Wandelen en hiken!

In Nederland sleten wij onze dagen op het strand, in de duinen en Spaarnwoude. Lekker in de natuur zijn, zeker toen Bep bij ons kwam wonen, die moest toch uitgelaten worden en waarom dan niet op de mooiste plekken. En toen emigreerden we naar Frankrijk, ver weg van de zee en de duinen. Was het gelijk gedaan met de mooie wandelingen?

Nee hoor, het is niet gedaan met de mooie wandelingen. Dit was mijn blog voor vandaag… Hahaha

Alleen al vanuit ons huis kunnen wij verschillende mooie wandelingen maken. We kunnen ons dagelijkse rondje met de hond makkelijk houden, dan lopen we de weg achter ons huis heen en terug, dan hebben we een ruime 2 km gelopen. Soms kom je een auto tegen, vaak helemaal niet. De meeste automobilisten houden gewoon rekening met je als je daar loopt, ze rijden rustig voorbij. In de periode dat onze Puk nog een Pukkie was gaf dat wel eens problemen. Ze dacht dat je met een auto kon spelen, dus ze rende er achteraan of als de auto zo rustig ging rijden, dan rende ze er een rondje omheen. Daar moest dus iets aan gedaan worden.

Een tijdje zochten we wat drukkere dorpen op, waar ze meer mensen en auto’s tegenkwam. Beduusd liep ze aan de lijn en keek naar al die grote gevaartes, ze waren best wel eng. Zo leerde we dat een auto geen speelgoed is. Een heel enkele keer voelt ze zich nog wel geneigd om achter een auto aan te rennen, maar stopt dan ook weer snel, omdat het geen zin heeft. Goed ik dwaal weer af, op naar het de wandelingen.

Au fil de l’eau, gewoon om de hoek.

Bij ons thuis kunnen we al snel 5 verschillende routes lopen, eigenlijk wel meer ook, want we kunnen ook routes combineren en je hebt van die verborgen oude paden waarvan je soms denkt, laat ik die ook eens lopen en zien waar ik uitkom. De ene route is een paar km, de andere is zo’n 15 km, maar je kan ook rustig 20 km lopen. Het enige wat je wel moet doen, afhankelijk van de lengte van de wandeling, drinken en een snack meenemen. We hebben langs de routes namelijk geen koffietentje, of snackbar. Je loopt in de natuur, als je geluk hebt kom je eens iemand tegen, maar de kans is groter dat je helemaal niemand tegenkomt. Dus zorg voor een picknick voor onderweg, vind een mooi uitzichtpunt en ga daar zitten met je drankje, broodje, stukkie kaas en worst en geniet, geniet met volle teugen.

Zoals het bij Cindy en Peter vaak gaat, kom we gaan een stuk met de honden wandelen. We kiezen de route, we weten hoe lang die ongeveer duurt, prima te doen zonder koffie en wat lekkers, we zijn met 1,5 uur weer thuis. Al wandelend zien we ineens een pad, “Had jij dat al eens eerder gezien?” “Nee, geen idee waar die naartoe gaat, zullen we het uitproberen?” Uiteraard zijn wij in voor een verrassing, dus gaan we het pad bewandelen. De weg stijgt en stijgt, met de tong op de knieën gaan we gestaag verder. “Heb jij enig idee waar we nu zitten?” Nee, geen idee, zullen we teruggaan?” Uiteraard gaan wij niet terug, want we zijn al zover gekomen. De gps doet het niet, want er is geen bereik daar ergens op de berg in het bos. Het pad houdt op en op gevoel lopen we verder. Na 2 uur komen we een stroompje tegen, als we die naar beneden volgen komen we vast weer ergens bij de rivier uit. Na een wandeling van 3,5 uur komen we weer thuis, dorstig, warm en trek in wat lekkers. Er wordt koffie gemaakt een lekker broodje en we besluiten de volgende keer gewoon dat stukje te wandelen, of drinken en eten mee te nemen. Zoals je al kunt raden, dat overkomt ons niet 1 keer, wel tig keren.

We hebben ruim 50 wandelroutes liggen en de bedoeling is om die allemaal eens te wandelen. Soms zegt Peter, “ik wil nu niet door het bos lopen hoor!!” dan zoeken we een route langs een meer, of gaan we een ander stuk langste rivier lopen. Of een route die wat meer door dorpjes gaat. Ja er is genoeg te wandelen. Ook kunnen we nog routes aan elkaar koppelen, of halveren, of weer een niet aangegeven pad bewandelen. We hebben al van alles uitgeprobeerd. De ene wandeling vinden we linksom fijner wandelen dan rechtsom. De wandeling bij Gour de Tazenat draaien we om afhankelijk van het weer. Is de grond nat van de regen of glad van de sneeuw dan lopen we hem andersom omdat dat ene stijle stukkie dan net minder val gevaar geeft. Ja, dat weten we uit ervaring. Want ook hebben wij tijdens onze wandelingen al wat glij partijen meegemaakt, en zelfs met de beentjes omhoog gegaan. Het is, zeg maar, nooit saai.

