Opgelicht!

Zoals iedereen wel weet hebben wij afscheid genomen van de safaritenten. Een groot deel van de inboedel hebben wij bewaard en een deel hebben wij hergebruikt.

Wij hebben een mooie buitenkeuken gemaakt, een vlonder voor de abri, daar kunnen we fijn genieten. Ook hebben wij een vlonder in het bos gemaakt waar uiteindelijk ook nog eens een kleine overkapping komt. Je kan er lekker tot rust komen, een boekje lezen, yoga oefeningen doen, mediteren, genoeg mogelijkheden. Gebruik je fantasie. De spullen die we niet direct gebruikt hebben, hebben wij opgeslagen. Wie weet komen de ideeën vanzelf aanwaaien.

Nu hebben wij toch besloten om bepaalde artikelen te verkopen. Maar waar? Nou een goede vriendin van mij vindt veel leuke koopjes op marktplace van Facebook. Je kan de plaatsnaam/omgeving waar het artikel te koop is erbij zetten, erg handig. De franse marktplaats “Le bon Coin” schijnt nogal eens wat oplichters op te leveren, dus daar waag ik mij liever niet aan. Het kan allemaal wel meevallen natuurlijk. Alleen heb ik een paar jaar geleden eens een advertentie proberen te plaatsen, dat werkte voor geen meter, de advertentie kwam er niet, dus was ik er wel klaar mee. Via iemand anders kreeg ik nog een aantal groepen door op Facebook voor verkoop hier in de regio, nou het is natuurlijk het proberen waard.

De bedden, een paar tafels met stoelen en kooktoestellen hebben wij advertenties voor gemaakt en online gezet op Facebook marketplace. Vervolgens is het afwachten op reacties. Gelukkig hoefden we niet lang te wachten. Binnen een uur kreeg ik verschillende meldingen of het artikel nog te koop is. Netjes een bericht terug gestuurd dat het artikel nog niet verkocht is. Binnen een paar uur weer een berichtje van de “potentiële” koper. De eerste die een bericht stuurde had ik nagekeken op fb, had al een keer iets verkocht, ik zag er geen kwaad in. De berichtjes gingen over en weer en de beste man vroeg of ik het artikel in Clermont-Ferrand kon brengen? “Nee mijnheer, er staat ophalen.” De man vroeg het adres en ik vroeg wanneer hij wilde komen. Dezelfde avond al om 19 uur, ik gaf mijn adres en wij wachten rustig af. Al wie er kwam, de beste man niet. Ik zei tegen Peter, “Wat vind jij daar nou van?” We hadden beide het gevoel dat de beste man baalde dat we thuis waren.

Na een paar keer op een vraag gereageerd te hebben was ik er wel klaar mee. Waarom? In de advertentie staat duidelijk ophalen, de personen die reageren zeggen het volgende: “Ik stuur u een transporteur, deze betaald u aan de deur en neemt het artikel mee en brengt het bij mij.” Waarbij bij mij een lichtje ging branden, dat zijn oplichters praktijken, internet staat er vol mee. Dus stuurde ik een berichtje terug. In het verleden is deze handeling fout gegaan, op die manier werk ik niet, u kunt het ophalen. Waarbij er weer een berichtje terug gestuurd werd, dat het absoluut een veilige manier was om de producten te verkopen. Uiteraard, de oplichter denkt er pas anders over als hij zelf opgelicht wordt. Uiteindelijk stopte ik met berichtjes terugsturen. De beste mensen hadden niet bepaald franse namen, de manier van vraagstelling was steeds hetzelfde. Ik wil niet opgelicht worden en ook niet te veel tijd aan oplichters besteden.

Nu denk je natuurlijk, wat voor namen waren dat dan en wat voor berichtjes?!

De vraag: Cet article est-il toujours disponible? Lekker onpersoonlijk voor mensen die iets van je willen.

De namen, degene waarbij ik eerst nog reageerde en vervolgens dacht, ik stop daar mee:

Rosetta, Lydia, Mariette, Benjamin, toch best wel namen waar je geen kwaad in ziet. De namen veranderden naar: Moussa, Tiendrebeogo, Kalamár, Thamas, Tahar, Grace, Arkadiusz, Cilla, Awa, Tamás, Tomasz. En ja ze hebben allemaal een afgesloten Facebook profiel. Ik heb ze allemaal bekeken voor ik besloot te reageren of niet.

Deze manier van verkopen vind ik helemaal niet leuk. Gelukkig hebben wij nog een klein beetje gezond verstand. Het feit dat de oplichters, als je gereageerd hebt, ook vooral doorgaan met het aangeven dat de manier van verkopen die hun voorstellen echt veilig is, ik krijg er jeuk van. Ik kan mij voorstellen dat er veel mensen intrappen en dan opgelicht worden.

Voor onszelf vind ik het jammer, dat wij maar 1 serieuze koper hebben, deze komt binnenkort langs. Ik heb nog een aantal echt nagenoeg nieuwe bedden en eethoekjes over. Ze naar de stort brengen is zonde, ze naar de kringloop brengen kan natuurlijk wel. Alleen hebben wij flinke investeringen gedaan en daar willen wij liever zelf toch nog een klein beetje van terug zien. Gelukkig is het voor ons goed afgelopen en zijn wij niet opgelicht. Alleen moet ik nog een nieuwe manier verzinnen hoe ik de verkoop wel tot een goed einde kan brengen.

Advertentie

Zijn kippen wel zo leuk?!

Peter wilde graag kippen hebben als we in Frankrijk zouden gaan wonen. Dat betekent dat je wel genoeg grond moet hebben. Dat was bij ons huidige huis geen probleem. Maar of kippen houden nu zo leuk is?

Voor de eerste verjaardag die Peter in Frankrijk vierde hadden Anouk en ik snel een cadeau uitgezocht. We zijn naar een winkel in de buurt getogen en zochten 4 kippen uit. 2 legkippen voor de eitjes en 2 voor vooral de sier. Peter was erg in zijn nopjes, zijn dagelijkse bezigheid werd de ochtend de kipjes eten geven, vervolgens elk uur een praatje maken met de kippen en stiekem tussendoor nog een beetje eten geven. Het werden enorme verwende aapjes. Eén kip begon een beetje haantjes gedrag te vertonen, dus werd er na enige tijd om de rust te bewaren een haantje bijgehaald.

