Tour de France

Wat waren wij blij toen dit jaar de etappes van de Tour de France bekend werden. Want hoewel wij zelf geen wielrenners zijn, kennen wij wel verschillende wielerfanaten. De tour komt bij ons in de buurt. Ze starten voor een pittige rit in Châtel-Guyon naar de Puy Mary en de volgende rit in Clermont-Ferrand naar Lyon. Hoe gaaf is dat!

Toen kwam het corona virus om de hoek kijken en dat bracht alles in een ander perspectief. Zou de tour wel door kunnen gaan, zou hij worden afgelast of verplaatst? Het is het laatste geworden, de tour de France is verplaatst naar eind augustus. Dat is toch wel heel fijn.

Nu had de overheid ook nog meer goed nieuws deze week, want als alles goed gaat, gaan de grenzen op 15 juni weer open en kan men toch nog op vakantie in hun favoriete vakantieland. Maar dan moet het wel goed blijven gaan. Uiteraard houden wij ons nog steeds aan de gestelde regels, want wij willen zelf niet ziek worden, onze gasten niet ziek maken en uiteraard willen wij dat het virus niet opnieuw zorgt voor een totale lockdown, want dat was helemaal niet leuk, alhoewel we er het beste van gemaakt hebben.

Terug naar de Tour de France. Wij willen u graag informeren over de 2 etappes die bij ons in de buurt starten, deze informatie komt van de website www.touretappe.nl af. Daar vindt u uiteraard alle informatie over de tour, maar dit wilde wij u niet onthouden.

De etappe van vrijdag 11 september start in Châtel-Guyon, het is de 13^e etappe van de tour en een zware race:

De 13e etappe in de Tour is een zware race met 4.400 hoogtemeters. Toch koersen de renners niet over beroemde Alpenreuzen of Pyreneeën-cols, maar over de bergen in het Centraal Massief. De rit van 191 kilometer gaat van Châtel-Guyon naar Puy Mary.

De 13e etappe in de Ronde van Frankrijk start in Châtel-Guyon, een stadje van 6.000 inwoners in het departement Puy-de-Dôme. De Tour was er niet eerder.

Het peloton trekt richting Clermont-Ferrand en na wat inleidende stroken begint het geklauter serieus op de Col de Ceyssat, een klim van 11,8 kilometer à 5,9%. Na 35,5 kilometer ronden de renners de top en daarna blijft het constant op- en aflopen. De ene keer vindt de organisatie de bestijgingen lastig genoeg voor een categorisering, maar vaak is dat ook niet het geval.

De Côte de la Stèle is een klim van 7,1 kilometer à 5,5%, die de renners ronden na 85 kilometer. Ook daarna blijft het klauterfestijn onverdroten doorgaan, maar het zwaartepunt zit toch wel aan het einde.

De laatste 15 kilometer belooft spektakel. Eerst gaat het 3,8 kilometer lang omhoog op de Col de Neronne. Gemiddeld doet die klim 9,1% en daarbij zitten flink wat stroken in de dubbele cijfers. Na de top – waar de eerste drie renners 8, 5 en 2 bonificatieseconden krijgen – is het parcours 4 kilometer vlak en vervolgens dalen de coureurs in 2 kilometer naar de voet van de slotklim.

De Puy Mary luistert ook naar de naam Pas de Peyrol. De klim van 5,4 kilometer à 8,1% zat nog niet eerder in de Ronde van Frankrijk, terwijl vooral de laatste 2,4 kilometer beestachtig zijn met stijgingspercentages van 11% en meer.

De finale gaat ongetwijfeld mooie beelden opleveren. De slotklim is namelijk een dode vulkaan in het midden van de Monts du Cantal, een vulkanisch gebied van miljoenen jaren oud op het Centraal Massief. De finish ligt op een hoogte van 1.589 meter.

De 14 etappe op zaterdag 12 september start in Clermont-Ferrand:

In de 14e etappe van de Tour rijden de renners in 197 kilometer van Clermont-Ferrand naar Lyon. Vlak is het zeker niet en vooral de finale belooft vuurwerk. In de laatste 15 kilometer verwerken de renners drie korte klimmen, waarna de laatste 5 kilometer vlak is.

Lyon staat bekend als de hoofdstad van de gastronomie. De restaurants in de stad blinken uit in rijke, smaakvolle en spannende gerechten. En precies dat staat er op de menukaart van de 14e etappe in de Tour. Het parcours is interessant voor aanvalslustige renners, maar ook sterke sprinters maken kans op succes.

De rit gaat van start in Clermont-Ferrand en onderweg komen de coureurs over de Monts du Forez en Col du Béal. Het zit er dik in dat de strijd om in de vlucht van de dag te komen lang duurt. Goede kans dat het op die beklimmingen zal zinderen van de actie.

De finale vindt plaats binnen de stadsgrenzen van Lyon. Met nog zo’n 15 kilometer te gaan snijden de renners de Côte de la Duchère aan. Dat is een klimmetje van 1,6 kilometer à 4,1%, waarbij de eerste helft met een stijging van 6,8% het meeste gewicht in de schaal legt. De route vervolgt over de Montée de l’Observance – 500 meter à 10% – en de Côte de la Croix-Rousse – 1,8 kilometer à 4,5% – naar het nagenoeg vlakke slotakkoord van 5 kilometer.