Ik heb eindelijk besloten om van de vele wandelingen die wij maken, kleine stukjes te delen op Facebook en Instagram dus volg mij daar als je meer wilt weten “insta @wandelen_met_cin of fb @wandelen.met.cin. De linkjes aanklikken en je komt gelijk op de juiste plek terecht. Gewoon om iedereen te laten zien hoe mooi het hier is en om een beetje meer bekendheid aan de Auvergne / Puy-de-Dôme te geven. Want dit stuk wordt voor vakantie vaak overgeslagen. En dat is echt zonde. Je vind hier namelijk nog de rust en de ruimte, kan op pad gaan zonder veel mensen tegen te komen. Je struikelt niet over de Nederlandse vakantiegangers, maar ook niet over de Franse, Belgische en Spaanse of welk land dan ook. Uiteraard heb je de echt toeristische plekken waar je over de koppen kan lopen. Maar dat is dus niet nodig als je daar geen zin in hebt.

Een pareltje langs de route

Als er tijd en ruimte is, dan nemen we je mee op een wandeling en laten je de mooie uitzichtpunten en bijzondere plekjes zien. Even de rots opklimmen voor net dat beetje meer uitzicht, of kijk daar tussen die bomen, als je niet oplet zie je dat niet, of dat ene stukje “aller-retour” want als je daar niet heen gaat mis je iets prachtigs. Sommige van onze gasten hebben zo al prachtige plekjes gezien, die ze zelf niet gevonden zouden hebben.

De weg naar onze B&O!

Zoals vorige week beloofd, hebben wij nu meer uitleg over onze B&O. Het is een leuke, maar vooral ook spannende weg om iets moois te creëren.

Volgt u de weg met ons!

U kent het wel, we hebben de B&B’s en de chambre d’hôtes, het is allemaal hetzelfde, je kunt er slapen en genieten van een ontbijt. Je hebt ze van eenvoudig tot zeer luxe. Het is meestal voor een kort verblijf, maar langer kan uiteraard ook. Je vind ze in alle landen over de hele wereld. Maar wij, wij willen wat anders, wij zijn geen standaard koppel, wij hebben geen standaard visie, wij willen onszelf zijn als u bij ons bent. Wij vinden het fijn als u zich thuis voelt. Dat u met vragen bij ons kunt komen en dat u zich niet ongemakkelijk voelt. Daarom maken wij een B&O.

B&O = Bed & Ontbijt, want ja u kunt er slapen en ontbijten.

Beleven & Ontdekken: beleef en ontdek het mooie uitzicht van beide kamers, de natuur, de rust, de stilte en de rivier, dat zijn zomaar een paar dingen die direct vanuit huis kunnen.

Bezinning & Onthaasten: sta je voor moeilijke keuzes in de toekomst? Dan is het bij ons de uitgelezen plek om even helemaal tot rust te komen, dat kan in de tuin, ons bos, aan de rivierkant, tijdens een wandeling, bij 1 van de vele meren en ga zo maar door. Door te onthaasten ontstaat er ruimte voor bezinning, moeilijke keuzes kunnen makkelijker gemaakt worden. Uw hoofd raakt even helemaal leeg.

Boeken & Ontspannen: wij hebben een groot aantal boeken in huis, die kunt u tijdens uw verblijf lezen als u dat wilt. Mijn eigen ervaring is dat ik ontspan van het lezen van boeken. Wie weet geldt dat ook voor u, het mooie is dat u ze niet perse van huis hoeft mee te slepen, maar ze gewoon uit de kast kan pakken.

Bezoeken & Onderzoeken: U kunt mooie dorpjes bezoeken, brocantes, steden (Clermont-Ferrand, Montluçon of Vichy), maar ook de vulkanen. Geo-coaching is ook mogelijk in onze omgeving, onderzoek de omgeving met een kano (op het water waan je je in een heel andere wereld), op een paard, een ezelrit, op de fiets, op de motor of met de auto.

Zo kunnen wij nog wel even doorgaan, maar natuurlijk is het niet de bedoeling dat wij alles nu al vertellen, kom het zelf beleven, ontdekken, bezoeken en onderzoeken. Dan zorgen wij voor een fijne slaapplaats, met een luxe badkamer met inloopdouche, een prachtig uitzicht en elke dag een ontbijt met verse croissants, pains au chocolat en andere lekkernijen.

Wij hopen u snel te mogen verwelkomen in onze B&O!!