Een tijdje later besloten wij kipjes te redden van de dood. Er zijn nogal wat eierfarms in de omgeving, natuurlijk door het hele land. Wanneer de kippen in de rui zijn en ze niet meer geschikt zijn om voldoende eieren te leggen, dan worden ze verkocht op de grote hoop. Voor de datum dat ze opgehaald worden, kan je de kippen kopen voor een appel en een ei. 3 kippen namen wij erbij. Een gezellige boel en garantie op regelmatig eitjes. Peter kreeg het drukker met zijn kipjes, ze moesten allemaal evenveel aandacht krijgen.

Er werd gebroed, er kwamen kuikens, we voedden zelf kipjes op die verstoten waren. Ze liepen vaak los in de tuin, lekker een beetje in het bos scharrelen. Een gezellige boel. Alleen hadden we wel eens problemen. Er kwam een gekrijs uit de tuin, snel gingen we kijken. Een buizerd vond het wel lekker om een kip op te vreten, we waren te laat om het beestje te redden. Het is de natuur, en de natuur is soms helemaal niet leuk. Zo kwamen we eens in de ochtend en was er een vos langs geweest, de helft van de kippen waren vermoord. Een paar weken later werden de overgebleven kippen in de nacht door een marter vermoord, die een kleine doorgang gevonden had.

We waren er klaar mee, voorlopig kwamen er geen nieuwe kippen. Het mooie kippenhok kwam leeg te staan, troosteloos en stil. Peter zou Peter niet zijn als hij niet na een paar dagen de stilte niet leuk meer vond. Er werd langzaam weer over nieuwe kippen nagedacht. Er kwamen er 2 voor de eitjes. Hij was blij met zijn nieuwe vriendjes. Hij kon weer van eigen eitjes genieten en wij hoefden er minder in de winkel te kopen. Daarna zijn er nog een paar bijgekomen een jaar geleden. We hadden 4 kippen en een haan.

aan het einde van het jaar stegen de prijzen voor eieren enorm. Ik besloot op zoek te gaan naar kippen die wij konden redden, om er eitjes voor terug te krijgen. Mijn zoektocht op de franse marktplaats begon. Na verloop van tijd vond ik een adres, een uurtje bij ons vandaan. Ik belde de eigenaar op om te vragen of wij 3 kipjes konden kopen. Het gesprek begon grappig, nadat ik mijn naam zei werd er gevraagd of ik vriendin Cindy was?? Ik had geen idee waar de man het over had en vertelde dat ik wel Cindy was en in Châteauneuf woon. Na een praatje en de bestelling, gingen we een aantal dagen later de kippen halen. we reden het erf op en Tom kwam op ons af. “Wij komen de kippen halen.” Tom zei, “u bent Cindy?” Nou dat klopte. Hij vertelde dat hij dacht dat ik zijn Nederlandse vriendin van een stukje verderop in het dorp was. Zij heette ook Cindy en aan de telefoon hadden wij dezelfde stem en accent. Ook de Cindy die hij kende kwam uit Nederland, dat is natuurlijk wel grappig. Wij hebben haar niet ontmoet, weten wel in welke plaats ze woont, maar dat is alles.

We werden de volgende dag al beloond met eitjes. Het werd een rekensommetje voor ons. Als de kippen elke dag een ei leggen, we laten ze los lopen in de tuin en het voer, zijn we dan goedkoper uit dan eieren in de winkel halen? De kippen die we al hadden waren in het begin van de winter gestopt met eieren leggen, ze waren ook in de rui, dus ze gaven geen eitjes. Met de nieuwe kippen erbij hadden we weer eitjes, het begon met 3 per dag. Niet veel later begonnen de andere legkippen ook weer eitjes te leggen en de rest ook. Dagelijks hebben we 5 tot 7 eitjes. Van klein (ons krielkipje) tot mega grote dubbeldooiers. Voor een eiereter als Peter is dat een feestje. Hij heeft overigens moeite met de hoeveelheid, dus moet ik maar weer aan het bakken slaan. In ieder geval zullen we als het seizoen begint en de kipjes zo goed hun best blijven doen, wij voor de gasten onze eigen vrije uitloopeieren bij het ontbijt hebben.

Conclusie: kippen zijn leuk, de natuur is soms wreed, de eitjes zijn heerlijk en Peter is een gelukkig man met zijn kipjes.

Oude tijden herleven!

Ik weet eigenlijk niet of ik het oude tijden herleven mag noemen, maar zo voelt het wel. Wat voelt dan zo? Nou het uitzoeken van de geschiedenis van ons huis. In mijn zoektocht heb ik dingen gevonden die ik nog verder uit ga zoeken. Daar heb ik hulp bij nodig van verschillende instanties en daar gaat uiteraard veel tijd inzitten.

We wisten al dat ons huis ergens rond 1910 is gebouwd. Hoe lang de bouw heeft geduurd is niet bekend, misschien dat ik daar nog achter kan komen, alleen is dat een lange weg. Zoals in Nederland iedereen staat inschreven bij de gemeente, gebeurt dat in Frankrijk niet. er wordt in ons dorp elke 5 jaar een volkstelling gehouden. Alleen in de jaren tijdens de 1e en 2e wereldoorlog werd dat niet gedaan. Wat ik uitgevonden heb over de eerste bewoners van ons huis is dat ze daar tussen 1911 en 1917 zijn komen wonen. Tijdens de volkstelling van 1911 woonden ze nog niet in ons huis. in 1916 woedde de 1e wereldoorlog, er was dus geen volkstelling. In 1917 is er een foto in ons bezit waar de bewoonster voor het huis staat. Dat is voor nu het eerste wat ik heb kunnen vinden. Hoe weet ik dat zo zeker? Van naasten hebben wij te horen gekregen dat zij de eerste bewoners van het huis waren. Ik laat het er niet bij zitten, ik ga het nog wel verder uitzoeken. Waarom? omdat ik het reuze interessant vind.