Wij zijn blij dat de Tour de France alsnog door kan gaan. Uiteraard kunnen bij ons de B&O kamers, gîte en safaritenten geboekt worden voor een verblijf. Een aantal dagen of langer is mogelijk, neem voor meer informatie contact met ons op. Châtel-Guyon is ca 30 minuten en Clermont-Ferrand ca 50 minuten rijden. Dat maakt dat u niet in de drukte zit, maar wel snel bij de start aanwezig kan zijn. Omdat de routes zo goed zijn aangegeven, kunt u eventueel verder rijden naar een ander punt op de route om de deelnemers daar ook te kunnen volgen.

Back to life!

Zo voelt het echt voor ons. Na maanden van lockdown in Frankrijk hebben we eindelijk deze week wat versoepeling in alles wat wij doen. Hoe fijn is dat. We mogen inmiddels 100 km van huis af zonder een “attestation” bij ons te hebben. We kunnen naar de winkel als we willen, de bouwmarkten zijn weer open, wel volgens de hygiëne regels, maar hé, we kunnen er heen.

Wat voor ons het belangrijkste is aan de hele versoepeling van de lockdown, is dat wij weer gewoon met de hond kunnen wandelen, zonder papieren, zonder op de afstand (1 km) en tijd (1 uur) te letten. Wij kunnen genieten van de mooie omgeving, want tijdens de wandeling vandaag zagen wij dingen waarvan wij ons afvroegen of dat 2 maanden geleden ook al zo was, of dat de bewoners heel hard gewerkt hebben de afgelopen tijd.. Het voelt gewoon alsof je heel veel gemist hebt. En dat hebben wij ook.

17 mei, eindelijk de versoepeling gaat van start, uiteraard hebben wij veel regen, de wandelingen met de hond gaan dus niet door. Maar wat wil ons oog, de vissers, ze hebben de rivier gemist. Regen of niet, zij staan de hele dag in het water om die ene vis te vangen. De hele dag (ze komen alleen het water uit om te lunchen) staan ze naar de hengel te staren. Ik vind het knap, ik begrijp de logica niet, maar dat maakt niet uit. Er kan weer gevist worden in de schoonste rivier van Frankrijk.

Elke dag worden wij weer blij verrast met vissers. Ik wordt gebeld door vissers die voor juni een aantal dagen willen reserveren, ze komen alleen verder dan 100 km weg, we moeten nog even afwachten of het door kan gaan. Ik krijg te horen dat de 4 vrienden de rivier missen, omdat ons huisje 50 meter van de rivier af ligt (er staan nu veel auto’s voor onze deur) hoeven de heren alleen maar het bed uit te rollen, naar de rivier, even terug komen om te lunchen om vervolgens het water weer in te duiken. Ze zijn van harte welkom en als het door mag gaan (ivm de afstand) zetten we een lekkere fles wijn voor ze neer. De gehele lockdown periode hebben de vissers zich aan de regels gehouden, we hebben er geen 1 gezien. Terwijl ze normaal ook al op grote afstand in het water staan.

Nu ze weer mogen vissen, zien we tussen de middag de picknick tafels uit de auto gehaald worden, iemand zit op het bankje de ander in de auto. Er komt een stokbroodje op tafel, flesje wijn erbij (dat is geen alcohol net als bier). En na ruim een uur kletsen, drinken en eten gaan de mannen naar huis. De volgende vissers komen, ze beginnen met een uitgebreide lunch, daarna gaan ze het water in, dat zijn blijkbaar degene die nog moeten werken. Andere vissers blijven de hele dag.

Vandaag hebben wij een wandeling gemaakt, 3 uur lang hebben we ons zelf bezig gehouden. Genieten van de mooie natuur, de vissers, de bergklimmers die weer actief zijn (ook dat mag weer), de mensen die in het park een plekje opzoeken om eens lekker te lunchen, de motorrijders, de Renault alpine club en iedereen die gewoon weer wil, kan en mag genieten. Iedereen houdt netjes afstand, zoals het hoort. Iedereen is vrolijk, zegt gedag, geeft elkaar de ruimte op smalle paadjes. Het is een zondag zoals we het gewend zijn in ons dorp.

Eindelijk hebben wij het gevoel dat we weer leven. Want van die paar maanden thuis zitten, nagenoeg niemand zien of spreken, alleen de buren af en toe, voel je je verstomd. Ja we hebben heel veel gedaan, veel gewerkt, zijn druk bezig de tuin onkruid vrij aan het maken (dat lukt nooit, maar het knapt al op en Anouk werkt heel hard). De kamers zijn we nog mee bezig, maar gaat langer duren dan we wilden. Maar nu, we eindelijk weer eens iets kunnen ondernemen, de deur uit kunnen zonder nadenken, genieten zonder op de tijd te letten. Dat geeft ontspanning en als we kunnen ontspannen zonder nadenken, dan kunnen we weer harder werken, gaat alles soepeler. En ja zeker, we hebben vandaag echt weer het gevoel gekregen dat we leven. Er is meer dan 1 km en 1 uur van huis af. Het is niet weg gegaan, we mochten er alleen niet van genieten.

