Verjaardagen!

Verjaardagen vieren wij niet zo erg bij Vila Guillaumette, het heeft nooit echt onze interesse gehad. Af en toe wordt er uitbundig een verjaardag gevierd, meestal met speciale leeftijden, maar ook daar lopen wij niet allemaal warm voor.

Wat ik wel doe met een verjaardag? Nou Anouk krijgt meestal een groter cadeau, maar wel iets wat zij nodig heeft. Ze mag een feestje geven voor vrienden, maar blijkbaar vinden ze het gezelliger om op een vrije woensdagmiddag iets leuks te gaan doen met zijn allen en klaar is Kees. Ik vind dat prima, ook als zij een groot feest thuis wil geven met al haar vrienden, dat is ook geen probleem, maar ook Anouk heeft het feestjes gen niet georven.

Mijn verjaardag is op de meest beroerde dag van het jaar, ik heb het in het verleden wel eens gevierd, met als gevolg dat je van ‘s ochtends 10 tot ruim na middernacht visite had. Of we werden op andere feesten uitgenodigd en dan kreeg je wel eens een losse felicitatie. Of als je je verjaardag wilde vieren, dan moest je in oktober al beginnen met de vraag wie op je feestje komt. Iedereen wordt uitgenodigd voor een feestje hier, of een feestje daar. Ik wil niet zover van te voren beslissen wat er gaat gebeuren, dus ik vind het wel best, mijn verjaardag vieren wij niet meer. Afgelopen jaar waren we uitgenodigd bij vrienden, hartstikke leuk, gezellig met een klein clubje, omdat vanwege C niet meer mocht. En heel lief, ik kreeg van de personen die wij niet eens kenden ook een cadeautje, er was gefluisterd dat ik jarig was.

En dan hebben wij nog Peter, die is in de beste tijd van het jaar jarig, maar ook hij houdt er niet van om zijn verjaardag te vieren. Nu wel, daar denk ik anders over, er moet natuurlijk wel een cadeautje komen. Dat is dan stiekem ook een beetje voor mijzelf. De laatste 2 jaren heb ik uitermate mijn best gedaan om iets leuks te verzinnen, dat was zijn felbegeerde GoPro (die wilde Peter al een jaar of 3 hebben) en vorig jaar een ritje met een eend. Zijn eerste auto, wat zou hij er graag weer één hebben, hoewel, na een dagje toeren is hij daarvan genezen, het was werken in een eend en hij kreeg spierpijn. Dit jaar had ik geen ideeën voor Peter zijn verjaardag. Hij wilde wel graag een percolator, dat was handig, zijn verjaardagscadeau heeft Peter zelf uitgezocht. Verder waren er geen wilde plannen.

Een paar weken geleden kwam er een reservering binnen. Niets vermoedend opende ik de mail om te kijken om welke datum het gaat. “Wat grappig” zei ik, H&R hebben zelf geboekt, ipv een mail sturen of we een bepaalde datum nog vrij hebben. Onze vaste terugkerende gasten, vrienden, oud collega van Peter. Naar mate de tijd vorderde kwam ik erachter dat de datum die zij geboekt hadden wel erg bekend voorkwam in mijn gedachten. Ineens viel er een kwartje, ze kwamen een week en midden in die week viel ook Peter zijn verjaardag. Ik stuurde een appje naar R en zei, leuk dat jullie er ook met Peter zijn verjaardag zijn. Er werd wat gesproken over cadeau wensen (zijn er niet) en wat we op deze dag konden gaan doen. Peter kreeg op de dag zijn “mooiste” cadeau ooit. Een ‘dickie’ van SLB, een jasje wat op het werk door het personeel gedragen werd. Zijn oude jasje, minstens 18 jaar oud was enorm versleten en de gaten waren erin gevallen. Dus het cadeau viel helemaal in de smaak. Van vrienden werd er nog een flesje wijn voor de deur gezet, wij waren niet thuis, maar wel zo lief dat ze eraan dachten.

Hoe hebben wij de dag gevierd? Wij besloten om naar de grote stad te gaan, Anouk had maar 2 uur les, we hadden afgesproken in de stad en zijn gaan lunchen, door de stad wandelen en er werd nog wat gewinkeld. Anouk is verwend met nieuwe kleding, voor Peter een gelukje dat hij met H buiten mocht blijven en dat Cindy en R met het kind de winkel ingingen. Er werd gepast, gezucht, gesteund, snel andere maten gezocht en uiteindelijk besloten wat het kind wilde hebben. Ze is geslaagd met nette kleding (een pak) en fleurige kleding (mooie rok en blouse) waarvan ik niet durfde te zeggen dat ik het leuk vond, want als ik dat zeg dan is het steevaste antwoord, nee dat vind ik niet leuk. Nadat we uitgewinkeld, gewandeld enz waren, zijn we naar Anouk haar appartement gegaan, zij heeft nog even een modeshow gegeven van de nieuwe aanwinsten en daarna zijn wij naar huis gegaan. We hebben nog een makkelijke maaltijd gegeten en de dag zat er weer op.

Op de vraag aan Peter of hij wel een leuke verjaardag had gehad, omdat het meer om Anouk draaide (winkelen) dan om hem, zei hij: “Ik heb een geweldige verjaardag gehad, ik hoefde niet mee de winkel in, ik had goed gezelschap tijdens het wachten, ik heb lekker geluncht en er is een blije student thuis gebracht, wat wil je nog meer?” Nou dat is goed om te weten, dan gaan we volgend jaar met zijn verjaardag, lunchen, winkelen, een stad bezichtigen en vooral relaxen met vrienden. Nu nog even kijken wie in september met Peter zijn verjaardag bij ons wil komen :-).

Beste verjaardagscadeau ever!

Plannen en veranderingen!

Elk jaar leren wij weer bij, elk jaar is alles anders, elk jaar brengt daarom nieuwe plannen, verbeteringen, aanpassingen, overwegingen wat wijsheid is.

Na een gematigd seizoen deze zomer (door omstandigheden), zijn wij druk bezig met nieuwe plannen voor het komende jaar. Er moet zoveel gebeuren, maar wij wachten nog steeds op nieuws van de verzekering (betreffende ons dak) en staan vast. En als je vast staat ga je andere dingen bedenken. Hoe kunnen wij het aantrekkelijker maken om meer gasten te ontvangen buiten het seizoen, hoe kunnen we de tuin mooi maken zonder te veel kosten, hoe kunnen wij het bos aan gaan pakken en zo zijn er nog legio dingen waar wij over brainstormen. Wij kunnen nog geen afspraken maken voor reparaties en moeten flink sparen voor het deel wat wij zelf moeten gaan betalen, aangezien niet alles onder de verzekering valt.