In de wandelgangen hadden wij gehoord dat Marthe Mazuel de eerste bewoonster van ons huis was. Marthe was in 1893 geboren, dat zou betekenen, als wij ervan uitgaan dat zij in 1917 in het huis is komen wonen dat zij nog maar 24 was. Dat is wel heel erg jong om al in zo’n groot huis te wonen. Marthe is in het 12e arrondissement in Parijs geboren, dat is wel bijzonder, Parijs is een dure stad, wie weet had zij toch wel geld? Ze was getrouwd met Eugène Lamanière, zijn precieze geboorte datum weet ik nog niet helmaal, ik heb tegensprekende jaren, dus dat is iets om nog verder uit te zoeken. Hij is danwel in 1889, danwel in 1897 geboren, dat is toch een behoorlijk verschil. Voor nu ga ik er vanuit dat hij in 1889 geboren is. Na het zoeken in de openbare registers kwam ik erachter dat Marthe in Villa Guillaumette is komen wonen met haar man en haar moeder. Marie Mazuel geboren in 1869 in Châteauneuf, hoogstwaarschijnlijk, want heel duidelijk was het niet in de registers. Voor nu ga ik ervanuit dat Marthe haar vader is overleden toen ze in Parijs woonden en Marie graag terug wilde naar Châteauneuf, het huis heeft laten bouwen en zich hier gevestigd hebben. Eugène is in Châteauneuf geboren, hoogstwaarschijnlijk heeft Marthe Eugène hier ontmoet en is hij na het huwelijk ingetrokken bij Marie en Marthe. Je ziet het in de hele geschiedenis terug dat veel kinderen bij hun ouders bleven wonen, of de ouders bij de kinderen in kwamen wonen. Die stap begrijp ik wel.

Marthe, Eugène en Monique

In het huis werd een pension uitgebaat, regelmatig verbleven er andere mensen in het huis. meestal mensen die een kuur bij de thermen volgden. De danszaal naast het huis was in het bezit van een nog onbekende persoon, ook dat moet ik nog even goed uitzoeken, maar Eugène werkte daar wel. Het was een danszaal/restaurant. In 1922 werd de eerste dochter van Marthe en Eugène geboren, Geneviève, helaas is er over haar niet veel bekend, behalve dat zij op jonge leeftijd is overleden aan tuberculose. Het jaar dat ze overleden is, is niet bekend. Dit heeft ook te maken dat nog niet alle registers openbaar zijn. In 1932 is haar zusje Monique geboren. De familie had het niet breed, maar ik heb het vermoeden dat ze wel gelukkig waren. En toen kwam de 2e wereldoorlog. Dat maakte het leven er niet makkelijker op.

Het Zuiden van Frankrijk (ook Châteauneuf) viel onder het Vichy regime, aan het hoofd stond Philippe Pétain, hij wilde geen Joden redden, hij maakte de anti-Joodse wetten juist strenger. Philippe Pétain had in de eerste wereldoorlog een heldenstatus, onder meer vanwege zijn rol tijdens de slag om Verdun, tijdens WO2 bleek hij antisemiet te zijn. Tijdens WO2 werden 76.000 Fransen gedeporteerd uit Vichy-Frankrijk, na de oorlog keerden er minder dan 3000 terug. De Vichy regering die zich volgens de meest positieve benadering van de rol van de Vichy regering Franse Joden te sparen door mee te werken met de bezetter. Helaas bleek dat dus niet waar te zijn.

Mozes van Bueren, geboren in Rotterdam in 1894, vluchtte in 1942 vanuit Antwerpen naar Frankrijk met zijn vrouw Charlotte en hun zoon Abraham (1935). Ze vestigden zich in Nice, in de veronderstelling dat Nice onder Italiaanse en niet Duitse bezetting viel, waardoor het dus veilig voor Joden zou zijn. In 1943, toen de Duitsers Italiaanse gebieden binnenvielen, werden de van Buerens gearresteerd samen met nog vele andere joden die illegaal de Franse grens overgetrokken waren. Mozes werd naar kamp Rivesaltes gestuurd en zijn vrouw en zoon kwamen in de gevangenis terecht. Nadat Charlotte niet veel later vrijgelaten werd, voegde zij en Abraham zich weer bij Mozes, hij was inmiddels ondergebracht in het kamp van Châteauneuf-les-Bains. Het was een kamp voor buitenlanders. De kampbewoners werkten bij verschillende bedrijven in de omgeving. Iedereen die ik tot nu toe gevraagd heb waar het kamp was, kan het mij niet vertellen, of ze willen het niet vertellen. Ik ga nog eens naar het Musee de la Résistance in Saint-Gervais d’Auvergne, misschien kunnen zij er meer over vertellen.

Mozes van Bueren

Mozes werd opnieuw gearresteerd en naar kamp Drancy gestuurd en vervolgens gedeporteerd naar Majdanek op 6 maart 1943. Charlotte vroeg Marthe en Eugène om hulp. Hoewel ze het zwaar hadden en hun inkomen amper voldoende was om van te leven, besloten ze Charlotte en Abraham te helpen. Ze werden verstopt in het kleine huisje in de tuin van ons huis. Er werd voor gezorgd dat het warm was in de winter en Marthe en Eugène deelden hun maaltijden met al hun vluchtelingen. Ze verscholen ook nog 2 Joodse kinderen uit Parijs, zij verbleven in een ander huis in de straat. Abraham ging onder de naam Albert met dochter Monique mee naar school. De Duitsers jaagden regelmatig op joden in de omgeving. De familie werd gewaarschuwd door boswachter René Maurin, hij bleek (kwam men later achter) een belangrijke leider in het verzet te zijn. Charlotte en Albert verstopten na een waarschuwing zich onder een baal stro tot de omgeving weer veilig was. Zij bleven tot het einde van de oorlog ondergedoken bij Villa Guillaumette. Albert beschreef zijn redders als dappere mensen die zijn leven gered hebben, ondanks het gevaar voor zichzelf. op 25 april 2010 kende het Yad Vashem Jerusalem de titel Rechtvaardige onder de Volkeren toe aan Marthe en Eugène.

Eugène overleed in 1957 en Marthe in 1980, hun dochter Monique heeft tot haar overlijden in 2015 in het huis en de gîte (het restaurant was inmiddels omgebouwd) gewoond. Zij ving kinderen op die niet thuis konden blijven wonen. Ik krijg nog een afspraak voor meer informatie met 1 van de meisjes die opgevangen werd. De pleegzorg is eigenlijk een verlengde van wat de ouders van Monique deden. Ons huis was een kleine Auberge, er was een restaurant, er werden Joodse mensen opgevangen en vervolgens pleegkinderen in huis genomen.

Zonder dat wij deze geschiedenis wisten, kochten wij het huis. Dat het een Auberge was waar gasten van de thermen kwamen en een danszaal dat werd ons wel verteld. Maar vorig jaar vertelde onze lieve buurvouw, nadat wij het graf van haar man bezocht hadden, dat de familie in het eerste graf op de begraafplaats lag. Ze vertelde dat er Joodse mensen opgevangen waren in de oorlog, maar wist er verder niet veel van. Dat maakte wel dat het steeds door mijn hoofd bleef spoken en ik meer van de geschiedenis wil weten. Ik ben er nog niet, ik wil door wat ik tot nu toe gevonden heb, nog veel meer weten. Daar ben ik mee bezig, het is een klus voor de wintermaanden. Het maakt mij alleen maar nieuwsgieriger.