Vissen in de Sioule

De grot naar het sprookjesparadijs

Sprookjesparadijs

Klimmen mag weer

Klusvrouw!

Toen ik een relatie kreeg met Peter was ik blij dat hij zo’n handige man is. Meubelmaker van origine, natuurlijk alleen privé gewerkt als meubelmaker, maar dat kan de pret niet drukken. Ik had het helemaal bedacht, als er geklust moet worden kan hij dat mooi doen…. En toch liep het anders.

Mijn kluservaring voordat wij naar Frankrijk verhuisden, ging niet verder dan een gat in de muur boren, lampen ophangen, kozijnen schilderen (deuren liet ik aan een ander over), vloeren leggen en gaten dichtmaken met “tandpasta” ergens een spijker in slaan ging ook nog wel. Heel stoer vond ik mezelf, want als alleenstaande moeder met 2 kinderen deed ik dat soort klussen toch maar.

Nu bijna 12 jaar verder met Peter en bijna 3 jaar in Frankrijk heb ik toch wel heel andere kluservaring opgedaan. Alles onder de begeleiding van de ervaren man geleerd. Wat enorm handig is, want ik ben niet snel tevreden over mijn werk en roep dan ook regelmatig, joh dat ziet er niet uit. Waarom dan??? Nou ga er eens met je neus bovenop staan!!! Maar ik blijk toch vaak spoken te zien.

Inmiddels heb ik alweer van vele deuren, plinten en kozijnen de verf afgebrand, daarna afgekrabd, geschuurd en gelakt. Voor een plafond verven draai ik mijn hand niet meer om, behangen doe ik alleen, met af en toe een beetje hulp als ik er echt niet bij kan. Houtbewerken met de frees is ook ontzettend leuk om te doen. Samen kippenhokken maken in de stijl van het huis.

Nu ben ik bezig om de gipsplaten af te werken, want Peter schiet niet op met zijn badkamer ;-). Of was het nou gewoon omdat ik dat ook wel wil leren. Dus hup uitleg van de baas en gaan. Wat fijn dat ik zoveel werk bij Peter uit zijn handen kan nemen en samen klussen vinden we nog leuk ook. Als we ieder ons eigen ding doen en elkaar helpen waar nodig, komt het wel eens voor dat we elkaar alleen tijdens de koffie en het eten zien.

Dan besluiten we maar voor de quality time een stuk met de honden te gaan lopen. Want dan hebben we echt even tijd voor elkaar. Eindelijk mogen we vanaf 11 mei weer iets verder van huis, 100 km. ipv 1km, daar gaan we gebruik van maken, dat worden weer eens echte wandelingen. Als we niet werken, zijn we in gedachten alweer bezig met de klussen die nog gedaan moeten worden en hoe we dat gaan aanpakken. Omdat het voor ons nog niet echt mogelijk is om gasten te ontvangen en onze inkomsten al een tijd droog staan, kwamen wij op nieuwe ideeën.

Wil je nu een uniek kippenhok, meubelstuk, badkamerkastje of iets anders, neem gerust eens contact met ons op over de mogelijkheden.

Thuis onderwijs

Anouk is alweer een heleboel weken thuis van school, dan maak je eens mee hoe het gaat met school.

Ze werkt netjes elke dag volgens een schema. De pauzes neemt ze iets ruimer dan de lessen, maar ze stopt veel tijd in haar werk. Kan haar eigen tijd indelen, rustig dingen opzoeken als ze iets niet begrijpt. Dat scheelt wel enorm veel vergeleken bij de lessen op school. Ze heeft af en toe een on-line les. Laatst zei ik tegen haar, start je laptop op en zorg dat je zo in de les bent. Een half uur later kwam ik kijken, zat ze niet in de les. Ik vroeg aan haar waarom niet, nou hij begint pas over een half uur.

De zomertijd is ingegaan en ipv naar moeder te luisteren keek ze op die ene klok die ik nog niet verzet had, omdat ik geen idee had hoe ik dat moest doen. Ik vroeg aan haar wat ze de juf gezegd had, maar die had er niet naar gevraagd.

Er missen wel vaker kinderen in de on-line lessen. Dit kan verschillende oorzaken hebben. Van geen internet, haperend internet of gewoon vergeten. Maar na deze misser heeft ze geen les meer gemist. Overigens zijn de leraren ook wel eens zomaar verdwenen tijdens de les, dan hebben ze zelf een slechte verbinding.

Verder nemen wij thuis natuurlijk ook wat lessen met Anouk door. Zoals, zet je spullen in de afwasautomaat niet erop. Want in en op is best moeilijk te begrijpen.

Ook afval in de container gooien, we hebben er één met een gele en één met een groene deksel. Twee en een halfjaar in Frankrijk en ze vraagt nog steeds in welke bak het moet. Er staan zelfs plaatjes op 😉. Maar inmiddels na zoveel weken thuis begint het door te dringen.

Ook open en dicht wordt aan gewerkt. Want omdat het buiten lekker warm is en binnen best nog fris, zetten wij de ramen open om de warmte binnen te laten. Als alle ramen open staan, moeten de deuren dicht. Er zit ruim 100 jaar oud glas in de ramen en die willen we graag heel houden. En als het tocht waaien de ramen dicht. Dus raam open, deur dicht.