Terug naar onze plannen. Ons seizoen willen wij graag verlengen, zodat meer mensen kunnen genieten van de mooie natuur. De prijzen zullen aangepast gaan worden (alles wordt duurder helaas), maar wij willen dat het voor iedereen leuk blijft om te komen. De huisregels zullen nog duidelijker worden, aangezien er toch wel een aantal gasten zijn geweest die zich er niet veel van aantrekken dat er regels zijn. Aangezien alle prijzen van gas, electra enz allemaal omhoog gaan, kunnen wij er niet onderuit om daar rekening mee te houden, net als het feit dat er gevraagd wordt om minder gas en elektriciteit te verbruiken ivm eventuele tekorten. Nu houden wij zelf al sinds wij in Frankrijk wonen zoveel mogelijk rekening daarmee, maar wij ondervinden dat niet iedereen daar aan mee wil werken. Aangezien wij aan het einde van de rit al onze rekeningen moeten betalen en wij ook rekening willen houden met het milieu enz, moeten wij daar wat mee doen. Later komen wij daar op terug.

Ook blijft het mogelijk om de gastenkamers voor 1 nacht te huren, daar komen wel aangepaste prijzen voor. Wij willen alle gasten op doorreis de mogelijkheid bieden om 1 nacht te overnachten ipv van minimaal 2 nachten. Ook komt er voor de gîte een aanpassing naar kortere verhuur, ook dat is wel te merken in de prijzen, maar voor sommige gasten is het toch fijn om bij doorreis daar ook voor te kiezen. Alleen in het hoogseizoen is een korte verhuur van 2 nachten van de gîte niet mogelijk, daar gaat het minimum verblijf terug van 7 naar 5 nachten. Ook daar wordt binnenkort meer bekend overgemaakt op onze Facebookpagina Villa Guillaumette.

Het bos is sinds wij hier wonen behoorlijk gegroeid, heel leuk, maar ook onhandig. Veel kleine boompjes willen graag een hoop zon hebben en zijn de van die lange spijkers geworden met een paar blaadjes. Daar gaan we flink in snoeien, fijn om haardhout te generen, maar ook om andere bomen de kans te geven zich te ontplooien. Ook gaan wij een poging wagen om de brandnetels verder aan te pakken, dat is voor een groot deel gelukt, alleen nog lang niet alles. Omdat wij in de wacht stand staan is daar nu mooi de tijd voor. Van overgebleven hout van de Safari tenten willen wij in het bos een klein huisje gaan bouwen, daar gaan we ook een mooi plekje voor zoeken en als de tijd daar rijp voor is bouwen. Dus hopen wij op een mooi en zacht najaar en winter. De buitenkeuken en bijkeuken / wasruimte moet ook verder afgemaakt worden, alleen komt deze nog even in de ho te staan, wij kunnen door de financiën dit niet geheel afmaken.

De ramen en luiken van het huis moeten opgeknapt worden, als alles goed gaat willen we daar in de winter ook aan gaan werken. Zelf gaan wij dan in de gîte wonen, zodat wij het huis niet verwarmen voor de buitenlucht. Er moet nog zoveel gebeuren, we komen tijd en middelen tekort. Gelukkig hebben wij nog een hoop oude materialen bewaard die wij met wat passen en meten, en uiteraard wat zaag en knutselwerk kunnen gebruiken voor het aanpassen van de ramen en luiken.

Wij willen al onze gasten die bij ons geweest zijn vragen een review te schrijven op onze facebook pagina en op Google http://www.villaguillaumette.com, dit maakt het voor toekomstige gasten ook leuker en beter om een keuze te maken om bij ons te logeren. Oneerlijke en nep reviews vinden wij niet fijn, dat geeft een vertekend beeld. Uiteraard kan je kritiek, verbeterpunten ed doorgeven aan ons, daar kunnen wij mee aan de slag. Helaas hebben wij ook nep reviews gehad van mensen die nooit bij ons geweest zijn, daar kunnen wij niets mee.

Wij houden u op de hoogte van onze plannen, wijzigingen en openingstijden via onze facebook pagina en via nieuwe blogs. Wilt u daar automatisch een berichtje van krijgen volg ons dan op facebook, of laat uw e-mailadres onder deze blog achter via volg onze blog dan wordt u automatisch op de hoogte gesteld.

Fijn weekend!!!!

Tijden veranderen!

Veranderingen!

Iedereen kent het wel, op een bepaald moment in je leven zijn er allemaal veranderingen. Soms wil je zelf dingen veranderen, soms moeten dingen veranderen en soms wordt er voor je bepaald dat er iets moet veranderen. Ook bij ons zijn er legio veranderingen.

Anouk heeft dit jaar examen gedaan, zij is geslaagd en net begonnen aan haar nieuwe studie. Dat zijn heel wat veranderingen, maar er zijn er nog meer. Ze is op kamers gegaan, dit omdat het openbaar vervoer niet optimaal is, zij niet met de fiets naar school kan en nog druk bezig is om haar rijbewijs te halen. Maar in de stad heb je weer niets aan een auto, dus bleef de optie kamers over.

Afgelopen week kon zij de sleutel halen, wij gingen met haar mee en mochten samen met haar de kamer voor het eerst zien. Ze heeft een kamer aan de buitenrand van de stad, wat voor ons fijn is als we met de auto naar haar toegaan. De tram stopt zo’n beetje voor de deur, dus kan ze makkelijk naar de universiteit. Uiteindelijk heeft Anouk ervoor gekozen om elke dag dat zij les heeft een half uurtje te fietsen naar de uni, lekker net als in Nederland. Aangezien zij geen sporter is, keuren wij dit als ouders natuurlijk helemaal goed.

Er waren spullen nodig voor de kamer, een groot deel hadden wij al in huis, omdat wij afgelopen jaar met de tenten gestopt zijn en wij daar nog veel spullen van over hebben. Ook moest er geshopt worden voor wat spullen, dat hebben wij gelijk gedaan. Het is mooi om te zien dat zij zelf dingen opnoemt die ze nodig heeft, wat ze onzinnig vind en wat ze wel belangrijk vind. Zo wilde zij graag een regenjas, een regenbroek en een beschermhoes voor haar tas als het regent. Ja, ze is niet van suiker, dus ook met regen gaat ze op de fiets.

Koffie

Vriendinnen vragen aan Anouk hoe ze dat gaat doen allemaal. De meeste meiden hebben een kamer op loopafstand van school. Nou, ik ga gewoon fietsen, zo ver is dat niet, alleen die laatste heuvel, dat is nog wel een nekkenbreker. Ik vertelde Anouk dat wanneer zij de route een aantal keer gefietst heeft zij wel went aan de berg en dat haar conditie ook een stuk beter zal worden. Ook vragen haar vriendinnen zich af of ze wel bij Anouk op visite kunnen komen. “Waarom zou dat niet mogelijk zijn?” Tja wij gaan niet dat hele stuk lopen en fietsen doen we ook niet hoor, dat is ver. Anouk heeft uitgelegd dat er een tram voor de deur stopt, dus er is geen probleem voor de meiden.