Mijlpaal

19 februari 2017, de dag dat wij in Frankrijk waren om het voorlopig koopcontract van ons huis te tekenen. De herinnering op facebook maakte dat ik daar weer aan dacht. Dan denk je die datums staan toch in je geheugen gegrift? Meestal wel, maar nu wij zo druk bezig zijn, zijn dat net de puntjes die naar achter geschoven worden.

3 jaar alweer, bijna 3 jaar in Frankrijk. Wat hebben wij veel gedaan in de tussenliggende tijd. Soms hebben wij het idee dat wij helemaal niet zoveel werk gedaan hebben. Maar ja, niet alles kan tegelijk, beetje bij beetje komt het allemaal wel goed. Tussen de werkzaamheden door hebben wij genoten van heerlijke wandelingen in de omgeving, maar wat valt er nog veel te ontdekken voor ons.

Wat wij de afgelopen jaren wel hebben gerealiseerd, is dat wij veel beleven, naast al het harde werken toch ook onthaasten, tijdens een verloren uurtje een boek lezen, er momenten van bezinning zijn, wij ontspannen van een heerlijke wandeling, het bezoeken van brocantes en leuke dorpen / steden en er valt heel wat te onderzoeken over de franse gebruiken.

Wij hebben in de afgelopen 3 jaar een nieuwe fosse septic moeten plaatsen, de safaritenten zijn opgebouwd en ingericht inclusief 2 prachtige badkamers, de oude danszaal is afgebroken en opnieuw opgebouwd, er is een prachtig kippenhok gekomen, wij hebben voor ons zelf een keuken, badkamer en 2 slaapkamers gemaakt, er is een gezamenlijke ruimte gekomen, er wordt tussen de bedrijven door gewerkt aan ons belevenis pad. Verder zijn er nog heel veel kleine dingen die te veel zijn om op te noemen.

Voor ons gevoel doen wij helemaal niet zoveel, maar het leuke van de blogjes en vrienden is, dat zij regelmatig vertellen dat wij met zijn tweeën toch wel heel veel werk verzet hebben.

Waar zijn wij nu mee bezig? Wij zijn druk aan het werk, op de bovenverdieping van ons huis. Daar worden 2 B&O kamers gemaakt, met privé badkamer en een prachtig uitzicht. Nu vraag je je misschien af wat een B&O kamer is? Dat gaan wij u later kenbaar maken, maar een goede lezer heeft het al in de tekst kunnen vinden. In ieder geval vinden wij het ontzettend leuk.

Voor nu een korte blog, maar meer nieuws volgt snel!!

Wat zag het er 19 februari 2017 anders uit dan nu.

EHBO / Urgence

Het valt soms niet mee als je al wat ouder wordt. Peter heeft daar zeker wel eens problemen mee, hij kan er niets aan doen, 64 jaar, maar in zijn hoofd nog steeds een puber ;-).

Afgelopen week liep hij met puberhond in de tuin, zij denkt dat onze kipjes er zijn om op te eten, en was dus druk bezig om de kipjes te vangen. Peter druk bezig om puberhond te vangen. Uiteraard gaan dat soort dingen nooit goed, zo ook deze keer.

Peter gleed uit en raakte met zijn hoofd een boom, zo’n dikke, daar staan er nogal wat van op het terrein. Ik heb het niet zien gebeuren, was druk bezig in huis, ik wist niet eens waar hij uithing. Hij kwam naar binnen gestampt voor een pleister, gooide de deur van kantoor open en ik schrok mij suf. Werd uiteraard eerst boos, wat doe je nou, ik schrik me dood, ben je gek geworden? Toen draaide ik mijn hoofd om en zag een gezicht vol bloed. Ik vroeg wat hij gedaan had, Peter liet de wond zien en vertelde zijn verhaal. Ik zag het gat in zijn hoofd en zei, volgens mij moet je naar de urgence. Het bloedde als een rund.

Ik besloot de buurvrouw te halen, altijd hebben we tijd en nu kwam er van alles tegelijk. Ik moest met Anouk weg, Peter naar de urgence, wel beide naar dezelfde plaats, maar kindlief moest wel eten hebben voor haar avondje uit. Lief als onze buurvrouw is, bracht zij Peter weg, en kon ik in de tussentijd Anouk op weg helpen met alles wat er nog moest gebeuren voor zij de hort op kon. Na een uurtje kreeg ik een telefoontje, het gaat nog wel even duren op de urgence, wat wil je dat ik doe? Peter voelde zich wel goed, dus buuf ging naar huis en ik zou Anouk wegbrengen, Peter ophalen en daarna Anouk.