Nu is het al een week vakantie, Anouk heeft nog aan school gewerkt, want al 6 weken thuis daar wordt je best mur van. Dus kan je best wat voor school doen, dan is het na de 2 weken vakantie alleen maar rustiger.

Ook wordt er hard gewerkt, in de tuin, onkruid wieden, kippenhok schoonmaken, de honden uitlaten, muren voorstrijken. Anouk heeft al heel wat praktische dingen geleerd. Altijd handig, nu het koken nog 😀.

Maar stiekem denken wij dat ze toch heel graag weer op school zou willen zijn, met haar vrienden en vriendinnen. Want dat is veel leuker dan beeldbellen, appen, instagrammen, snapchatten en wat nog meer die jongelui doen.

Vorige week hebben wij te horen gekregen dat de scholen weer open mogen. Inmiddels zijn wij er wel achter dat Anouk hoogstwaarschijnlijk voorlopig nog niet naar school gaat. Nog een paar weken, dan komt er meer duidelijkheid.

Bouwmarkt

Sinds 17 maart zit Frankrijk op slot, deze week is er bekend geworden dat dit nog tot 11 mei gaat duren. Waarschijnlijk nog wel langer, maar we wachten het allemaal maar braaf af.

Wij hebben de meeste spullen voor de verbouwing in huis, dat ligt er al een tijdje, maar ook wij maken wel eens een vergissing en na een ellenlange speurtocht naar die 2 emmers plafondverf die toch echt ergens in de kelder stonden en nog een aantal spullen voor de afvoer en aanvoer van water voor de badkamers moesten wij op zoek naar spullen in de bouwmarkt. De bouwmarkten zijn gesloten, maar je mag wel online bestellen, dan krijg je vervolgens een berichtje dat je de artikelen op mag halen.

Na een speurtocht van een week via de website, want ja, als ze het te druk vinden wordt de website gesloten en kan je geen spullen bestellen. Producten laten bezorgen is mij ook nog niet gelukt, want daar is de site van de bouwmarkt blijkbaar niet op gemaakt, of ik snap het niet ;-). Nou ja, ik dwaal af, na een week was het gelukt de spullen in het winkelmandje te gooien en af te rekenen. Stap 1 was gezet, nu wachten op een bericht.

Pasen kwam tussendoor en dinsdag kreeg ik een mail, of ik binnen 48 uur de spullen op wil halen, want anders wordt de bestelling geannuleerd. Netjes nog even opgezocht welke stappen ik moet nemen en daarna in de auto gesprongen naar de bouwmarkt. Tussen de ontvangst van de mail en het vertrek van huis zat een aantal uren. Geen ander bericht dan de e-mail, dus de mail uitgeprint, er stond dat je die mee moest nemen, legitimatie en hup op weg.

Op de weg richting de winkel kwam een auto mij seinend tegemoet, dat betekend dat er politie staat. Nee hè, zal je net zien, ga je 1 x op pad (boodschappen doen we 1 x per 2 weken) wordt je aangehouden. Ze stonden bij een restaurant op een kruising richting ons mooie Gour de Tazenat. De agenten stonden er streng bij te kijken, ik reed maar rustig dan zou ik geen seintjes van hem missen, maar ik kon gewoon door rijden. gelukkig maar. Na een tijdje nadenken bedacht ik dat ze de mensen aan zouden houden de richting het meer gaan. Verder was het een goede rit, ik voelde mij echt even buiten, want hemel die 4 weken die ik al thuis zat waren mij niet in de koude kleren gaan zitten.

Bij de bouwmarkt aangekomen, ga ik netjes in de rij staan. De beste man vroeg aan mij hoe laat ik een afspraak had. Ik zeg, dat staat niet in de mail, alleen dat ik het binnen 48 uur op moet halen. Dat kan helemaal niet mevrouw, u moet een telefoontje krijgen. Ik een berichtje aan het thuisfront gestuurd, hebben jullie nog iets gehoord? Nee, helemaal niets. Er werd een collega bijgehaald en ik begon mijn verhaal nog een keer, vraagt hij me of ik engels spreek? Nou ja, dat kan ik wel. Als u de bestelling heeft gedaan krijgt u automatisch een mail, ik had er wel een stuk of 4 gehad. U wordt gebeld voor een afspraak, dan moet u binnen een uur de spullen halen. Dus moet ik nu terug naar huis een telefoontje afwachten en dan weer terugkomen? Ja mevrouw. Kan ik niet nu ik hier sta zelf even bellen? Nee mevrouw.

Beste man, ik heb net een uur in de auto gezetten om hier te komen (ik kan goed overdrijven), nu verteld u mijn dat ik weer naar huis moet, terwijl ik een mail heb gehad waarin staat dat de bestelling klaar is en ik het binnen 48 uur moet ophalen. Ja die is automatisch mevrouw, uw bestelling is niet klaar. Waarom krijg ik die mail dan, het is klaar, dat staat er echt. Hij ging weer even naar zijn collega en kwam terug naar mij, vertelde dat zijn collega ging bellen en dat ik nog even moest wachten. 2 minuten later kwam de collega terug, mevrouw uw bestelling staat klaar hoor, u kunt naar het afhaal loket rijden. Aldaar aangekomen duurde het nog een minuut of 2 voor de kar bij de auto werd gezet. Op de site stond dat de medewerkers de kofferbak open zouden doen en de spullen in de auto zouden zetten. Ik kreeg een seintje, mevrouw uw spullen staan er en u kunt ze inladen.