In Clermont-Ferrand hebben ze een prachtig systeem, wat je overigens in veel andere steden ook ziet, je neemt een abonnement bij een bedrijf en je kan dan uit een stalling, die je door de hele stad kan vinden, een fiets pakken. Het eerste half uur op de fiets is gratis, daarna betaal je €1,00 voor een half uur fietsen. Anouk haar doelstelling is binnen het half uur blijven, ze zit al echt op de centen, haha. Er zijn 3 stallingen bij haar appartement in de buurt en nog een veelvoud daarvan bij de universiteit. Het voordeel hiervan is, dat je niet bang hoeft te zijn dat je fiets gestolen wordt en er zal 9 van de 10 x op korte afstand een fiets beschikbaar zijn.

Ze is al een echte student aan het worden. De vraag kwam binnen, omdat het nog het begin van het studiejaar is, of wij haar op kunnen halen want ze is 2 dagen vrij en heeft daarna weekend. Op de vraag of zij ons mist, krijg ik het wel verstane antwoord: “nee hoor, maar het leven is onwijs duur.” Het gehaaide studentje denkt, als ik vrij ben moet ik zorgen dat ik onder de vleugels van mijn moesje zit, dat bespaard mij geld.

Uiteraard halen wij haar met liefde op. Want het is dit jaar niet alleen voor haar een enorme verandering, zelfstandig wonen, zelf schoonmaken, zelf koken, de boel opruimen, enz. Ook voor ons is de verandering groot, ze wordt ineens een grote meid, de puberteit lijkt voorbij en de gesprekken zijn heel anders. En na een maand of 3 thuis te zijn geweest bij ons, is ze weg, ook zomaar in het weekend. Het is stil in huis, er is minder rommel, je struikelt niet meer over rondslingerende kleding, schoenen, koptelefoons, pakken melk en lege bekers en borden. Op de een of andere manier ruimde die spullen zich thuis vanzelf op, nu op haar kamer moet ze het zelf doen. En wonderwel, je verwacht het niet, kom je bij haar thuis en is alles opgeruimd. Haar tafel is netjes, je kan het bureau zien, i.p.v. dat deze onder een stapel troep verborgen is.

Ook weten wij dat Anouk vanaf eind juni misschien iets eerder alweer gewoon bij ons is. Want in de zomermaanden kan ze niet in de kamer blijven. Misschien dat ze het jaar erop toch een kamer in de stad gaat zoeken, of dezelfde kamer, geen idee. We zullen het allemaal wel zien. Eerst wennen aan deze nieuwe stap, goed haar best doen en plezier beleven aan haar studie. Na jaren eindelijk iets doen wat je enorm leuk vind en al 4 jaar wilt doen. Dat kan toch niet anders dan goed gaan. Ze is net begonnen en pakt het voor nu heel serieus aan, we gaan er maar vanuit dat ze dat volhoudt!!

Kamer met uitzicht

Feest!!

Wat vliegt de tijd. Afgelopen 25 juli woonden wij alweer 5 jaar in Frankrijk. De stap om te beslissen te emigreren, de uiteindelijke emigratie en de volgende 5 jaar zijn voorbij gevlogen. Het voelt soms nog als gisteren dat wij vertrokken zijn.

Toen Peter en ik een relatie kregen hadden wij het al over emigreren, maar dan wel pas als hij met pensioen was. Alleen zoals iedereen wel weet, hij raakte zijn werk kwijt en de beslissing om eerder te emigreren kwam vrij snel daarna. Peter was te oud om nog aan het werk te komen. Dus de huizen zoektocht begon. Het 15e huis zou het laatste huis zijn, daarna zouden wij de zoektocht minstens een jaar stil leggen. De huizen die wij op internet vonden waren steeds dezelfde, ze voldeden niet aan onze wensen of er was gewoonweg te veel werk aan. Dit huis was het laatste, volgens Peter te klein voor onze plannen, ik was verliefd, elke keer als ik hem voorbij zag komen. Maar een bezichtiging is nodig om een definitieve beslissing te nemen.

In een eerdere blog heb ik al eens beschreven over de zoektocht, dus daar ga ik niet over verder. De bezichtiging midden in de winter van Villa Guillaumette was een feestje. De dag was koud, volop zon en een strakblauwe lucht. Gelukkig ook maar, want hemeltje, wat als het geregend had, dan hadden wij het huis misschien niet mooi gevonden. Na een bezichtiging hebben wij direct een tweede bezichtiging gepland, ook deze dag was weer met een strakblauwe lucht en met wat passen en meten besloten wij dat het misschien wel ons huis kon zijn. Teruggekomen in Nederland hebben wij de definitieve beslissing gemaakt, het was ons huis.

Van het één kwam het ander en een half jaar later ongeveer vertrokken wij naar Frankrijk. Wat was het koud de dag dat wij aankwamen, 17 graden en grauw weer. Het eerste wat wij zeiden, zijn we daarom verhuisd?! Wij komen voor mooie zomers. Nou dat werd na een paar dagen goed gemaakt, de temperatuur schoot omhoog. Inmiddels zijn wij dus 5 jaar verder. 5 jaar waarin wij ontzettend veel hebben meegemaakt, van hoogte punten tot dieptepunten en alles daar tussen.

Het ergste was wel begin juni, een enorme hagelstorm die het dak van ons huis, de auto en zoveel andere dingen beschadigde. Wij zijn hard aan het werk om alles op te lossen te regelen met de verzekering enzovoort. Ook deze ramp zullen wij wel doorstaan. Na 5 jaren hard werken, hadden wij besloten om het iets rustiger aan te doen qua verbouwen, maar dat gaat dus even op de lange baan. We hebben genoeg te doen nog.

Maar eerst hebben wij een klein feestje gevierd, lekker eten, een borrel en de afgelopen 5 jaar doorgelopen. Leuk ook met alle herinneringen die de laatste tijd op facebook voorbij kwamen. Zoals de verkoop van ons huis in Nederland, mijn laatste werkdag, afscheidsfeestje en nog veel meer. De tijd is voorbij gevlogen. Ik ben benieuwd of dat zo snel blijft gaan allemaal, de komende jaren ook nog.

Ondanks alles wat we meegemaakt hebben, gaan wij weer met alle enthousiasme verder. Op naar de volgende 5 jaar. Wij hopen gewoon oud te worden in dit huis, met onze gasten, hopelijk snel een nieuw dak en vooral met heel veel liefde en geluk.

Altijd is er wel een lichtpuntje die je doet genieten!