Hier werden Charlotte en Abraham verscholen

Het is toch raar, dat wij in ons gezin allemaal interesse hebben wat er in WO2 gebeurt is en nu blijkt dat er gewoon een in NL geboren joodse familie werd opgevangen. Ik heb van Charlotte en Abraham nog niet veel meer kunnen vinden, wat ik in openbare stukken in NL tegengekomen ben is dat men ook niet veel van de geschiedenis van Mozes weet. Ik ga mijn tanden erin zetten om te zien of ik meer informatie kan vinden. Het moet toch ergens zijn.

En nu wonen wij sinds 2017 in een huis met een prachtige (toch ook wel droevige) geschiedenis. En hebben wij een B&O en een gîte. Zo is het cirkeltje weer rond.

Zonzekere vakantie!

Wat zie je de vraag vaak voorbij komen, ik ben op zoek naar een zonzekere vakantie. Maar wat is een zonzekere vakantie, of wat versta je onder een zonzekere vakantie.

Ik kan mij nog goed herinneren dat wij op vakantie gingen naar Cuba, het was in februari, daar is het dan altijd mooi weer. Dat hebben wij geweten, van de 10 dagen heeft het 9 dagen geregend, de kleding die wij mee hadden genomen was eigenlijk te koud, want de temperatuur was koud. De dag dat wij met een catamaran een tocht gingen naar een eiland was een zonovergoten dag, het was ruim 25 graden, heerlijk warm, echt super genieten. Maar dat was wel de enige dag dat het prachtig was. De dag dat wij een offroad tour gingen maken regende het, we reden over blubberpaden, gleden regelmatig weg, de plekken waar wij stopten was het koud en de paardrijtocht na de lunch bestond alleen maar uit regen. En die regen kwam zo hard uit de hemel zetten dat wij allemaal tot op ons onderbroek nat waren. Na de tocht al luisterend naar een groepje mannen die muziek maakten trokken wij onze kleding uit om het uit te wringen zodat wij daarna “redelijk” droog weer in de auto konden stappen. Wij spraken verschillende mensen en er werd ons verteld dat het in 10 jaar niet zo slecht geweest was. Nou ik kan je vertellen, onze vakantie naar de zon was behoorlijk in het water gevallen. Is dat erg? Nee hoor, het was een onvergetelijke vakantie. Nu 13 jaar later hebben wij het nog over deze vakantie, wat hadden wij ondanks het weer genoten. De kamer die diverse gebreken had, het 2 persoonsbed die 1,5 persoons was, het eentonige eten, de strandwandeling waarbij wij uit ons jasje waaiden, de prachtige zonovergoten dag waarbij wij met dolfijnen gezwommen hebben, de offroad tour waar wij kletsnat van terug kwamen, het is ons allemaal bijgebleven.

Toen gingen we nog eens op vakantie naar Turkije, een all-inclusive, niets voor ons, alleen omdat wij pas last minute de keuze voor vakantie konden maken hebben wij deze maar geboekt, je moet het eens meegemaakt hebben. Het was er bloedheet, de wandeling van 200 meter naar he strand was niet te doen in de hitte, het zweet gutste van ons lijf. Het dagje naar de dichtstbijzijnde stad was een drama, we dreven de bus uit, zo warm. De kamer was op zich prima, geen gebreken, dus wat wil je nog meer. Je kon bij het ontbijt al aan de patat, je zag gasten die zoveel op hun bord legden aan eten, dat meer dan de helft weggegooid kon worden. Het zwembad was zo vies van de zonnebrand dat je het water niet in wilde gaan. Maar hé, niet klagen, de zon scheen en goed ook. Dat het te warm was om iets te doen, tja dat maakt voor ons de vakantie gewoon niet leuk, dan maar wat minder zon en minder warm en vooral geen all-inclusive meer. We bleven er 12 dagen, de nederlanders die stonden te treuren dat ze naar huis moesten op onze dag 9 boden wij aan dat we wel wilden ruilen. Wat hadden wij graag naar huis gewild, zij wilden blijven het was er zo heerlijk, warm en veel zon.

Château de Tournoël

Ook gingen wij eens naar Zuid-Duitsland, gelukkig een zonovergoten vakantie. Het was ontzettend warm, maar niet te warm om dingen te ondernemen. We hingen voornamelijk bij het huisje, af en toe op pad. De avonden waren bijna dagelijks een spektakel, al “wonend” tussen de bergen, onweerde het zeer regelmatig. Wij hebben wat bliksem aanschouwt, de harde knallen voor lief nemend. Het huisje was klein en warm, in de avonden koelde het niet genoeg af om echt goed te slapen. Niet klagen de zon scheen dagelijks. Hoewel wij best een verkoelende bui hadden willen meemaken.

Toen gingen wij in Frankrijk op vakantie, een plek waar het normaal wel mooi weer zou zijn. Aan de kust, dus wij hadden ons voorgenomen regelmatig naar het strand te gaan, de boel te verkennen, dat zou wel goed komen. Uiteraard was het dagelijks tussen de 17 en 20 graden, het was hartje zomer, er stond veel wind, er viel geregeld een bui. De temperatuur was prima om dingen te ondernemen alleen hadden wij ons wat anders voorgesteld van een zonovergoten vakantie.

Wij hadden een tijdje werklui uit het zuiden van het land over de vloer. Zij moesten werken, dus zochten geen zonzekere vakantie. na het werk maakten wij regelmatig een praatje met elkaar, spraken zoals het hoort over het weer. Nou in het zuiden lag er sneeuw, terwijl je bij ons in maart met 17 graden aangenaam weer had. Of die dagen dat de heren hier in korte broek liepen, terwijl het bij hun thuis alleen maar regende. Normaal was dat niet zo. Zo hebben wij ongeveer 12 weken van dat soort gesprekken gehad over het weer. Vergeet de mistral winden niet, de bosbranden, leuk als je in het zuiden op vakantie gaat en het is zo lekker warm, dat soort dingen zit je vast ook niet op te wachten. Je zou dus denken dat het in het zuiden mooi is, terwijl midden dan minder weer heeft, maar het kan dus ook andersom zijn.