Prima 2 minuten later zat de auto vol en kon ik weer op weg naar huis. De regeltjes weten de medewerkers blijkbaar ook niet helemaal, of wij snappen de site niet, dat is misschien de beste optie om te denken.

In ieder geval kan ik plafonds witten en Peter afvoeren aan gaan brengen en over 2 weken kunnen we het riedeltje opnieuw beginnen voor de spullen die we niet konden krijgen. Hebben we in ieder geval weer een uitje :-).

Beleef je nog wel iets?

Nu we al weer een aantal weken opgesloten zitten, komt de vraag boven drijven, beleven we eigenlijk nog wel iets?

Het standaard praatje met de buren is weg, zo jammer is dat. Of je moet net tegelijkertijd even buiten zijn en dan op gepaste afstand met elkaar kletsen. Maar dat gebeurt niet veel. Het is nu vooral als we langs het huis van de buren komen even zwaaien en dat is het. Wij missen het, de buren missen het je merkt het aan alles. Zelfs het vervloekte zoenen als je elkaar ziet, nu kan en mag het niet, zelfs dat missen wij.

Het leven gaat door, ook tijdens het coronavirus. Al is ons wereldje erg klein geworden. Waar we een aantal maanden geleden niet anders het huis uit wilden om boodschappen te doen en lange wandelingen met de honden te maken, doen we nu voor 2 weken boodschappen en lopen we alleen achter het huis met de honden omdat we niet anders mogen. Wat voelt dat ineens opgesloten. De tuin is wel groot, maar dat is nou niet echt een wandeling.

Er zijn strikte regels, afstand houden, niet bij elkaar op visite, niet naar buiten, behalve maximaal 1 uur per dag binnen één kilometer van huis, niet fietsen behalve om naar de winkel te gaan, niet naar de dokter tenzij het echt noodzakelijk is, niet naar het ziekenhuis tenzij het echt erg is en zeker niet elke dag naar de supermarkt. Er hangen zelfs briefjes dat je maar 1 x per 2/3 dagen mag komen. Nu wonen wij te ver weg bij de supermarkt, dus dat lukt ons wel. Je mag ook niet naar buiten als je verkouden bent en laat ik daar nu al een tijdje last van hebben.

Want niet alleen Peter heeft last van eigenaardigheden. Geregeld een gat in zijn hoofd, een bezoekje aan de urgence, een stuk vel van zijn lijf, een schroef in zijn vinger en zo kan ik nog wel even doorgaan. Ze zeggen wel eens de meeste ongelukjes gebeuren bij het klussen aan je huis. Nou, Peter wil graag aan de cijfers bijdragen, zou toch zonde zijn als dat lijstje niet meer zou kloppen ;-).

Maar ook ik kan er wel eens wat van. Brandwondjes bij het verf afbranden, een uitglijder op de trap (sshhhttt) en nu inmiddels al weken niet fit. Maar we mogen niet naar de dokter, het is niet urgent (althans dat vind ik).

Het voorjaar heeft zijn intrede gedaan, het is al weken aan 1 stuk droog. Er is inmiddels een stookverbod van tuinafval, omdat er geregeld meer in de brand vliegt waar de brandweer nu eigenlijk geen tijd voor heeft, ivm de coronacrisis. Het water van de rivier staat extreem laag, wat een verschil met februari, toen het water je bij wijze van spreken aan de lippen stond. Er gaan allemaal bloemen groeien, elk jaar staat er weer iets anders in de tuin. Met een appje (plantnet) ren ik door de tuin om uit te vinden of die plantjes met mooie bloemetjes onder onkruid vallen, of toch iets anders zijn. De bomen krijgen blaadjes en er vliegen bergen pluisjes door de tuin. Het lijkt wel of het sneeuwt, maar het is 27 graden buiten.

Het probleem van mijn ziek zijn heb ik gevonden. Waar ik in Nederland al wonend vlakbij zee nergens last van had, heb ik in Frankrijk elk voorjaar last van niesbuien, tranende ogen, een loopneus, een vol gevoel in mijn hoofd en ik ben vaak moe. In een gesprekje met Peter vroeg ik hoe het bij hem zat als hij last van hooikoorts heeft. Maar dat is meestal pas in mei/juni. Dus bedacht ik dan ga ik maar eens op google zoeken naar hooikoorts, want tja, zo erg is het nou ook weer niet dat we de dokter er mee lastig mogen vallen, en anders wil ik liever geen medicijnen, daar heb ik een hekel aan.

Al googelend kwam ik erachter dat de klachten die ik heb wel bij hooikoorts horen. Je kan er zomaar last van krijgen en je kan er ook weer overheen groeien. Nou dat is mooi. Peter heeft in Frankrijk veel minder last dan in Nederland, dus misschien hebben we gewoon een wisseling van de wacht. Het is toch ook niet leuk als hij altijd de pechvogel is. We gaan voorlopig maar uit van hooikoorts, mocht ik mij zieker gaan voelen, dan kan ik altijd nog naar de dokter gaan.