Geschiedenis!

Toen wij ons huis kochten 5 jaar geleden wisten wij dat er een rijke geschiedenis aan zou hangen. Tot op heden hebben wij op de verhalen van dorpsgenoten na nog niet veel over de geschiedenis van het huis kunnen vinden. Althans, niet waar wij heel erg geïnteresseerd in zijn.

Wat wij weten is dat ons huis gebruikt werd om kamers te verhuren aan gasten die naar de thermen gingen, ook uiteraard de huidige gîte die vroeger dienst deed als danszaal, dat er in de 2e wo Joodse mensen zijn opgevangen en dat er weeskinderen opgevangen werden. Dat is natuurlijk al best veel geschiedenis, maar wij willen meer weten. Het punt, ik wil meer weten over de geschiedenis van mijn huis komt naarmate de verbouwingen vorderen steeds hoger op ons lijstje te staan. Maar momenteel hebben wij nog geen tijd om het uit te zoeken.

Op 13 juli hebben wij vuurwerk in het dorp, dit in verband met het jaarlijkse feest 14 juli, de bestorming van de Bastille in 1789, het begin van de Franse revolutie. Wij zaten met ons gezin te eten en kregen het over de Franse nationale feestdagen. Al speurend over Google stuitte ik ineens op een stukje geschiedenis van ons huis, wat wij wel wisten maar niet hoe het precies zit. Wij weten inmiddels wie hoogstwaarschijnlijk het huis hebben laten bouwen, dat het huis in het bezit is geweest van 1 familie voor wij hier kwamen. Maar ook weten we nu de namen en iets meer over het restaurant/danszaal.

Ook kwam ik tijdens mijn mini zoektocht op Google meer te weten over de 2e wo in Châteauneuf en over de Joodse mensen die opgevangen zijn. Hetgeen wij gevonden hebben, kan ik nu nog niet meer over vertellen. Eerst ga ik na het seizoen de geschiedenis verder uitpluizen, ik wil gewoon meer weten. Nu is het idee ontstaan om de hele geschiedenis uit te pluizen, van a tot z. Direct heb ik diverse hengeltjes uitgegooid, want wie weet zijn er dorpsgenoten die ook meer kunnen vertellen.

Ik ga ook tijd maken na het seizoen om eens te informeren bij het gemeentehuis of wij meer informatie kunnen vinden. Want van een enkel antwoord wat wij gevonden hebben, hebben uiteraard meer vragen opgeworpen voor onszelf. Ons huis heeft een rijke speciale geschiedenis. Één waar wij een grote interesse voor hebben, de interesse in de 2e wo hadden Peter en ik al, Anouk heeft die interesse overgenomen. Wie weet komen wij er ook nog achter welke datum ons huis echt gebouwd is.

De MM op de voordeur van ons huis staat voor Marthe Mazuel, voor ons is het Making Memories. Eerst nog even de geschiedenis uitzoeken, dan kunnen er nog meer memories gemaakt worden. Het helpt ons een beetje verder in bepaalde renovaties die wij nog uit willen voeren, dankzij de rijke geschiedenis. Ik kan bijna niet wachten tot het winter is, uitzoeken, ontdekken, schrijven, naslagwerk overal wordt aan gewerkt. Wie weet ga ik nog wel eens een echt boek schrijven.

Voor nu houden wij jullie nog even in spanning, want ik wil eerst zeker zijn van de dingen die ik ontdekt heb, voordat ik het rond ga roepen. Wordt vervolgd!

Making memories

Mooi ingepakt!

4 juni 2022 sloeg het noodlot toe bij Villa Guillaumette. Hoe de dag mooi begon en in een catastrofe eindigde.

Het hele weekend zaten we vol, Franse gasten die hier voor een familie feest waren en Nederlandse gasten voor een weekje en een stel op doorreis. De Franse gasten kwamen aan en nadat ze hun koffers boven in de kamer hadden gezet vertrokken zij direct naar de familie. Wij zeggen wel eens, dat zijn de makkelijkste gasten, je ziet ze niet, je hoort ze niet, ze willen meestal niet al te vroeg ontbijten, heerlijk toch 😉. Alle gekheid op een stokje, wij vinden alle gasten leuk, iedereen op zijn eigen manier.

De Nederlandse gasten zouden de aankomstavond mee eten. Dus al vroeg stond ik in de keuken, want nagerechten zijn leuk om te maken, maar het neemt altijd wat tijd in beslag omdat ik er iets speciaals van wil maken. De voorgerechten is ook altijd leuk om iets speciaals van te maken en het hoofdgerecht, dat kan van alles zijn, als ik het maar makkelijk kan voorbereiden, een stoofpot, een ovenschotel of iets anders lekkers. In ieder geval wil ik alles altijd op tijd voorbereid hebben, want wanneer de gasten aankomen en je even wat drinkt, dan kom je snel in tijdnood. En stress voor we aan tafel gaan is niet fijn.

De eerste gasten kwamen en na het drinken heb ik mij teruggetrokken in de keuken en heeft Peter de kamer laten zien. De volgende gasten kwamen en na nog een drankje gedaan te hebben, zijn ze de auto leeg gaan maken en ging ik verder met de voorbereiding voor het eten. Rond half 8 gingen we zoals altijd aan tafel. Drankjes inschenken, even kletsen en de voorgerechtjes op tafel zetten. Nu vond ik het best wel spannend, want als er een kok in het gezelschap is, dan geeft dat wel een extra druk zeg maar😅. Iedereen kan altijd wel zeggen, wat lekker, ziet er goed uit, of andere lovende woorden, maar een kok, ja een kok is toch wel anders. In ieder geval werden de gerechten door alle gasten lekker bevonden, kwamen er complimenten over de toetjes, die zijn toch altijd speciaal. Daarna werd het tijd voor koffie.

Tijdens de vraag wie er koffie, thee of iets anders wil drinken, was er ineens een oorverdovend lawaai. Het leek wel oorlog, voor we goed en wel wisten wat er gebeurde hoorden we glasgerinkel. Er was onweer, harde wind en regen voorspeld met kans op hagel, maar niet dat de hagelstenen zo groot zouden zijn. Alle luiken waren nog open, ik rende naar de woonkamer om de luiken dicht te doen, riep tegen Peter, ga naar boven, alle ramen gaan stuk. De gasten hielpen mee, iedereen schrok, het was zo’n lawaai, het leek wel oorlog. De meeste ramen bleken nog heel te zijn, de luiken heb ik snel gesloten, in de tussentijd was de stroom ook nog uitgevallen. In het donker, met lichtjes van de telefoons, zaklantaarns en kaarsen gingen we op verder onderzoek uit. In de gastenkamer bleek het veluxraam gesneuveld te zijn, overal lag glas en de regen en hagel kwam met grote hoeveelheden naar binnen. We zochten van alles bij elkaar om het glas te ruimen, oude handdoeken om de vloer te drogen, hout om het raam af te sluiten. De 2e slaapkamer in de gîte op orde gemaakt, want we wisten niet hoe lang alles zou duren en of de gasten nog in de kamer konden slapen. De tassen en koffers hebben we in de eetzaal gezet, beddengoed afgehaald, want overal lag glas. Na 5 minuten was de hagelbui voorbij, de schade enorm. Toen het iets rustiger was belde ik Anouk op haar werk om te vragen hoe het daar was, of ik haar al kon halen. Iedereen nam een klus op zich en aangezien het geen nut heeft om met zijn allen op elkaars lip te zitten ging ik met één van de gasten Anouk ophalen. Nog steeds was er geen stroom en alles was pikdonker op straat.