Wij kregen afgelopen jaar eind maart gasten, zij hebben in 2 weken tijd alle jaargetijden meegemaakt. De ene dag zaten ze lekker in de zon in de tuin in korte broek, de andere dag regende het pijpenstelen, de dag daarna zaten we in de sneeuw, een dagje met veel wind mocht natuurlijk niet ontbreken om de 4 jaargetijden mee te maken.

Kortom je kan zeggen wat je wilt, de zonzekere vakantie bestaat niet. Ook al was het in het verleden altijd mooi weer, dat wil niet zeggen dat het dit jaar ook zo is. In het verleden behaalde resultaten geven geen garantie voor de toekomst. De eerste dagen eind juli 2017 was het 17 graden in Châteauneuf, wat schrokken wij, zullen alle zomers zo koud zijn?? Vervolgens hadden wij 3 weken van 30+ graden. Alle zomers zijn tot nu toe anders geweest, van een aangename zomer, een bloedhete zomer, tot een regenachtige zomer. Bij ons zijn de nachten altijd koel, dus aan onze nachtrust komen we wel toe. Je hebt geen zekerheid wat betreft het weer, nergens heb je dat.

Fietsen met een beetje regen is niet erg!

Betekend het dat je geen leuke vakantie kan hebben als het eens regent, hard waait, te warm is, te koud is of wat je maar bedenken kan. Nee, een leuke vakantie hangt niet van het weer af. Een leuke vakantie is wat je er zelf van maakt ongeacht de weersomstandigheden.

Ingesneeuwd!

Toen wij in Frankrijk kwamen wonen gingen er de wildste verhalen rond over onze omgeving. Er lag elk jaar behoorlijk wat sneeuw, het kon wel -20 graden worden, de sneeuwschuiver die kwam in onze straat nooit langs. Op het ergste waren wij voorbereid, want je kan behoorlijk wat ellende verwachten tijdens de winter.

Het eerste jaar, we waren net 4 maanden in Frankrijk, werden we getrakteerd op sneeuw. Enthousiast rennen we naar buiten om te genieten. Bep huppelde lekker buiten, die is gek op sneeuw. Foto’s maken, want je weet nooit hoe lang het duurt. We worden vreemd aangekeken, die sneeuw is toch normaal?! Niet voor ons, want hoe vaak hebben we een behoorlijke laag sneeuw en is het de volgende dag geen blubberbende in Nederland. De volgende ochtend werden we om 5 uur al wakker, er reed een trekker door de straat, er werd sneeuw geschoven, iets waarvan de buren zeiden dat dat nooit gedaan werd. “Fijn dat ze daar tegenwoordig anders over denken,” zei ik tegen Peter. We draaiden ons nog een keer om en sliepen nog maar even verder. Daarna is de straat nooit meer schoongemaakt van sneeuw.

De jaren daarna werden we niet op veel sneeuw getrakteerd. Dus dan gaan we naar het skigebied om te genieten. Onze voorkeur gaat uit naar Super Besse, daar heb je het dorp en de skipiste bij elkaar. Ook kan je naar de Mont D’ore en Puy de Sancy. Het gebied is prachtig en in de winter vind je daar vaak wel sneeuw(geen garantie). Omdat het maar 1,5 uur bij ons vandaan is, is het heerlijk om gewoon een dagje te vertoeven. Wil je skiën, of gewoon wandelen, het is mooi om erheen te gaan. Er zijn meren, winkels, eettentjes, er heerst gezelligheid.

Route naar Super Besse

Dit jaar werden we na een tijdje herfstweer in de winter verwend met een flink pak sneeuw en behoorlijke kou. Er werden enkele vlokjes voorspeld, maar er lag in de ochtend een flinke laag sneeuw. De honden wilden al snel naar buiten, zelfs ons oude Beppie had een dolle bui en was lekker aan het ravotten. Puk vond, voor het eerst, sneeuw echt leuk en was niet meer naar binnen te krijgen, de dames waren blij. De buren liepen op straat, het voelde als onze eerste keer, dat wij vreemd aan werden gekeken dat wij in de sneeuw buiten liepen. Ik dronk een bak thee en ging eens een flinke wandeling maken met Puk. Bep maakt geen lange wandelingen meer. Het is zo fijn om op een weg te wandelen, of langs de weilanden waar nog helemaal niemand over de sneeuw gelopen of gereden heeft. We liepen samen naar Croix Rouge, een heerlijke plek met een prachtig uitzicht op het park, het dorp en de rivier. Na een flinke omweg, vele gesprekjes op de terugweg met iedereen die ik tegen kwam, waren we na 2,5 uur weer thuis. Ik kwam erachter dat ik nog niet eens ontbeten had, het was zulk heerlijk weer, daar moest ik gebruik van maken. Nadat ik terug kwam begon de zon ook nog te schijnen, dus kon ik nog meer mooie foto’s maken.

Met de zon erbij kwam de dooi snel, in de avond dook de temperatuur weer flink onder 0, dus de weg werd een soort van ijsbaan. Het is nu wel duidelijk waarom winterbanden in ons departement verplicht zijn. Niet dat die tegen gladheid werken, ze werken welk met sneeuw. De dagen wisselden van sneeuw, dooi, nieuwe sneeuw, even geen sneeuw, naar weer een pak sneeuw. De dagen dat er sneeuw lag hebben we flink genoten van het wandelen. Ook midden in een sneeuwbui heb ik een wandeling gemaakt, de enkele automobilist die onderweg langs kwam keek mij vreemd aan. Welke idioot gaat er nu midden in een sneeuwbui wandelen. Toen ik een selfie ging maken en mijzelf zag begreep ik waarom ik vreemd aangekeken werd, ik zag eruit als een sneeuwpop. Bij onze vrienden, waar ik even navraag ging doen of ze voor hun dochter een slee hadden, vroegen ze ook aan mij, “ben jij in de sneeuw gaan wandelen?” “Ja natuurlijk, waarom niet?” Nou vriendin en kind hadden in de sneeuw gespeeld met een slee en waren van de kou naar binnen gegaan, snel onder de douche gesprongen om warm te worden. Ik moest lachen, en vroeg of ze daarna nog een keer naar buiten gingen in de sneeuw. Dat was maar een rare gedachte van mij. Toen dacht ik terug aan de jaren in Nederland dat er nog veel sneeuw lag en natuurijs. Dat we in de ochtend naar buiten gingen en de hele dag de hort op waren. Wat dat betreft is het toch wel een verschil tussen de Nederlanders en Fransen.