Maar er is wel een probleem, ik mag de deur niet uit als ik een loopneus heb. Dat betekend dat ik geen boodschappen mag doen (joepieeee), maar Peter zijn rijbewijs verloopt deze maand. Netjes ruim een maand geleden online een nieuwe aangevraagd, dat was de tweede aanvraag, de papieren aanvraag werd retour gestuurd ivm veranderende regels (het blijft Frankrijk). Dus Peter mag binnenkort ook geen boodschappen meer doen, althans niet met de auto. Ook dan vinden we wel weer een oplossing.

In ieder geval hoe saai en naar de hele lockdown ook is, op de een of andere manier is het bij ons blijkbaar nooit saai. Al voelt het wel eens anders.

Wij wensen iedereen een aangename paasdagen, #stayhome!!

Wat doe je nou, als je thuis opgesloten zit?

Inmiddels hebben wij al een aantal weken lockdown achter de rug. Ik moet zeggen, als je zo weinig kan en mag en je kind al een aantal weken thuis is, dat de dagen niet meer helemaal duidelijk zijn.

Ja, sinds Anouk thuis is heeft ze door de week online les. Braaf gaat elke dag om 8 uur de wekker en na een uitgebreid ontbijt, de honden even uitlaten, gaat ze aan de slag. Ze heeft een schema opgesteld, waar ze zich redelijk aan houdt. Let wel, de pauzes worden zeker niet vergeten, het op tijd beginnen met werken na een pauze laat nog wel eens te wensen over. Maar ja, het blijft een kind. Omdat Anouk normaal de hele week op school zat, hadden wij een schema, wisten we wel welke dag het was en wanneer we haar moesten halen bij de bus.

Zo anders is het nu. Regelmatig wordt er door het huis geschreeuwd, welke dag is het vandaag??? Hebben we nog genoeg eten in huis??? Wie gaat er met de honden lopen??? Om toch allemaal naar buiten te kunnen, gaan we apart van elkaar een rondje met de honden lopen. Gezamenlijk mag niet, en we moeten dicht bij huis blijven, dus Puk raakt haar energie niet kwijt.

Onze lange wandelingen tussen het werken door missen we wel. Net zoals het niet zomaar even naar de bouwmarkt kunnen gaan, boodschappen doen wanneer je er zin in hebt, of toch even naar het park. Het mag niet, en wij willen ons netjes aan de regels houden. Gelukkig hebben we nog een grote tuin, alwaar wij een speeltuin voor de honden hebben gemaakt met spullen die wij nog hebben liggen. De zigzag begrijpt Puk niet en Bep zegt dat ze te oud is voor dat soort onzin. Wie weet hebben we tegen het einde van de Coronacrisis het voor elkaar dat Puk het wel snapt. Als ze zelfs voor een snoepje haar neus ophaalt is het wel erg gesteld met onze opvoeding.

Maar goed wij moeten ons zelf natuurlijk ook bezig houden, omdat wij samen nog steeds met de B&O kamers bezig zijn en we wel eens zin hebben om wat anders te doen (normaal die wandeling met de honden), hebben we maar weer eens een klus aangepakt die we alweer een jaar in de planning hadden.

In de tuin van de gîte stond een grote betonnen bak, deze hebben wij verplaatst. Eerst wilde we er gebruik van maken door er een kruidentuin in te maken, maar nu wordt het misschien een vijver. Hij staat na een dag zwoegen in ieder geval op de plek waar we hem wilden hebben. Nu kunnen we er vast weer een jaar over doen om zijn uiteindelijke bestemming te geven. We kunnen niet naar de winkel om grond te halen of plastic om er een kleine vijver van te maken.

Vroeg in de morgen na de nodige koffie en vergaderingen over hoe we de betonnen bak moesten verplaatsen gingen we aan de gang. Werkschoenen en werkkleding aan. balken zoeken die nog her en der liggen, een krik erbij en hupsakee. Nou weegt die bak al snel een 200/300 kg dus hupsakee viel wel mee. Door de bak steeds een beetje op te krikken kon er iedere keer een nieuwe balk onder. Totdat we hoog genoeg waren om de aanhangwagen onder de bak te rijden. Nadat we hem met een spanband vast gezet hadden, hebben we de aanhangwagen zover mogelijk de tuin van ons huis ingereden. Met balken en ijzeren buizen (die we gelukkig niet naar de vuilstort hadden gebracht) hebben we de bak weer van de aanhanger afgeschoven. Je kent het systeem wel, je rolt de bak over de buizen, buisje komt eronderuit, en je legt hem er weer voor.

Na een uurtje of 6 zwoegen, met tussendoor een koffiepauze en lunch pauze, stond de bak eindelijk op zijn plek. Het was eens wat anders dan schuren, lakken, beitsen, verven, buren en dat soort dingen. Zaterdag was een mooie warme dag. Zondag kregen wij daar een dagje natte sneeuw voor in de plaats, wat de eerste sneeuw sinds heel lange tijd was. De bak stond al op zijn plek, dus hebben we (omdat er niemand met dat vieze weer buiten komt) stiekem een wandeling gemaakt met zijn allen uiteraard op gepaste afstand, maar wel langer dan een uur en verder dan een kilometer van huis. Wat heeft Puk daarna heerlijk geslapen!!