Het noodweer bleek alle auto’s geraakt te hebben, de voorruiten waren stuk, vol met deuken, maar nog rijdbaar. Met onze auto gingen we op stap, de wegen lagen bezaaid met blad, en hoewel we die weg vaak rijden, moest ik af en toe stoppen om te zien waar de weg en de berm was. Één keer moesten we een tak weghalen en verder konden we op een slakkengang verder rijden. Dat was wel even een ding hoor. Bij Anouk nog even iets gedronken, met de baas over de schade bij hen gesproken en weer terug. Een rit die normaal 20 minuten duurt enkele reis duurde nu toch wel 30 minuten misschien langer. Na 2 uur was de stroom weer terug en konden we verder met glas opruimen, stofzuigen en kwamen de andere gasten terug. Zij vroegen of het normaal was om dat late tijdstip (middernacht) schoon te maken, nee normaal niet, ik legde uit wat er gebeurd was en of zij niets gemerkt hadden. Alleen een beetje regen en harde wind was het antwoord. Nadat ik klaar was met stofzuigen, hebben wij met zijn allen nog iets gedronken en toen was het tijd om naar bed te gaan.

De volgende morgen werd de schade pas goed duidelijk, ons huis was het ergste getroffen in de straat en daar sta je dan, perplex, wat moeten we nu. Dan komen de lieve buren, we bellen de brandweer voor je, je moet de verzekering een bericht sturen voor de auto schade, vergeet dit, en vergeet dat niet. Zo fijn als mensen met je meedenken. De saamhorigheid is groot in onze straat, maar ook in het dorp, dat werd al snel duidelijk. Het ging als een lopend vuurtje dat ons huis wel erg gehavend was. Maar als je in de loop van de dagen hoort hoe andere huizen er nog veel erger aan toe zijn in omliggende dorpen, je auto’s voorbij ziet komen die niet meer kunnen rijden, en je nog eens door dorpen rijdt en de schade met eigen ogen ziet, dan prijs je je gelukkig dat je er nog zo goed vanaf gekomen bent.

Aangezien we allemaal een beetje van slag waren en veel moesten regelen, werd er in de avond friet met frikandellen en salade gegeten. Niet een bijzondere maaltijd, maar de gasten namen ons niets kwalijk, iedereen heeft gedaan wat hij kon. Auto’s opkalefateren, de tuin aanvegen en opknappen voor het ergste deel, schade opnemen, noem maar op. Wat een relaxte gasten hebben wij dan toch op dat moment. Omdat het het pinksterweekend was, kon je uiteraard niemand bereiken, dus in de loop van de dagen werd er steeds meer in werking gesteld. Er kwam nog regen, de lekkage werd steeds meer in huis, de brandweer kwam met een ladderwagen om een cover op het dak te maken en om leistenen om te draaien zodat gaten gedicht werden, een hele happening.

De gasten die een week zouden blijven, moesten noodgedwongen 5 dagen langer blijven, aangezien er niet eerder een nieuw raam in de auto geplaatst kon worden. De drukte bij de reparateurs is enorm. We hebben er gezellige dagen van gemaakt, de boom voor de gîte werd gesnoeid, we zijn op het terras gaan zitten, hebben samen gegeten, zijn een dagje op pad geweest. Gewoon gezellig, even de gedachten verzetten. Was het een voordeel dat wij hen al een aantal jaren kenden, omdat wij regelmatig in hun brasserie in Nederland kwamen? Ik denk niet dat dat verschil heeft gemaakt. Voor elke gast zouden wij geprobeerd hebben het beste te maken van het onaangename. Ook al konden wij niets aan het noodweer doen, voel je je toch schuldig.

Het mooie weer kwam en kon alles in huis gaan drogen, er werd gezocht naar dakdekkers voor offertes voor het repareren van de daken, goten en andere schade. Iedereen is druk, dus veel bellen, veel wachten en veel keren nee horen. Onze buurman was zo lief om veel belletjes te plegen, gelijk voor iedereen in de straat werd hij het aanspreekpunt. Dat is dan ook wel weer makkelijk. En toen, toen kwam de regen terug. Bij de regen, en onweer zat hagel, je hoorde de leistenen bezwijken onder de klappen van de hagel, deze keer waren het geeneens grote stenen, maar het was het laatste zetje om de schade te vergroten. De lekkage werd erger, en hoewel de brandweer had gezegd als het niet goed is moet je bellen, zeiden ze, bel maar een dakdekker, we komen geen tweede keer. Na 12 dakdekkers hadden we beet, ze zouden langskomen om een cover over het dak te leggen, de maten werden opgemeten en op maandag zouden ze komen, daarop volgde een weekend van zaterdag tot en met maandag continu regen, de schade werd groter en groter in huis, de enige kamer die nog goed was werd ook getroffen door lekkage. Om te huilen was dat, de dakdekker kwam uiteindelijk dinsdag, want met die regen was het gevaarlijk om het dak op te gaan.

Hoe staan we er nu voor? De auto heeft een nieuwe voorruit, de schade is opgenomen en we worden binnenkort gebeld voor een afspraak, of dat reparatie wordt of total loss, geen idee, we hopen uiteraard reparatie. Het huis heeft een groen en bruin dak, er is een offerte gemaakt en er komt nog een offerte voor de schade binnenshuis. De verzekering gaat dan een expert sturen en dan gaat het grote wachten verder. Wordt alles vergoed, wordt er maar een deel vergoed? Er gaan zoveel wild west verhalen rond, dat we het echt niet weten. Dat de reparatie lang gaat duren in verband met gebrek aan materiaal, teveel werk enz, dat staat wel vast.

In de tussentijd moet alles binnen drogen en hopen wij de kamers snel weer te kunnen openen. En verder? We bekijken het maar per dag.

Mooi groen is niet lelijk.

Een beetje genieten!