Nadat de dooi ingezet was hadden wij zowaar lawine gevaar. Omdat het dak nog steeds mooi ingepakt is in plastic, kwamen de lagen sneeuw in grote getalen naar beneden. Binnen horen we ineens een geluid, wat dus een kleine lawine van het dak bleek te zijn. Nadat wij van het en naar het andere huis liepen en net bij de poort stonden kwam er een enorme laag sneeuw naar beneden zetten, een heuse lawine, hij miste ons net. We moesten er hartelijk om lachen, maar hielden daarna wel angstvallig het dak in de gaten als we rondom huis liepen. Nu gaan we weer over tot de orde van de dag, er komt nog nachtvorst, maar de sneeuw is voorbij, de zon schijnt eraan te komen. Wat mooier en warmer weer maakt het buiten werken ook wat aangenamer. De voorjaarsschoonmaak moet beginnen, de voorbereiding op het nieuwe seizoen. Er dienen wat cosmetische klussen te gebeuren, alleen met water spelen en kou is geen goede combinatie. En uiteindelijk willen we het liefste voor het seizoen de nieuwe plek voor de wasmachine en toilet klaar hebben. Met de kou was het niet lekker werken voor ons. Althans voor Peter, ik werk op het moment het meeste in huis, lekker bij de kachel, vooruit de wandelroutes uit proberen doe ik ook.

Van mij mag er wel vaker een flink pak sneeuw liggen, alleen voor dit moment is de winter wel weer lang genoeg geweest, ik verlang weer naar de dagen dat we in februari al buiten konden zitten. Laat de zon maar komen. De eerste boekingen komen binnen, een aantal van onze vaste gasten hebben ook weer geboekt. Wij zorgen dat wij op tijd klaar zijn voor het nieuwe seizoen, jullie huisje zal weer helemaal op orde zijn. De kamers worden weer op orde gemaakt, het huis van boven tot onder gepoetst en geschrobd. Het gamping terrein moet nog even wachten, eerst moet de grond weer droger worden. Ook mag de temperatuur wel wat hoger zodat de ramen lekker open kunnen, de boel luchten, kortom het voorjaar mag komen, hoe mooi de winter en de sneeuw ook is, wij zijn er klaar voor.

Wil je een vakantie boeken in de natuur bij ons? Er zijn geen vaste aankomstdagen, het voordeel daarvan is dat je niet op de drukke zaterdagen en zondagen hoeft te reizen. Via onze website kan je de gewenste datum invullen, lukt je datum niet, kijk dan ook even een paar dagen eerder of later, of stuur ons een berichtje. Wie het eerst komt wie het eerst maalt, omdat je direct via de website kan boeken, kan het zomaar zijn dat de gewenste datum voor je neus weggekaapt word. Voor de gîte geldt een minimale huurtermijn van 5 dagen in het hoogseizoen. Wacht niet te lang met boeken, dan geeft zekerheid.

Actieve vulkanen!

Het departement de Puy-de-Dôme staat bekend om zijn vulkanen, maakt onderdeel uit van de Auvergne. De 40 km lange vulkanen koepel de Chaîne des Puys bestaat uit zo’n 70 vulkanen. Inmiddels behoort de Chaîne des Puys tot het Unesco erfgoed.

Maar nu de vraag. Zijn de vulkanen nog actief? Kan ik tijdens mijn vakantie een eruptie verwachten? Moet ik mij zorgen maken?

Toen wij in Frankrijk kwamen wonen en de verzekering voor ons huis gingen afsluiten werd er rekening gehouden met overstromingen, ja, vroeger stroomde de rivier nog al eens over. Dat werd opgelost door verschillende barrages te bouwen, maar de verzekering hield er wel rekening mee, stel je voor dat de barrage doorbreekt, dan heb je weer een overstroming. Het verklaart wel waarom er een muur om ons huis gebouwd is. Ook werd er rekening gehouden met de vulkanen, stel je voor dat er een eruptie komt, dan moet je wel goed verzekert zijn. Nu is er nog steeds geen antwoord of ze nog actief zijn.

De vulkanen zijn zo’n 100.000 jaar geleden ontstaan. Ik kan je vertellen, toen waren wij nog niet geboren, wij hebben het niet meegemaakt. De hoogste vulkaan is de Puy-de-Dôme (1464m), met de panorama trein kan je naar de top van de vulkaan, de sportieveling kan het ook lopend doen hoor. Nu heb ik hem 1 keer naar beneden gelopen, ongetraind en zonder erover na te denken. Ik kan je vertellen, ik had behoorlijke spierpijn in mijn kuiten voor een paar dagen. Ik ga het nog wel een keer doen hoor, alleen nu even niet. Het uitzicht van boven is geweldig. Je kunt ver kijken, ziet de bruggen op de snelwegen, je ziet een hele ketting met verschillende vulkanen, de stad Clermont-Ferrand. En voor de sportievelingen onder ons, je kan al parapentent (paraglident) naar beneden. Dit kan door een tandem sprong te maken, of je dient je eigen middelen te hebben.

De vulkanen ketting behoord tot het Centraal Massief, het vulkanisme is zo’n 20 miljoen jaar geleden ontstaan. In het Centraal Massief liggen meer dan 400 vulkanen. De Chaîne des Puys is zo’n 100.000 jaar geleden ontstaan en behoort ook tot deze regio. Sinds de snelweg A75 gemaakt is, kun je makkelijker bij de vulkanen komen. Wij geven de voorkeur aan iets langer rijden, maar genieten van de wegen binnendoor en prachtige uitzichten op de vulkanen. Ook al zijn we inmiddels bijna 6 jaar in Frankrijk, het blijft een indrukwekkend gezicht als wij weer de toerist uit gaan hangen. Het vulkanisme eindigde wat betreft de uitbarstingen zo’n 5840 jaar geleden. Ook toen waren wij er nog niet op deze aardbol. We hebben een hoop gemist. Gelukkig kunnen wij nog genieten van wat er nu nog over is van de vulkanen.

Chaine des Puys

Het gebied is bekend onder de naam Parc naturel régional des Volcans d’Auvergne een beschermd natuurgebied. Van oudsher worden er schapen gehoed, wanneer je in het gebied wandelt kom je er nog veel tegen. Steengroeves kom je hier ook veel tegen, en vele huizen en gebouwen zijn deels of helemaal gebouwd van lavasteen. Een mooi voorbeeld daarvan is de Cathédrale Notre-Dame-de-l’Assomption in Clermont-Ferrand, dit imposante gebouw kan je al van ver zien, ook vanaf de Puy-de-Dôme. Je kan verschillende dingen in de omgeving ondernemen. Het leukste is natuurlijk de vulkanen bewandelen.

