Kapper!

Ik ben geen fan van de kapper, maar ik ben ook geen fan van een coupe die nergens op lijkt. Iedereen moet wel eens naar de kapper. Alleen, hoe werkt dat nu als je niet in Nederland woont, maar zoals wij in Frankrijk.

Voor Peter is het een makkelijk verhaal, bij hem hoef ik zijn haren alleen maar met een tondeuse te bewerken. Oké, ik houd wel verschillende lengtes aan, want zijn haar groeit zo snel dat hij mooie duiveloortjes op zijn hoofd krijgt. Wanneer ik zie dat ze tevoorschijn komen vraag ik of hij een afspraak met de kapster (ik) wil maken. Dat doet hij altijd halfslachtig en dus afhankelijk van de drukte en 20 x zeggen vandaag ga ik je haren doen, komt het er ooit van. Hij kan bijna een staartje in doen tegen de tijd dat het eindelijk zover is. Na de knipbeurt is hij weer fris en fruitig, als hij zich dan ook nog even scheert, dan ziet hij er jaren jonger uit.

In Nederland ging ik bij een kapster (vriendin) waar je geen afspraak hoefde te maken. Altijd fijn, ik vind naar de kapper gaan namelijk maar een lastig iets, ik wil er liever geen tijd voor maken. Vaak ging het gepaard met kleuren, knippen en föhnen. Dat deed ik dus alleen als ik zin had. Anouk liet haar haren altijd groeien, tot het echt veel te lang werd, na een knipbeurt had ik gelijk een ander kind.

En dan verhuis je naar Frankrijk, de kapper is hier wel een dingetje hoor. Er werd gezegd dat de dames wel heel regelmatig naar de kapper gaan en dat het belangrijk is dat je coupe goed zit. Als ik in het grote winkelcentrum boodschappen ga doen en langs de verschillende kapsalons loopt, zie je maar een enkele keer iemand zitten. Dan vraag je je af of het wel waar is dat de dames dat belangrijk vinden. Haren kleuren is ook een ding, soms zie je de meest vreemde kleuren voorbij komen, dus dat doe ik maar niet. Maar boven alles hoe kies je de juiste kapper?

Foto door cottonbro studio op Pexels.com

Als je wilt weten waar je naar de kapper moet gaan, dan vraag je dat bij je buren. Zeker wanneer ze frans zijn, die komen er geregeld. Na navraag vertelde buuf dat er een kapper in het dorp verderop zit en dat hij goed is. Ik een afspraak gemaakt en uitgelegd wat ik wilde, hij begreep mij niet helemaal, dus ik een plaatje laten zien. Dat was geen probleem hij ging mijn haren knippen. Ik was er samen met Anouk en zij had ook uitgelegd wat ze wilde. Het eindresultaat?? Niet wat er op het plaatje stond en het kwam er ook niet bij in de buurt. De volgende knipbeurt toch maar weer naar hem toegegaan. Nog een betere uitleg gegeven, hij ging aan de slag. Nadat de kapper klaar waas keek ik in de spiegel, hij had al mijn krullen eruit geföhnd en ik leek op de buurvrouw. Dat was nu ook weer niet de bedoeling. Huis gelijk onder de douche doorgerend om de haren nat te maken en de krul weer uitbundig te laten krullen. Ik heb er ook voor gekozen mijn haren niet meer te verven, ik durf het niet aan.

Het was tijd na 2 knipbeurten op zoek te gaan naar een nieuwe kapper. Vrienden vertelden over een kapster aan huis. Nadat ik haar gebeld had en een afspraak geregeld had, kwam zij thuis knippen. Hoe handig ook als je gasten hebt, dat alles gewoon door kan gaan. In de keuken kortwiekt ze mijn haar en dat van Anouk. De vertrouwensband is goed, vaak zeg ik maak er maar wat van. Iets korter of langer laten dan de vorige keer. Het is vaak wel hoe ik het wil. Anouk heeft een specifieke smaak en elke keer moeten er wat aanpassingen gemaakt worden, inmiddels durft ze wel te zeggen, dit moet nog even korter dan is het naar mijn zin.

Als de kapster er is worden alle buurtroddels besproken. Het liefdes leven gaat over tafel. Na de knipbeurt wordt er even wat gedronken en een peukje gerookt door de kapster (wel buiten want dat wil ik binnen niet hebben). De kapster komt ook bij de buurvrouw en nog een aantal andere dorpsbewoners. Ik stuur haar meestal een sms’je en vraag of ze langs kan komen als ze in het dorp is. Soms staat ze de volgende dag voor mijn neus, soms moet ik even wachten.

Tijdens de feestdagen is het toch ook wel van belang dat je coupe naar behoren zit. Na een aantal keren te laat te zijn geweest met vragen wanneer de kapster kan komen, heeft ze nu zelf de stoute schoenen maar aangedaan. Ze belde mij op, “Hoi Cindy, met de kapster, ik ben mijn planning voor de feestdagen aan het maken. Wil je ook geknipt worden?” Waarop mijn antwoord kwam “je hebt gelijk het wordt wel tijd dat de schaar in mijn haar gezet wordt.” Na wat heen en weer gepraat nemen we afscheid met de belofte dat ze mij nog een berichtje stuurt over de precieze tijd en dag. Ze moet namelijk nog een aantal klanten in het dorp bellen.