Deze diashow vereist JavaScript.

 

B&O werkzaamheden!

Zoals wij al eerder hebben verteld, zijn wij druk bezig om onze B&O kamers te realiseren. Gelukkig hadden wij voor de Lockdown de meeste spullen al in huis. Waar twee jaar verzamelen al niet goed voor is.

Zo zijn wij dus elke dag aan de slag, de ene keer hele dagen, de andere keer halve dagen. Soms lange dagen, soms korte dagen. Want ja, er moet ook nog rekening gehouden worden met de “homeschooling” van dochterlief. En als zij dan een uurtje online les heeft, dan mogen wij natuurlijk geen herrie maken in huis. Maar gestaag gaan wij verder met af en toe een andere klus tussendoor.

Zo hebben we van de week met het mooie weer ook maar eens de frambozen gesnoeid. Uiteraard was ik schromelijk laat, dus we gaan zien wat er dit jaar aan frambozen gaat groeien. Toe wij hier kwamen wonen was het bos met frambozen twee keer zo groot, dus ik vermoed dat het allemaal wel los zal lopen.

In februari hebben wij groente en kruidenzaadjes gehad van vrienden, dus het was de bedoeling dat ik zo rond deze tijd ook eens aan een moestuin zou kunnen beginnen. Niets is minder waar, ik kan niet naar de winkel om grond te halen. Dus gaan wij de bestaande grond maar bewerken. Er is vroeger een moestuin geweest en alles groeit prima in de tuin, dus dat wordt spitten, onkruid weghalen en uit proberen of we iets kunnen laten groeien.

Maar goed, het verbouwen, op de zolder waren 4 ruimtes waarvan 2 niet te gebruiken als wat dan ook. De hele bovenverdieping hebben wij kaal getrokken en er zijn twee nieuwe kamer voor in de plaats gekomen. De andere ruimtes zijn er nog wel, maar doen dienst als technische ruimte en opslag voor beddengoed, handdoeken en schoonmaakspullen. Zodat ik niet steeds alles twee verdiepingen naar boven hoef te slepen.

De kamers zijn ruimer geworden omdat de hal weg is, de twee nutteloze ruimtes verkleind zijn en wij een overloop gemaakt hebben. Ook hebben wij de plafonds drastisch verhoogd van een ruime 2 meter naar een 3,5 meter. Dat geeft een toch iets minder claustrofobisch gevoel. Zoals iedereen wel weet gaat met passen en meten de meeste tijd versleten. Dus hoewel we al heel veel werk verzet hebben, is er veel nog niet zichtbaar. Hier worden de onzichtbare werkzaamheden soms vervloekt, maar ze moeten gebeuren.

De kamers krijgen een mooie ruime badkamer met inloopdouche, wastafel en toilet. Omdat wij in het hele huis inbouwkasten hebben, hebben wij deze ook gemaakt in de B&O kamers. Zo fijn dat wij een oude kast hebben kunnen omtoveren tot een inbouwkast. Kamer La Sioule kijkt op de rivier uit, en kamer La Forêt kijkt op de achtertuin en het bos uit. We beginnen langzaam naar het punt te komen dat ik kan gaan schilderen en behangen. Peter gaat dan de badkamers tegelen en afwerken. Het leuke werk komt eraan, het werk dat je resultaat gaat zien van alle spullen die lang hebben liggen wachten om gebruikt te worden. Voor ons ook een momentje om te zien of alles wat wij in gedachten hadden ook echt zo leuk wordt.Spannende tijden dus!! Via een filmpje laten wij het resultaat tot nu toe zien.

 

Update vanuit lockdown!

Frankrijk ging afgelopen dinsdag in lockdown vanwege het coronavirus. Er werd een toespraak gehouden door Macron, hij legde uit wat er wel en niet mag.

Waar het in het kort op neer komt is dat iedereen thuis moet blijven, je mag wel individueel naar buiten om de hond uit te laten, boodschappen te doen of om bijvoorbeeld naar de dokter te gaan. Maar dit is wel alleen met een geldige reden en er moet een formulier ingevuld worden en die hoor je bij je te hebben.

Samen boodschappen doen zit er niet in. Je mag niet met zijn tweeën in de auto, je moet gepaste afstand houden, er worden maar een bepaald aantal mensen de winkel ingelaten, bij de apotheek sta je in de rij, er mag maar 1 persoon per keer naar binnen. Bouwmarkten en nonfood winkels zijn allemaal gesloten. en zo zijn er nog wel een aantal dingen op te noemen. Maar wat houdt het allemaal in voor ons?

De kinderen zijn tot nader order thuis van school en krijgen online onderwijs. Voor ons houdt dit in dat Anouk minimaal 7 weken thuis is, inclusief de mei-vakantie. Ze heeft een schema opgesteld, natuurlijk wordt die niet letterlijk opgevolgd, maar geeft wel een houvast om de dag door te komen. Boodschappen doen we even niet, we hebben meestal voor een week of 2 houdbare spullen in huis, dus het uitstapje naar de supermarkt beperken we zoveel mogelijk. Even niet zoveel verse groente, dat komt wel weer. Hoewel de langer houdbaar verse groente halen we wel in huis.