Voor de iets minder sportievelingen onder ons, die toch willen zeggen, “ik heb een vulkaan beklommen!!”, zijn er een heel lijstje van vulkanen die bewandelt kunnen worden. Variërend van makkelijk to behoorlijk pittig (zo zeggen wij dat). Een mooie en de dichtstbijzijnde vulkaan voor ons is Gour de Tazenat een prachtig kratermeer, waar je een mooie combinatie kan maken van een wandeling en zwemmen. Elke keer als we daar komen zien we weer nieuwe dingen en het is gewoon magnifiek. Andere vulkanen zijn de Puy de la Nugère, Puy de Jumes, Puy de la Coquille (ik krijg er bijna honger van), Puy Chopine, Puy de Pariou (de meest bezochte vulkaan), Puy de la Vache, Puy de Vichatel en nog vele andere. De meeste vulkanen hebben een naam. Elke keer als je een vulkaan opgeklommen bent en je kijkt om je heen zie je die ‘puisten’, het is een indrukwekkend gezicht. Het ziet er uit als gewone bergen, maar je zit gewoon tussen allemaal vulkanen.

Wat betreft de Puy-de-Dôme vond de laatste uitbarsting ca 5760vChr plaats. Wij waren daar helaas niet bij aanwezig, dus moeten wij maar geloven dat dat waar is. Men beschouwd de vulkaan daarmee als uitgedoofd. Ook daar gaan wij dan maar vanuit. Ik heb er in ieder geval, de keren dat wij op de Puy-de-Dôme waren niets gemerkt van enige activiteit. Toch kan een toekomstige eruptie niet geheel uit worden gesloten, want in het gebied vond zo’n 4040vChr ook nog een eruptie plaats. Het begint wel triestig te worden dat wij dat ook al niet meegemaakt hebben. Ons leven is maar saai.

Kortom, de kans dat er een uitbarsting zal komen is niet echt groot, alleen staat de keten van vulkanen bekend als slapend. Dat geeft dus geen garantie voor de toekomst. Aangezien het al even geleden is dat de laatste uitbarsting is geweest, maken wij ons geen zorgen. U kunt dus met een gerust hart op vakantie en de ruige natuur van het departement de Puy-de-Dôme, de vulkanen, de meren, de rivier de Sioule en vele andere dingen ontdekken.

Stopt het nooit met regenen!

Wij zijn al weer een aantal maanden in het herfst en winterweer beland. Een mooie tijd, de blaadjes kleuren geel, oranje en goud. Helaas vallen de blaadjes ook van de bomen, dat is wel jammer, de lange wintermaanden die vaak een beetje grauw zijn, we missen de kleuren om ons heen. Er zijn wel veel naaldbomen, die blijven wel groen hoor. Na verloop van tijd verlang je wel weer naar de lente, de ontluikende blaadjes, alle frisse kleuren groen (50 tinten groen) daar worden we blij van.

Voordat ik weer van de hak op de tak vlieg, terug naar het onderwerp van deze jaargetijden. De regen! De regen kan soms dagen achtereen vallen, nu is dat uiteraard heel goed voor de natuur, want hemel wat hebben wij de afgelopen jaren een droogte gehad. Alleen als je buiten wilt werken is het wel vervelend. Gelukkig hebben wij nog veel klusjes binnen ook hoor, alleen buiten trekt meer. En vooral ook, de wandelingen die ik wil maken, om voor jullie een beter beeld te kunnen schetsen hoe de wandelroutes zijn, die kan ik niet maken als het regent. Of nou ja, het kan wel, maar ik wil het niet, ik heb namelijk een chronische hekel aan regen.

Ik vind het prima als het in de nacht regent, dan heb ik er geen last van. Dan lig ik meestal in mijn bed, in dromenland allemaal leuke activiteiten te ondernemen in de zon. Alleen de regen overdag, omdat wij nu in de gîte wonen tijdelijk, maakt de regen vervelend. De klusjes zijn in het grote huis, je rent door de regen, verdorie die ene plas die ik wilde ontwijken trap ik uiteraard middenin. Bij het huis aangekomen, het voelt als een kilometer door de regen rennen, is alles nat en vies. Verdorie ik ben de kippen vergeten, die moeten nog eten hebben, gadver waarom staat dat hok nu een dorp verderop, dat doet hij niet, maar zo voelt het als het regent. Alles voelt veel, ver en zwaar als het regent. De wasmand vult zich nog sneller. Hoe Peter het bijvoorbeeld voor elkaar krijgt om tot zijn kont onder de modder te zitten, ik snap er niets van.

Ook als we wat uit de kelder/schuur nodig hebben, het blijft een feestje om daar veilig te komen. Jullie weten wel dat ons dak het zwaar te verduren heeft gehad, dus sinds juni hebben wij een mooi zeil op het dak zitten om die regen die valt buiten te houden. Prima natuurlijk, want zo blijft het binnen droog, we hebben al genoeg water binnen gehad. De geleende zwembaden zijn weer terug naar onze vrienden. Er is alleen wel een klein probleempje, heel inieminie klein probleempje. Het zeil zit namelijk ook deels over de dakgoten, een ander deel heeft een door opvangbakje gecreëerd. Het eindresultaat daarvan is dat er bij regen en ook met wind er geregelder grote plons water naar beneden komt. Uiteraard net wanneer je in de kelder moet zijn, je handen vol hebt, en zonder jas buiten loopt. Ik moet toegeven, ik heb liever een warme douche, dan een plons regenwater. Dus met gevaar voor nattigheid, proberen we steeds weer opnieuw droog in en uit de kelder te komen.

De kippen, vooral onze “witte’ Hippie, haar kuif is bruin/zwart van de modder, haar kont ziet eruit of ze de hele dag in een modderpoel heeft gelegen, misschien komt dat omdat ze klein en wit is. De grote kippen, die al bruin en zwart zijn, zien er een stuk schoner uit. Hippie is een schatje hoor, maar ook zij houdt niet echt van regen, als je het hok open komt doen, blijft ze eerst even in de deuropening staan, wachten of de regen stopt. Ik zeg tegen haar, “ga nu maar eten lieverd, de regen houdt nog niet op”. Schoorvoetend gaat ze naar buiten, neemt een beetje voer en gaat snel onder het kippenhok zitten. Niet lang daarna zitten alle kippen laag en droog onder het hok, hoog en droog in het hok kan ook, dan doen ze net of ze een ei gaan leggen.