Uiteindelijk hebben wij 5 uur op de urgence doorgebracht. De ambulances kwamen en gingen. Tja mensen die zo gebracht worden hebben meestal iets meer urgence dan een oude man met een gat in zijn hoofd. De tijd dat ik Anouk moest ophalen kwam al weer aardig in de buurt en wij twijfelden wat we zouden doen. Blijven we wachten, of haal ik Anouk en gaan we maar naar huis. Hechten heeft na al die tijd waarschijnlijk geen zin meer.

Van Anouk kreeg ik een bericht dat ik haar later moest halen, wij bleven dus nog even zitten in de wachtkamer. Net op het moment dat wij weg wilden gaan, omdat het al 22.30 uur was en wij nog niet gegeten hadden, kwam de dokter. Komt u maar mee mijnheer Lommerse. Wat is er gebeurd? De wond moest gereinigd worden, Peter kon op het bed gaan liggen, er werd een doekje over zijn gezicht gelegd en vervolgens werd de wond flink geboend, met als bonus toch nog twee hechtingen. Er kwam een heel arsenaal aan materiaal naar boven, het verdovings materiaal stond klaar, maar uiteindelijk werd dat niet gebruikt. Er kwamen 2 verpleegsters bij, deze dames waren de gelukkige om een zwangerschapstest te doen ( althans daar leek het op) deze bleek negatief te zijn, gelukkig maar. Voordat ze het druppeltje benodigde bloed uit Peter zijn vinger hadden gekregen waren er wel 2 verpleegsters en een dokter nodig, blijkbaar was er al te veel bloed uit zijn hoofd gestroomd. De test bleek negatief te zijn, dat betekende dat er geen antistoffen voor tetanus meer waren, dus ook een nieuwe tetanusprik werd er gezet. Als je het doet, moet je het toch wel goed doen. Er werd een receptje geschreven voor vaseline en pleisters. Ook kreeg hij een folder voor oude mensen die ongelukjes krijgen.

Er moest nog steeds gegeten worden. Inmiddels sloeg de klok 23.30 uur, veel meer keuze dan de Burger King drive was er niet meer. Aldaar aangekomen onze bestelling gedaan en op naar Anouk om haar te halen. Al rijdende pakte Peter het eten uit, helaas zat de helft er maar in. Peter kon eten en ik had alleen drinken. Snel naar huis gereden en daar nog maar een broodje gegeten. Uiteindelijk vielen wij rond 2.00 uur in slaap. De volgende ochtend hebben wij maar flink uitgeslapen. Peter voelde zich alweer het mannetje en ging kleine klusjes doen.

Maandag gingen wij naar de apotheek om de vaseline te halen en pleisters voor de wonden. Peter had zijn mooie zomer vishoedje op, want hij wilde niet te erg voor aap lopen met een grote pleister op zijn voorhoofd ;-). De spierpijn van de val kwam opzetten, dus ook werd er paracetamol geslikt. Vrijdag mocht hij naar de huisarts om de hechtingen weg te laten halen. Dat kwam goed uit want er moest ook een nieuw receptje voor medicijnen komen, 2 vliegen in 1 klap!

De huisarts liet even op zich wachten. De hondjes die daar regelmatig rond lopen kregen een kroeltje. De huisarts heeft er nogal wat, inmiddels zagen wij er een stuk of 4. 2 hondjes kwamen gelijk met ons de praktijk van de dokter binnen, waarvan 1 overgaf onder het bureau, de huisarts ruimde eerst het braaksel op. Zonder haar handen te wassen, begon het gesprek en werd Peter onderzocht. Ach ja, dat moet kunnen. Ik zei tegen Peter, vertel je nog even dat je je vinger aan een balk geschroefd hebt!? Waarop hij zijn vinger snel verstopte, zoveel ellende kan een huisarts vast niet aan. Er werd gevraagd hoe de uitslag van het lyme onderzoek was, die ben ik vergeten te doen dokter, ik had het druk. Nou je hebt geluk, de infirmière is er, zij kan gelijk de hechtingen verwijderen en een bloedonderzoek doen. Peter werd naar de zuster gebracht en ik kreeg mijn onderzoek, welk onderzoek weet ik niet, de dokter bleef kletsen, het ging over de zee, de hondjes, de dierenarts die binnenkort met pensioen gaat en ‘oww ja, ik moet nog even doorgeven dat er voor lyme een onderzoek gedaan moet worden bij je man’ dus was ze weer even weg. Ach ik ga er maar vanuit dat ik gezond ben.

De infirmière is een aardige dame, en er werd een heel arsenaal aan spullen tevoorschijn gehaald voor de bloedafname, vervolgens allemaal desinfectie spullen om de hechtingen te verwijderen. Je vraagt je af of het nodig is, gezien de eerdere ervaring met de overgevende hond in de praktijkruimte. Nadat alle papieren ingevuld waren, het bloed afgenomen, de hechtingen verwijderd, de eigen bijdrage betaald, gingen wij met recept voor de medicijnen naar de apotheek. Aldaar aangekomen werd er zoals altijd vriendelijk gegroet, de apothekeres van maandag zag Peter en zij tegen hem ‘nu zonder petje op stap?’ Ja dat durft hij wel weer nu de wond er redelijk uitziet.