Je zou het bijna niet geloven, maar Peter en ik hebben besloten naast het werken ook meer te gaan genieten. Want er is zoveel moois te vinden in de Auvergne en uiteraard ons departement de Puy-de-Dôme. En nu weten wij onze gasten al veel over de omgeving te vertellen en wat er allemaal te doen valt, maar het blijkt dat wij nog lang niet alles weten.

Na een week hele lange dagen maken en 7 dagen achter elkaar gewerkt te hebben, was het tijd om even gas terug te nemen. Anouk heeft vakantie, het is Pasen en dus mogelijkheden genoeg om wat leuks te ondernemen. Het besluit was snel genomen, we gaan 2e paasdag uit eten, en nog een bezoekje brengen aan kennissen die ook in het land zijn. Ook moest er nog even een bezoekje aan het tuincentrum gebracht worden, en ook dochter moest zoet gehouden worden ;-).

Tot 1e paasdag hebben wij uiteindelijk gewerkt, het is mooi weer, dat buitenwerk moet afgemaakt worden. Die buitenkeuken, vlonder onder de abri, de moestuin, de gekregen tafel en stoelen voor de buitenkeuken, alles moet klaar. Uiteraard duurt het op zijn Frans altijd veel langer dan je wilt. Maar zoals Peter zegt, “met passen en meten gaat de meeste tijd versleten”. Waarom wil die man toch altijd passen en meten, echt zoveel tijd verspilling!! Het werk wordt uiteindelijk wel mooi hoor, dat dan weer wel.

2e paasdag was het zover, wij gingen lunchen in het restaurant in het dorp. Anouk was allang blij dat wij opgehoepeld waren, die bleef lekker thuis en liet dan ook nog met liefde de honden uit. Uiteraard bestellen wij iets wat wij niet kennen, want je moet alles proberen. Stiekem hebben we het hoofdgerecht geruild, want mijn keuze vond ik niet zo geslaagd en Peter is net een vuilnisbak, dus die kon zich wel in mijn hoofdgerecht vinden. Na de uitgebreide lunch, buikjes vol van de 3 gangen zijn wij naar het tuincentrum gegaan, plantjes zoeken, en zowaar hadden ze er ook Bintjes, dus Peter wil Bintjes poten. Nu nog even een plekje in de tuin maken. Na toch wel een uur rondgestruind te hebben in een zeer rustige winkel, het was geen 2e paasdag op de Hollandse meubelboulevard, zijn we naar huis gegaan. Anouk had inmiddels gegeten en na een half uurtje konden we op pad om haar weg te brengen, een drukke maar geslaagde dag.

Dinsdag was weer een normale werkdag, dat is na een rustdag wel fijn, gewoon een beetje regelmaat zeg maar. Maar na 1 dag werken ben je wel weer aan een rustdag toe. Wij hadden afgesproken met kennissen om hun huis te bekijken en om even met de honden te gaan wandelen. Hun huis staat in een gebied waar wij wel in de buurt komen, maar eigenlijk zelden wandelen. Om er te komen hadden wij de coordinaten gehad, dat is in Frankrijk in veel gevallen toch wel erg makkelijk. In de navigatie van de auto alles netjes ingevoerd, althans wat in onze navigatie staat, dat schort er nog wel eens aan, maar ja, hebben we een update nodig als je ook een mobiel heb voor de puntjes op de I. Nee dus!

Op de heenweg stond er een jonge vrouw langs de weg te liften, normaal zijn wij niet van het meenemen van lifters, maar Peter zei, kom op we laten haar niet staan. We kwamen langs het dorp waar de jonge vrouw heen wilde, dus dat was geen probleem. Toen zei vertelde dat ze hier bij vrienden op bezoek was en ze meegelift was naar het werk van deze vriendin in Saint Eloy en zij wel terug ging wandelen naar Saint Priest, vonden we dat wel heel stoer, ik doe dat niet. Ze was pas afgestudeerd en pianolerares. Leuke gesprekken kan je zo hebben. 10 minuten later zetten wij haar de auto weer uit en gingen we verder naar ons adres.

Netjes werden we door de navigatie gestuurd naar de buurt waar het huis stond, handig. Bij de houtzagerij ging Peter stilstaan, deed het raam open en begon te snuiven, hij houdt van de geur van hout. Ik maande hem om verder te rijden, want we hadden een afspraak. Ik zei tegen Peter ik zal even op de doorgekregen coördinaten kijken waar we precies moeten zijn. Ik open mijn telefoon, klik de coördinaten en zie dat wij 6 kilometer de andere kant op moeten. Nou ja zeg, dat is vreemd. Maar goed, het zal wel kloppen. Wij rijden weer terug, Peter stopt nog een keer bij de houtzagerij om even hout te snuiven en we rijden naar het aangegeven adres. Het zag er allemaal heel anders uit, hoe kan dat nou? Nog eens op insta gezocht hoe het huis eruit ziet en ik stuurde ook gelijk maar een foto en berichtje naar onze kennissen.

Nee hoor, daar wonen wij niet. Wat raar, de coördinaten die je gegeven hebt zeggen dat wij hier moeten zijn. We bellen even en we bespreken de weg. Verdomd, dat is precies waar de auto navigatie ons naartoe gestuurd had, we waren er gewoon bij de buren. Wij rijden het stuk weer terug, weer stopt Peter bij de houtzagerij, wat een irritante vent. Op zijn Frans te laat, dat is eigenlijk niets voor ons, maar soms lukt het. Al aangekomen hebben we eerst even een rondleiding gedaan en daarna aan de koffie, vervolgens een heerlijke wandeling en nog even een borrel toe.

Onderweg naar huis begon Peter weer over de houtzagerij, hij was natuurlijk al gesloten. Ik heb hem een uitje beloofd, naar de houtzagerij, dan mag hij van mij een stukje hout gaan kopen en heel veel snuiven. Maar eerst moeten er weer wat werkzaamheden bij ons afgemaakt worden. En de volgende keer als onze kennissen weer in Frankrijk zijn, gaan we bij ons wandelen. Maar dat duurt nog even, want eerst gaan ze weer in Nederland werken. De honden waren na de wandeling uitgeteld en hebben heerlijk liggen slapen. Dromend van een leuke middag, en op een volgende ontmoeting. En wij, wij plannen ons volgende geniet momentje.

Ook de Puy-de-Dôme was zichtbaar tijdens de wandeling

We zijn er weer!

Na de winter zie je er heel erg naar uit om het nieuwe seizoen te beginnen. De winter kan lang en saai zijn, dit jaar was een koude winter. Werkzaamheden die wij wilden doen bleven liggen door de kou. Dat is balen, want je wilt zo graag verder. Uiteraard zijn er nog voldoende andere klussen, dus we zijn wel altijd bezig.