Ik wacht rustig op het berichtje en weet in ieder geval ruimschoots van te voren dat mijn haar met de feestdagen spek en span zijn. Nou ja, geknipt. Of ik het zelf dan weer fatsoenlijk in model krijg is een tweede ;-).

Een teken van leven!

In het buitenland wonen is leuk, alleen zijn er wel wat regeltjes waar je je aan moet houden. Zeker wanneer je een bepaalde leeftijd bereikt. Het heeft ook wel voordelen om ouder te zijn, denk maar aan de kortingen waar je eventueel recht op hebt.

Wanneer je in Frankrijk de respectabele leeftijd van 60 hebt bereikt, krijg je diverse kortingen. Bijvoorbeeld bij het reizen met de trein, in verschillende hotels, bij een bioscoopbezoek en zo zijn er nog wel een aantal dingen. Soms gaat het maar om een klein bedrag, maar, wie het kleine niet eert is het grote niet weert.

Peter heeft allang de leeftijd van 60 bereikt, alleen vergeten we vaak gebruik te maken van de kortingen waar hij recht op heeft. Hoewel we afgelopen jaar wel naar de bioscoop zijn geweest en hij een geweldige korting kreeg van € 0,50, we konden er net geen bak popcorn van kopen. Inmiddels heeft Peter ook de leeftijd behaald dat hij zich pensionado mag noemen, alleen heeft hij daar helemaal nog geen tijd voor.

Wat zijn die regels nu waar je je aan moet houden? Als je als Nederlander in het buitenland woont, de pensioenleeftijd behaald hebt en dus recht hebt op AOW, dan krijg je dat niet zomaar. Men wil graag weten of je wel leeft. Ook als je pensioen krijgt wat je opgebouwd hebt via je werkgever, dan wil de desbetreffende pensioen instantie graag weten of je nog op deze aardbol rondwaard.

Hij leeft nog hoor!!

Elk jaar willen de betreffende instanties een bewijs van leven. Je krijgt netjes een formulier thuisgestuurd en die moet je bij het gemeentehuis of een andere bevoegde instantie laten tekenen. Daarna stuur je het formulier weer naar Nederland. Soms mag je ook wel mailen hoor. Alleen niet bij elke instantie kan dat. Nadat je het formulier volgens afspraak retour hebt gestuurd wordt je een jaar niet “lastig” gevallen.

Na een jaar, gevoelsmatig een maand of 4, kwamen de papieren weer die ingevuld dienen te worden. Elke keer worden we weer met ons neus op de feiten gedrukt dat de tijd wel erg snel voorbij gaat. Tijdens onze corona besmetting zijn wij uiteraard niet naar het gemeentehuis gegaan. Deze keer is Peter helemaal alleen gegaan, hij liep bij de secretaresse binnen en gaf de papieren, hij vroeg of de burgemeester wilde tekenen. Zij vertelde dat hij de volgende dag de papieren weer op kon halen. Samen zijn we langs gegaan om de papieren te halen, ik maakte het gezelligheids praatje, er zijn mensen in ons huishouden die daar nog een beetje problemen mee hebben, ik noem geen namen. Vervolgens moest hij de brief in een envelop doen en naar het postkantoor. Simpel toch, een kind kan de was doen.

Na een week of 2 kregen we een brief dat het “teken van leven” opgestuurd moest worden. Ik vroeg aan Peet hoe dat kon, hij was toch naar het postkantoor gegaan. Ja en hij had het formulier opgestuurd met een “normale” postzegel, niet aangetekend. Nou, dan was hij vast kwijt geraakt in de post. Toch waagde Peet er maar een telefoontje naar de desbetreffende instantie. Het bleek dat hij de begeleidende brief retour gestuurd had, en het bewijs van leven hadden ze niet ontvangen. Hoe kan dat nou? Waar is dat formulier dan gebleven? Na een kleine zoektocht kwamen we het betreffende formulier tegen, hij dacht dat hij de brief apart gelegd had en het formulier opgestuurd.

Nu vraag je je dan af of na dat telefoontje het niet genoeg bewijs was dat mijnheer Peter nog leefde, nee natuurlijk niet. Ze hebben echt dat formulier nodig. We zijn uit schaamte maar niet terug gegaan naar de gemeente om het nieuwe formulier te laten tekenen, maar het eerder getekende formulier verzonden. Iedereen weet nu weer dat Peter nog in levenden lijve aanwezig is. En waarschijnlijk komt er over een maand of 4 weer de vraag of hij een teken van leven wil geven. Dat is uiteraard na een jaar.

De tijd gaat sneller dan je wilt. Je wordt veel te snel oud. En als je een brief moet versturen blijkbaar ook dement. Maar er is een teken van leven. Dat is waar het allemaal om draait. Hij leeft nog, hij heeft het weer goed bewezen.