Het was weer een enerverende week, er is een aantal dagen rustig aan gedaan. Nu maar hopen dat Peter toch iets beter op let, want dit soort bezoekjes aan ziekenhuis en dokter wil ik niet te vaak meemaken.

Verdwalen!

Wie had dat ooit gedacht, wij kunnen verdwalen in eigen dorp. Zo groot is het dorp niet, dus eigenlijk is het best wel knap dat wij het dan toch voor elkaar krijgen.

Er zijn nog steeds nieuwe paden om te ontdekken tijdens de wandelingen. Zo was het deze week ook weer raak, wij gingen een andere route uitproberen. Plekken waar je normaal met de auto niet komt kun je vast wandelend bereiken. Zo kunnen wij een aantal huizen zien waar de zendmast voor de mobiele telefonie staat. Met de auto komen wij daar nooit. Dus besloten wij te gaan lopen.

In het dorp liepen wij de weg omhoog richting Saint-Gervais. Wel de toeristische route natuurlijk. Ergens pakten wij een pad omhoog, langs de weilanden en zien waar we uitkomen. Uiteraard bij de huizen die wij graag wilden zien. Wij liepen naar de huizen toe en de weg hield op, het ging weer over in een onverhard pad. Leuk, spannend, weer een bocht, wat zou daar zijn.

Wij lopen vaak verder om te zien wat er achter de bocht is, altijd leuk om te zien waar wij uitkomen. Wij liepen weer langs een paar stukjes land, er stond veel brem, leuk om in het voorjaar nog eens te lopen (die gele overvloed van bloemetjes is leuk). De begroeiing was soms niet handig op het pad, de bramen bleven in de jas haken en de stekels prikten lekker in de benen. Maar wat doen wij, wij gaan verder. Het pad hield uiteindelijk op, maar omdat wij geen zin hadden het hele stuk terug te lopen gingen wij verder in de hoop weer een pad tegen te komen.

Het pad kwam en ging, dus gingen wij verder. Op een gegeven moment zagen wij een een oud stroompje naar beneden, ik zei nog, zullen we daar misschien maar naar beneden gaan? Wij vroegen ons af waar wij ongeveer uithingen. Tegenover het thermenpark. Als we dan het halve pad blijven volgen komen we waarschijnlijk bij het Maria beeld uit.

Na een beetje klimmen over omgevallen bomen, takken in de nek, afgebroken takken omdat de bomen dood waren, glijpartijen (best wel eng op sommige schuine stukken) kwamen wij bij de thermen uit. Wij rijden daar geregeld, daardoor wisten wij dat we niet naar beneden konden, een hoge stenen rotswand kunnen wij niet vanaf. De begroeiing werd erg dicht, dus wij konden echt niet verder. Rechtsomkeert maken, hakkelend en struikelend gingen wij terug. Uiteindelijk hebben wij nog een pad naar beneden gevonden, wij kwamen uit op de weg, gingen het park in en naar huis.

Wat hebben wij geleerd van onze wandeling, niet denken dat het maar een uurtje duurt. Dus gaan wij een nieuwe route lopen doen wij oude kleding aan, nemen koffie mee, een telefoon en camera, want wat hebben wij een mooie uitzichten gezien die wij niet hebben kunnen fotograferen, en een dosis humor.

Wij gaan uiteraard deze wandeling nog eens maken, maar dan goed uitgerust en kijken of wij nog een leuke route voor de gasten op papier kunnen gaan zetten. Want tja al die wandelingen die wij al vanuit huis kunnen maken zijn voor ons nooit genoeg ;-).

Nu eerst koffie!

Romantische wandeling!

Elke dag gaan wij wandelingen maken met de honden. Ver hoeven wij daarvoor niet te gaan, want vanuit ons huis zijn er zoveel mogelijkheden dat de hondjes er veel plezier aan beleven en wij ook.

Omdat ons Puk nog geen mega lange wandelingen mag maken en wij druk aan het werk zijn maken wij minder lange wandelingen of gaan we apart met de honden op stap. Puk heeft wel een onvermoeibare energie, dus mevrouw rent drie keer zoveel als ons. Soms houden we dan maar even een pauze, dan kan ze bij komen.

Van de week was het mooi weer, een graad of 15, de zon scheen overweldigend. Mooi weer om eens met zijn vieren op stap te gaan. Van mooi weer wordt je vaak een beetje vrolijk, de romantiek komt weer even om de hoek kijken. Zo ook tijdens deze wandeling.