Het nieuwe seizoen zou voor ons eind maart beginnen. Eigenlijk half maart, maar op het moment zijn er nog niet veel vissers. Het valt gewoon op dat nu we een koude winter hebben, de vissers nog met winterslaap zijn. Op de mooie dagen zijn vooral de vissers gekomen die in de buurt wonen, zelfs op de camping zie je ze nog niet. Het water staat ook nog steeds best hoog en het water is koud. Althans, dat vinden wij, de vissers die we spreken zeggen dat het prima is. Eind maart zouden onze eerste gasten komen. Super leuk natuurlijk, ze zitten in de gîte dus dat maakt dat wij in huis verder kunnen gaan met klussen, die nu toch echt moeten gebeuren.

Zoals iedereen inmiddels wel weet is de corona al een tijdje onder ons, welgeteld 2 jaar. Wat heeft dat veel roet in het eten gegooid, gasten die last minute pas boeken. Regels die steeds veranderen. Vaccinaties, testen, voorzichtigheid om niet ziek te worden. We hebben alles gehad. En dan, op het moment dat je zo uit kijkt naar de eerste gasten slaat het noodlot toe. Een berichtje van dochter, ze is maandag naar school gegaan, niet fit, ze was nog moe, dat gebeurd vaker, want op zo’n internaat komen ze wel een paar uurtjes slaap te kort. Wij hebben er niet veel aandacht aan geschonken. Later op de dag kregen we een berichtje, ze kreeg toch ook klachten, de test was negatief. Gelukkig maar, want je zal toch gasten krijgen en een corona geval hebben. Op de woensdag avond kreeg ik een berichtje, ik ben nog steeds verkouden en voel me moe, ga maar lekker op tijd slapen, ga morgen maar even langs de infirmière voor een nieuwe test.

Nog geen 10 minuten nadat ze de test had gedaan wordt ik gebeld.”Mam, de test is positief”, per gods gratie mocht ze nog even haar tas pakken en moeders stapte in de auto om haar op te halen. In de tussentijd nog even contact opgenomen met de gasten. Het voordeel is dat zij in de gîte zitten en ze al eerder bij ons geweest waren. Peter en ik hadden besloten dat ik de verzorging op mij zou nemen, de kamers hebben we gesloten, terwijl ik Anouk ophaalde heeft hij de kamer op orde gebracht, boiler aangezet, haar eigen beddengoed neergelegd, zodat ze in quarantaine kon toen we terug kwamen.

Nu denk je misschien, waarom zo krampachtig in quarantaine, terwijl het eigenlijk weinig zin meer heeft. Maar ja, als wij ook ziek worden en toch meer last hebben dan kind, moeten wij gasten afzeggen, de kamers sluiten en wie zegt dat je ondanks alle voorzorgsmaatregelen toch niet de lange variant van covid krijgt. Dus besloten wij te proberen geen corona te krijgen. We hebben regelmatig getest, en warempel, het is gelukt, wij zijn negatie gebleven. Anouk ging op woensdag weer naar school, dat wilde ze zelf ook, dan kon ze zich nog voorbereiden op haar examen van vrijdag.

De gasten kwamen gewoon op zondag. Ook Anouk werd gedag gezegd, er werd een gepaste afstand gehouden. Het zijn uiteindelijk weer hele fijne dagen geworden en iedereen is happy. Nu maar hopen dat wij de corona de rest van het jaar buiten de deur weten te houden. Alles is weer gepoetst en geschrobd, alles is weer klaar om gasten te ontvangen en dat is natuurlijk waarom wij in Frankrijk zijn. WIJ ZIJN ER WEER!!! Wij hopen u snel te zien!!

Op het moment van het schrijven van de blog staat er een lekker Hollands windje, de luiken klapperen, de kas staat te schudden, de oren van honden waaien omhoog, de kippen zijn lekker in hun villa gaan zitten en wij, wij rommelen maar wat aan. Een voordeel, volgens de voorspellingen komt de lente er weer aan!! Met mooie temperaturen en een heerlijk zonnetje!!

Als dit geen lente is! Dan weet ik het niet meer…

Geheugen van een goudvis

Iedereen kent het wel, je wilt iets doen, maar bent binnen 3 tellen vergeten wat het was of je wilt iets zeggen of vragen en ploef, weg is de vraag. Wij zeggen dan altijd ik heb het geheugen van een goudvis.

Nu is het bij ons eerder schering en inslag. En niet alleen dat, ook dat stuk gereedschap, die je ergens neerlegt en na een kwartier zoeken eindelijk terugvindt en jawel, precies op de plek waar je al 10 x gekeken hebt, maar hij lag echt niet voor je neus. Of je bergt iets op op een plek waar je het zeker niet kwijt raakt, je weet het wel, je vindt het nooit meer terug, want geen idee waar je het gelaten hebt. Maar het is wel goed opgeborgen.

Vaak als ik wat aan Peter wil vragen loopt hij op het terrein rond, prima, dus loop ik naar buiten, tegen de tijd dat ik hem gevonden heb ben ik al lang vergeten wat ik hem wilde vragen. Tja, dan zal het wel niet belangrijk zijn. Vervolgens loop je terug naar de plek waar het idee, de vraag of wat dan ook te binnen schoot, en jawel hoor, de vraag is ook terug. De vraag herhalend aan mijzelf loop ik weer naar buiten en ga naar Peter. Ja hoor, op die manier lukt het wel om mijn goudvissen geheugen te laten werken.

Gelukkig ben ik niet de enige die dit probleem heeft, ook Peter heeft er last van. Loop van de ene naar de andere plek om iets te pakken. En wat denk je? Geen idee meer wat er gepakt moest worden. Dus onverrichter zaken gaat hij weer terug naar waar hij bezig was. Jeetje, wat een gedoe zeg. Uiteraard weet hij bij terugkomst wel weer wat hij zocht, en gaat opnieuw een rondje lopen.

Ook met het maken van de boodschappenlijstjes gaat het vaak fout. Dan loop ik met de honden buiten, of ben ergens mee bezig, loop net achter in de tuin, je kent het wel. Je bedenkt wat je op hebt boodschappenlijstje moet schrijven, maar tegen de tijd dat je terug bent en een briefje en pen in de buurt hebt, ben je allang vergeten wat je nodig had. Ja dat goudvissen geheugen is niet altijd handig. Peter roept altijd zo lief “ schrijf het nou gelijk op, dan kan je het niet meer vergeten!”

Of je bent in de stad of in de winkel en ter plekke ben je een recept aan het veranderen omdat bepaalde ingrediënten er niet zijn. Geen probleem, dat kan ik. Ik zoek de nieuwe ingrediënten bij elkaar, leg de rest terug, of toch niet. Als ik thuis kom en de boodschappen op ga ruimen, kom ik van alles tegen waarvan ik denk, wat ging ik nou eigenlijk voor eten maken? Uiteindelijk gebeurde het een keer dat we 4 dagen achter elkaar zalm, gegeten hadden, want ik had mij schromelijk vergist en verschillende recepten door elkaar gehaald.