Voor Peter en mij verandert er niet veel, gelukkig hadden we al heel veel spullen een tijdje in huis om verder te verbouwen. Dus daar zijn we dan ook mee bezig. Helaas mogen we momenteel geen gasten ontvangen, dat is wel heel jammer, want juist nu is het geweldig weer en zou je juist die heerlijke wandelingen kunnen maken, fietstochtjes en nog veel meer. Maar dat houden we dan tegoed, met leuke gasten. Als deze crisis voorbij is.

Het is even wennen, het is altijd al stil bij ons in het dorp, geen massatoerisme, weinig inwoners, gewoon gemoedelijk. Maar nu is het doodstil. Je ziet nog minder mensen op straat dan anders. De wandelaars zijn er niet, de vissers hebben een verbod tot eind maart. Het is een rare gewaarwording.

Zo anders dan dinsdagochtend toen wij voor 12 uur ons voorlopig laatste uitje naar de supermarkt hadden. Je werd in banen naar de winkel geleid. Het was net de Efteling, er stonden alleen geen bordjes met , vanaf hier nog 45 minuten. De schappen waren voor het grootste deel leeg. Zelfs het hondenvoer en kattenvoer was slecht te verkrijgen. Misschien is dat ook wel de reden waarom je nu nagenoeg niemand op straat ziet. We hebben na de boodschappen nog een laatste kopje koffie bij vrienden gedronken. Want ook dat mag niet meer, gezellig bij elkaar op de koffie.

Buuf stuurde me een appje, heel lief om uit te leggen waar ik mij allemaal aan moet houden. Raar om niet even bij de buurtjes gedag te zeggen, even wat lekkers te brengen wat we gemaakt hebben, geen buurman die over zijn bolle buik strijkt en roept jammie jammie, die gebakjes die je gemaakt hebt. Even geen bakkie thee leuten, wandeling maken, een frisse neus halen en een praatje maken. De honden mogen uitgelaten worden, maar je mag niet samen wandelen.

Het is vreemd… Maar we zijn gezond, het gaat goed met ons, wij blijven er hard aan werken zodat wanneer deze crisis voorbij is er weer vakantie gevierd kan worden bij ons. Zodat iedereen kan genieten van de rust en schoonheid van de Puy-de-Dôme. Voor nu, iedereen veilig thuis blijven, zoek elkaar niet op, bel elkaar via een videobericht, help elkaar en respecteer elkaar….

Tot snel !!!

Website en blog!

Zoals jullie inmiddels wel weten zijn wij druk aan het werk om de B&O kamers te maken. Maar achter de schermen gebeurt er nog veel meer.

Zo hebben wij hard gewerkt aan een nieuwe website. Er zijn nog enkele aanpassingen nodig, maar wij zijn vooral heel blij met de boekingskalender. In 1 oogopslag kan je per kamer, gîte of safaritent zien of er in de gevraagde periode nog plek is. Dan kun je de datum aanklikken en simpel een bericht naar ons toesturen.

Dat is toch wel heel fijn. De opzet is ook wat anders geworden. Ik merkte dat de heel uitgebreide site te veel informatie bevatte. Wij hebben geprobeerd alles wat meer samen te vatten, zodat je sneller alle informatie door kan nemen. Er is een mooie versie op de pc, tablet en mobiel.

Natuurlijk zijn wij altijd bereidt om uw vragen te beantwoorden, want uiteraard kunnen die er ook blijven met de nieuwe site, daarom hebben wij een nieuw e-mailadres: info@villaguillaumette.com. Het handige is dat u op elke pagina op de pc onze gegevens ziet staan, zodat u heel makkelijk via de link bij het envelopje een bericht kan sturen. Op de mobiel vind u de gegevens bij contact.

Nu kan ik verder wel helemaal gaan vertellen hoe onze website eruit ziet en hoe hij werkt, maar ik zou zeggen volg de link http://www.villaguillaumette.com. om te zien hoe de website geworden is.

Onze blog kunt u uiteraard blijven volgen, alleen was dat niet mogelijk in combinatie met de nieuwe website. De blog vindt u hier: Blog. Maar het meest handige is misschien wel om uw e-mailadres bij de blog pagina achter te laten, dan krijgt u automatisch een berichtje als er weer een nieuwe blog is.

Ook zijn wij in de tussentijd nog even verhuisd. Ach ja, we zouden anders maar tijd overhouden. Ons nieuwe adres is nog niet helemaal af, wij wachten nog op een huisnummer. Wij hebben er al wilde ideeën over, maar de definitieve uitslag zal nog even op zich laten wachten. Tot die tijd hebben wij nog geregeld een beetje moeite met ons internet op afstand, maar als alles rond is zal de glasvezel internet snel volgen… Ook daarvan houden wij u op de hoogte.

Voor nu gaan wij weer druk verder om de B&O kamers af te maken, uw vragen te beantwoorden, uw boekingen te verwerken, de gasten te helpen, genieten van het mooie weer.

Wij hopen u snel welkom te mogen heten. À Bientôt, Cindy en Peter