De hondjes rennen om ons heen, wij houden elkaars hand vast. Het is bij ons lekker rustig, zeker in de wintermaanden, dus kan je de hondjes los laten lopen. Op de kruising waar wij de keuze maken (lopen wij naar Croix Rouge of gaan we naar het tietenbeeld) staat een bankje. Een mooi plekje om over het dorp uit te kijken, even te rusten, de hondjes even een mol te laten zoeken (er zijn mega veel molshopen in het veld) en vooral te genieten van het mooie weer.

De gesprekken gaan over van alles en nog wat. Vooral ook over de planning van het werk, wat er nog gedaan moet worden en hoeveel tijd wij daarvoor hebben. Na enige tijd gaan de gesprekken over andere dingen, hoe voelen wij ons. Wij zitten knus bij elkaar en de hondjes zijn lekker bezig. En dan komt er de eerste auto, de volgende auto, wat is dat toch, er komt hier nooit iemand. Vervolgens komt er weer iemand langs, druk zwaaiend, haar kennen we wel. Wij zeggen al tegen elkaar, er kan weer flink gekletst worden over ons in het dorp. “Les Hollandais” zaten op het bankje, het zag er knus uit.

Vervolgens kwam een paar minuten later de burgemeester ook nog voorbij rijden.. Nou wij staan weer goed op de kaart in het dorp. Tijd om naar huis te gaan. Maar het was een prachtige dag, de zon scheen, het was warm, wij hebben genoten, ondanks de ‘drukte’ langs de route.

Relmuis? Of toch niet?!

Zoals wij al eerder aangegeven hadden zijn wij de zolder aan het omtoveren tot twee B&B-kamers. Dat gaat niet zonder slag of stoot en beestjes.

De afgelopen jaren dat wij in Châteauneuf zijn komen wonen hebben wij op zolder ontzettend veel last van klustervliegen, niet zo gek, het huis heeft minimaal 8 jaar leeg gestaan en er heeft geen kachel aangestaan. De verbouwing zal het probleem vast op gaan lossen, althans dat vermoeden hebben wij wel.

De twee kamers en ruimtes waar wij niets mee konden hebben wij inmiddels gesloopt, er zijn reparaties aan balken geweest, er is een behandeling gedaan voor houtworm en andere diertjes…. En de meeste klustervliegen zijn weg… Verbazingwekkend, want het is nog steeds een bende op zolder. Ons hoor je verder niet klagen, want na een dag lagen er zo weer een paar honderd voor pampus op de grond en het huis gaat er muf van ruiken.

Maar goed, het puin is afgevoerd, de oneffenheden zijn weg, het wordt tijd om op te bouwen… We hebben er deze keer wat langer over gedaan… Veel kleine klusjes uitgevoerd en vakantie gevierd met dochterlief. Maar nu is de tijd van hard werken weer aangekomen.

En dan word je midden in de nacht wakker van een geluid op zolder… Wat, hoe, wie?? Wat zou dat nou kunnen zijn?? Dan schieten de verhalen van relmuizen door je hoofd. In veel oude huizen in Frankrijk hebben mensen last van relmuizen. Zal je net zien, zijn we klaar om te beginnen met het grote werk, zit je met die irritante beesten. Met een zaklantaarn op jacht, het is stikdonker, wat een ellende. Daar loop je dan in je pyjama op zolder, stil is het beest. Is hij via een opening tussen de vloerdelen gaan zitten? Laat je nou even horen of zien. Maar nee hoor, het beestje dacht je zoekt het maar uit, ik zit hier goed. Van lieverlee maar weer in mijn bed gekropen en uiteindelijk weer in slaap gevallen.

De volgende dag was het stil, dus vergaten wij de relmuis weer. Hij zal wel weer van zich laten horen toch? Dan gaan we wel weer op jacht, of we zetten iets lekkers voor hem neer met een valletje. Na een paar dagen stilte kwamen wij op zolder en vonden de boosdoener van de herrie. Een paar dagen later denkt u? Ja, wij zijn in de tussentijd even naar de sneeuw geweest, hebben een verjaardag en oud en nieuw gevierd en toen werd het tijd om weer een paar klusjes te doen.

De boosdoener was geen relmuis, het was geen andere muis, het was geen rat, eigenlijk helemaal niets van wat wij verwacht hadden. Er lag een dood koolmeesje, waarschijnlijk binnen gekomen via een gat in de buitenmuur, op zoek naar warmte. Het arme diertje heeft waarschijnlijk geprobeerd een weg naar buiten te vinden, heeft alle hoeken en gaten gehad op zolder behalve de goeie. Het was zielig, ik vind koolmeesjes lief, deze heeft het niet mogen halen. Maar het fijnste van alles is dat we geen relmuizen hebben, want die zijn echt irritant.