Blijkbaar hebben wij toch iets meer moeite met het idee, dat onthou ik wel, dat komt goed. Of dat hoef ik niet op te schrijven, ik vergeet dat niet. Hetzelfde geldt voor het gereedschap, ook dat moeten we neerleggen op een plek waarvan we weten, ik breek mijn nek erover, dus dat kan niet meer fout gaan! Datums en afspraken onthouden, nee dat lukt niet meer, schrijf het nou maar in je agenda.

Ook vraag ik wel eens aan Peter of andersom, help even onthouden dat we dat straks op het boodschappen briefje schrijven. Vervolgens zitten we aan de avondmaal en zeggen we tegen elkaar, weet jij nou nog wat er op het briefje geschreven moet worden? Je raadt het al, allebei hebben we geen flauw idee. In de auto doet Peter de zonneklep een stukje omlaag als hij wat moet onthouden, dan vraag ik aan hem, “ waarom hangt die zonneklep zo?” Nou hij heeft geen flauw idee. Maar wel dat hij iets moest onthouden. Dat is het halve werk.

Misschien is het beter om ten alle tijden maar een briefje en pen bij ons te houden, zodat we het gelijk op kunnen schrijven. Beter opletten waar we gereedschap neerleggen, en vooral beter kijken als we dat stuk gereedschap weer zoeken. Het zal ons een hoop heen en weer lopen schelen. Of misschien toch maar niet, want stel je voor dat we ineens niet meer aan onze 10000 stappen per dag komen !!

Dat dus!

Nieuwe buren 2

Vorige week vertelde wij al dat wij wat nieuwe buren in de straat hebben gekregen. Deze week is het tijd voor het vervolg.

Vorig jaar stond ineens het huis van een buurman een paar huizen verder te koop. Jeetje, dat is ook wat. Het bleek, begrepen wij van de andere buren, dat hij in een appartement wilde gaan wonen. Dat kan natuurlijk, voor een man alleen is het een groot huis. Vrij snel, na een maand of 3 was het huis al verkocht. Dat stonden wij van te kijken, vooral omdat veel huizen toch wel iets langer te koop staan. 

Begin februari was het dan zover, de oude buurman was zonder boe of bah vertrokken. Nou ja, eigenlijk stond niemand daar raar van te kijken. De nieuwe buren die wij in december 1 x gezien hadden waren druk aan de slag. Vorige week werden wij uitgenodigd voor een apero, met een flinke groep zaten wij in het huis, nadat wij eerst een rondleiding kregen. De schuur komt nog, die wil Peter ook nog graag zien, maar die was donker, maar is een plaatje. In de 4,5 jaar dat wij er wonen zijn wij nooit verder dan de poort gekomen, dus dat was wel heel leuk om eindelijk het huis te zien.

Er werd gegeten, gedronken, gekletst, geluisterd en veel gelachen. Wat een ontzettend aardige mensen zijn het. Het is een jong stel en voorlopig zullen ze alleen in de weekeinden en vakanties hier wonen. Maar na het pensioen komen ze definitief hier wonen. En iedereen is blij met de nieuwe aanwinst. Ook wij als buitenbeentjes, de enige nederlanders in de straat hebben direct een goede klik, zelfs ondanks dat wij nog steeds niet alle dialect en uitdrukkingen begrijpen. Dat worden weer leuke zomers met apéro’s, bbq’s en gezelligheid. Oww ja… De erwtensoep werd ook driftig over gesproken, dus onze eerste gasten nemen rookworst mee, zodat wij nog een laatste “Fête du Snert” kunnen organiseren. Het was eigenlijk de bedoeling dat uit te stellen, maar onze vriendin was er wel weer aan toe. En dan kan er ook weer een pretje in de vriezer, want ik maak gelijk een hele berg, waarbij wij zelf 1 bordje eten en de rest uitgedeeld wordt :-).

Dan hebben we nog de naaste nieuwe buur. Onze buurman is helaas in het eerste corona jaar overleden, niet aan corona hoor, hij had een herseninfarct gehad en gezien zijn leeftijd ergens tussen de 93 en 97, niemand wist het precies, hij was namelijk al jaren 93. Sinds die tijd stond het huis leeg, zijn vrouw was bedlegerig en naar een verzorgingstehuis gegaan. De kinderen kwamen mondjesmaat langs om de tuin te onderhouden. Voordat buurman overleed kwam er elke week een tuinman langs, zo verzorgd en mooi zijn tuin, en na zijn overlijden begon het langzaam af te zakken. In het begin klommen wij nog wel eens over het hek, om onkruid uit zijn moestuin te halen, toen we nog niet wisten dat hij niet meer terug zou komen. Maar goed, lang verhaal kort, het huis heeft lang leeg gestaan, we misten de buurman, maakte regelmatig wel even een praatje. Tot wij ineens te horen kregen er komt een nieuwe buur. 

Er werd uitgelegd wie er kwam, een vriend van de vissers die verderop een huisje hebben in de straat. Hij is alleen en gepensioneerd, houdt van vissen. Hij had besloten zijn huis te verkopen en het huisje naast ons te kopen om daar definitief te gaan wonen. Nu kenden wij de meeste van de vissers de er kwamen wel en toen wij nieuwe buur in de tuin zagen zei ik tegen Peter nu weet ik welke visser het is. Waren wij toch altijd in de veronderstelling dat het vakantiehuisje van hem was, want hij komt het meeste. En ze lijken ook nog op elkaar, dus dan is een vergissing snel gemaakt. 

Van de week stonden we even te kletsen met een groepje, ik was buiten aan het werk, hij ging vissen en een andere buur was een wandeling aan het maken. Ik vroeg of er nog veel in het huisje gedaan moest worden, het viel wel mee, een beetje behangen en verven. Ik zei tegen buur, dat schiet niet op hoor als je steeds gaat vissen. Ja maar ik moet ook pauzes houden. Daar heeft hij gelijk in. Het koude water deerde hem niets, het was alleen de koude wind, die was vervelend. Er werd een halve afspraak gemaakt om eens een apéro te organiseren met de alle buurtjes. 

Wij zijn blij, er is weer leven in de straat, er zijn leuke mensen gekomen en er gaan weer veel feestjes georganiseerd worden. Nu nog even wachten op de echte zomer, veel zon, mooi weer, lekker buiten zijn. Iedereen die geïnteresseerd is in elkaar hoe het gaat, onze buurtjes uit Orléans, die missen wij ook. Wij gaan weer op naar één grote happy family. De klik is er, nu nog de tijd en het mooie weer.

Een oudje, maar deze tijden gaan we herbeleven.