En maandag als de scholen weer beginnen gaan wij weer aan de slag. Om mooie kamers te maken.

Happy New Year / Bonne Année / Gelukkig Nieuwjaar!

Wat is het jaar 2019 voorbijgevlogen. Wij hebben het hele jaar vele werkzaamheden verricht, de eerste gasten mogen ontvangen, nog veel meer geklust en af en toe een beetje ontspannen. Dat laatste veel te weinig uiteraard, maar ja, zo gaat dat.

Wij zijn begonnen met de werkzaamheden aan de nieuwe B&B kamers, veel werk, maar het beloofd mooi te worden. De kamers zijn vanaf mei te boeken, geweldig voor een tussenstop naar het zuiden of gewoon een mooie vakantie in onze omgeving om te genieten van de natuur, de rivier, fietsen, wandelen, motorrijden en nog veel meer. Daar gaat deze blog eigenlijk helemaal niet over, maar de gedachten dwalen wel eens af.

Het einde van het jaar is weer aangebroken, dat betekent dat wij regelmatig gesprekken hebben over wat wij dit jaar mee gemaakt hebben. Het was een jaar waar van alles gebeurd is We hebben hoogtepunten meegemaakt, met gasten gelachen, gegeten, gewandeld, genoten. Wij vonden het echt super om te doen en hopen nog lang veel gasten blij te mogen maken.

Ook waren er dieptepunten, maar daar praten wij liever niet over. Wij waren erg moe en hebben daarom een tijdje rustig aan gedaan om nieuwe energie op te doen. Nu heeft dochterlief vakantie en gaat de tijd naast kleine klusjes even naar haar toe. Het was wennen dochterlief de hele week uit huis om naar school te gaan. Voor ons toch wel een dieptepuntje, zo jong en al de hele week weg. De avonden zijn enorm stil, in de zomer maanden merk je dat niet zo erg, maar wanneer de dagen korter worden en je minder kan doen merk je dat wel. Niet dat wij elkaar niets te vertellen hebben als we met zijn tweeën zijn, maar zo’n puber brengt wel leven in de brouwerij. Waarna je soms na een dag weer zegt, was het weekend maar weer voorbij dan wordt het lekker rustig ;-).

Sinterklaas en kerst, het is anders als je niet met familie bent. De laatste 10 jaar was Peter met kerst altijd aan het werk, nu is dat niet meer zo, maar de kerst drive moeten wij nog een beetje zoeken. Sinterklaas wilde bij ons komen, maar helaas had hij het te druk, logisch want in Nederland heeft hij genoeg te doen en dan is Frankrijk toch een beetje van de route. Hij besloot een pakje met de post te sturen. Dat wisten wij niet, dus misten wij de postbode niet rond 5 december. Het pakje werd retour gestuurd naar Sinterklaas het adres klopte niet (dat horen wij vaker van de postbodes of pakketbezorgers). Het pakje werd opnieuw opgestuurd door de Sint en wederom met hetzelfde adres. 2e kerstdag (die bestaat in Frankrijk niet) kwam het pakje aan. Allemaal cadeaus voor de honden, dochterlief werd verwend en ook Peter en ik kregen cadeaus. Wat superleuk dat Sinterklaas aan ons gedacht heeft.

Dit jaar was een jaar met superleuke gasten die wij ontzettend willen bedanken voor de vrolijkheid die zij hier gebracht hebben. Er is gelachen, samen gewerkt, gegeten, gewandeld, gehuild, gelachen en had ik het al gezegd, ontzettend veel gelachen.

Voor nu wensen wij iedereen een ontzettend goede jaarwisseling, alle goeds voor 2020 en wij hopen terugkerende en nieuwe gasten weer ontzettend in de watten te kunnen leggen in ons paradijs!!

Nazomeren!

Waar wij de laatste tijd mee bezig zijn, is het plannen van een nieuwe grote verbouwing. Nu vraagt u zich af, welke verbouwing en waarom zijn ze dan nog niet bezig, of wel.

Allereerst hebben wij na 2 jaar verbouwen en een eerste seizoen met gasten, een kleine pauze gehouden. Vervolgens vonden wij het nodig om toch beide ook eens een beetje in de lappenmand te komen, dus hebben we genoten van de mooie nazomer. Veel wandelingen gemaakt en genoten van de zon, een beetje vitamine D snuiven zeg maar.

Nu is dan toch echt de tijd aangekomen dat er weer flink geklust moet gaan worden. Dit houdt in dat wij zijn begonnen met het slopen van de 2 kamers op zolder. Als alle muren weg zijn dan kunnen we gaan beginnen met de nieuwe indeling maken. We hebben al een idee, maar ik wil het graag uitgetekend hebben op de vloer. Zodat ik mij beter in kan leven in de ruimte. Normaal heb ik er geen moeite mee, maar blijkbaar hebben de drukke jaren zijn sporen achter gelaten.

Op zolder gaan wij 2 mooie kamers maken voor de verhuur. De bedoeling is dat wij ze in juni van van 2020 en zoveel mogelijk eerder klaar hebben. Het worden beide 2 persoonskamers met een badkamer, de bedoeling is dat ze ook de luxe van de andere accomodaties krijgen, maar wel in de stijl van het huis. Een mooie uitdaging om dat allemaal voor elkaar te krijgen.

Uiteraard zullen wij jullie natuurlijk tijdens het proces weer op de hoogte houden van onze  klus avonturen en vorderingen. Vooralsnog is het een grote bende in huis. Wij zijn ook op zoek naar mooie namen en inrichtings ideeën, dus maken de hersens weer overuren.

Cadeautjes!

Over het algemeen is iedereen gek op cadeautjes. Wij vinden het ook altijd leuk als we iets krijgen… Maar soms krijg je een cadeautje waar je niet heel erg blij mee bent en wat doe je dan???

Als je jarig bent kan je nog wel eens zeggen, ach jee die heb ik al, dan kan je het cadeautje ruilen in de winkel voor iets wat je wel leuk vind. Meestal zeg je natuurlijk, ach wat een leuk cadeau, dank je wel. Het beland in de kast en soms geef je het aan iemand anders. Maar goed, bij ons op het moment geen verjaardagen, geen feestjes, geen sinterklaas, geen kerst, helemaal niets waar je cadeautjes hoort te krijgen.

Maar wat schertst onze verbazing! Onze kippen zijn al een tijdje van slag. Ze mogen niet loslopen, alleen in hun immens grote ren, die ze waarschijnlijk te klein vinden. en waarom niet?? Ze gaan steeds bij de buren naar de moestuin, dat mag natuurlijk niet. En toch met de jonge lading kuikens, die wij een paar maanden geleden gehad hebben, gaat het mis. Ze sluipen uit het hok. Hoe dan? Nou gewoon door de mazen, of ze klimmen in de bomen en gaan er zo uit. Het zijn een stel donderstralen. Moederkip is er ook zo één, ze gaat overdag het hok uit, in de avond gaat ze in een boom of de struiken slapen en in de ochtend komt ze via de voordeur de kippenren in om te eten…

Nadat ze dat een tijdje vol heeft gehouden, ging er bij ons nog geen lichtje branden, we waren wel zo ver, dat wanneer ze opgevreten wordt door een vos het haar eigen schuld is. De kat begon regelmatig op een plekje naar het onkruid (brandnetels) te kijken en was gebiologeerd. Wij zagen en hoorden niets. Totdat….

Onverwachte gasten, we kregen laat in de ochtend een boeking, snel de tent in orde gemaakt en nog een paar wasjes draaien. Een uurtje voordat de gasten kwamen stond ik de laatste was op te hangen. Ik hoorde een hoop lawaai uit het kippenhok komen, maar ook een geluid wat wel op kuikens leek, huh wat, dat kan niet. Ik heb snel de was opgehangen en ben gaan kijken en jawel hoor, daar liep moeder met 10 kuikens in de tuin….

Ik snelde naar binnen, riep Peter, want we hebben een probleem.. Hij dacht minstens dat er een lekkage was, of een brand, het moest erg zijn… Maar de kip was alweer gevlogen met haar grut… Ik ging mij omkleden, lange broek, trui, laarzen en hup het onkruid (brandnetels) in om de kip met kuikens te zoeken. Nadat we 6 kuikens gevangen hadden en in een tonnetje gezet om ze naar het hondenhok met speciale ren te brengen, kwamen de gasten aan… Excuses dat ik er niet zo fraai uitzie, maar we zijn op kuikenjacht, een onverwacht cadeau… Nadat wij de gasten de weg hebben gewezen, Peter in de tussentijd nog 3 kuikens had gevangen, blees er nog 1 over met moeder… We zijn uiteindelijk 2 uur lang bezig geweest met kuikens vangen en veilig wegzetten…. Maar waarom is dat geen leuk cadeau denkt u nu…

Wij wilden geen kuikens meer, 16 kippen en hanen zijn genoeg…. Geen baby’s meer… En nu hebben we er 26… Maar we gaan een goed te huis voor ze zoeken, want ze kunnen echt niet allemaal blijven… Wij wilden geen kuikens meer, dus werd er gezegd, dan draai je ze toch hun nek om?? Nou dat is dan ook weer iets wat wij niet kunnen.

Inmiddels zijn wij weer gewend aan onze nieuwe lading kinderen… De volgende keer gaan we de kippen nog beter in de gaten houden… En die eieren? Die hebben we nog steeds niet, alhoewel, er lopen 10 eieren in een apart hok ;-).