Je hebt wel prachtige luchten!

Laatst hadden we dus een aantal regen dagen, hoe goed het ook voor de natuur is, wij zijn het na een uurtje wel zat. We drinken vaker koffie, geen zin om naar buiten te gaan, je kent het misschien wel. Tegen de honden zeggen, wacht nog maar even tot het droog is, dan gaan we naar buiten. We gaan snel weer een lange wandeling maken, ik snap dat je je energie kwijt moet. En dan, dan is het even een uurtje droog, er komt een waterig zonnetje door de wolken. Gelijk spring ik in actie, kom Puk, we gaan eruit. Ja maar, baasje ik wil nu even slapen, dat zie je toch, kan me niets schelen, het is nu droog, we gaan naar buiten. Na een korte wandeling over de weg achter ons huis waar je zelden een auto tegenkomt, mag Puk even lekker los rennen. De energie moet eruit, dus mevrouw rent de berg op, achter een herten geurtje, wild zwijn kan ook, aan. Een half uurtje lopen we minimaal, doen we het hele rondje dan zijn we 45 minuten onderweg. Als we terugkomen is Puk zwart van de modder, ze is haar energie kwijt, ik een schoonmaak beurt rijker. In plaats van buiten uitschudden doet ze dat binnen, met haar modder pootjes rent ze eerst even door de kamer. Ja dat doet ze voor ik haar poten schoon heb kunnen maken. Ze straft mij, omdat ze te weinig gewandeld heeft door de regen.

Nou ja, je begrijpt vast, regen is goed voor de natuur, maar niet voor ons gestel. We worden er chagrijnig van en baldadig. Alles wordt extra snel vies, je hebt er extra werk van, en je krijgt het er koud van. Dus de houtkachel staat volop aan. In de gîte bereiken wij zomerse temperaturen, even die houtkachel een booster geven. Je knippert met je ogen en het is 26 graden, de korte broek wordt uit het stof gehaald, de warme trui gaat uit, de deuren naar de badkamer en slaapkamer gaan open. Buiten is het nat en koud, binnen is het aangenaam en tropisch. Kijk daar houden we nou wel van. Wel een voordeel van de regendagen is dat je hele mooie luchten hebt al het even droog is. Dreigende zwarte luchten, mooi avond- en ochtendrood, zoals altijd vergeet ik welke de regen nu voorspelt.

Gelukkig stopt de regen altijd weer snel hoor, maar 3 dagen achter elkaar voelt gewoon als heel lang. Ik denk dat iedereen dat wel heeft. De lange wandelingen kunnen weer uitgevoerd worden, de klusjes buiten gaan weer opgepakt worden. Iedereen is weer blij en gelukkig. En toen kwam er sneeuw. Later meer daarover.

Wil je onze blog volgen, registreer dan je e-mailadres, dan krijg je automatisch een bericht als er een nieuwe blog online verschijnt.

Wandelen!

Wandelen doen wij vaak, de honden moeten toch uitgelaten worden. En dan probeer ik ook maar zo vaak mogelijk een andere route te lopen. Nu kan je bij ons vandaan eigenlijk al best veel wandelingen maken direct vanuit huis, zonder met de auto weg te moeten. Voor een vakantie is dat leuk, maar als je hier woont wordt dat toch wel saai ;-).

Aangezien het “Office de Tourisme” ruim 35 wandelingen heeft en er ook nog een apart boekje is met ruim 50 wandelingen, kunnen wij ons lol op met verschillende wandelingen. Nu zit er veel variatie in de routes, van lichte korte routes tot zware tochten, van weinig km’s tot dagtochten van 20 km. Afhankelijk van de tijd, het weer, de gemoedstoestand worden er wandelingen uitgezocht.

De Méandre de Queuille en de Barrage de Queuille zijn een geliefde route, deze kan je vanuit Villa Guillaumette bereiken, maar je kan ook naar de officiële startplek gaan of zelf een route samenstellen, aangezien er ook wandelroutes zijn die je kan koppelen. Veel wandelingen kan je best vaker maken, of loop hem eens in tegengestelde richting, je komt steeds nieuwe dingen tegen. Overigens is het ook leuk dat veel routes ook met de MTB gemaakt kunnen worden, variërend van makkelijk tot moeilijk. 

Deze keer was “Fiche 9.1” aan de beurt, een nieuwe wandelroute. La ronde du méandre au viaduc Queuille. Een gemiddelde wandeling van 10 km, de gele route (let op! Je moet de gele streepjes volgen, de gele kruisjes zijn niet de goede kant op). Hij duurt ongeveer 3 uur. Nou dat was voor mij met Puk een prima eerste wandeling voor het nieuwe jaar. Hoewel we natuurlijk elke dag wel naar buiten gaan, maar niet elke dag mega lange wandelingen maken, dus in dat geval, prima eerste wandeling.

De start is bij de Méandre de Queuille, parkeerplaats bij het kerkje, die weg hebben wij al zo vaak gereden, dat kan ik met mijn ogen dicht vinden. Maar ja, wat als er op de weg een bord staat die een wegafsluiting aangeeft van een maand, ja belachelijk toch, volgens mij is die 5 km trouwens na de afslag die ik moet hebben. Eigenwijs als ik ben duik ik de weg op en krijg langzamerhand steeds een onbestemder gevoel. Normaal gesproken rijdt er al niet veel verkeer, zeker niet rond lunchtijd, maar nu was er nog minder verkeer, zeg maar, ik was de enige automobilist daar. Nou ja, dan neem ik die afslag wel en kom ik er ook wel, toch? Mijn gezonde verstand liet mij in de steek en dat draaide dus uit op een ritje omrijden van 5 km. Dat belooft wat te worden die wandeling.

Bij de méandre aangekomen parkeer ik de auto, Puk springt uit de auto en gaat snuffelen, want ja, nieuwe luchtjes. Eerst moet ik een stukje door het dorp lopen en vervolgens ga je rechtsaf de natuur in. Het pad gaat naar beneden richting de rivier, en uiteraard ook weer omhoog. Ik dacht voor de verandering, zal ik eens mijn smartwatch gebruiken en hem aanzetten dat ik een wandeltocht aan het maken ben? Goed idee, eens kijken of ik goed bezig ben. Nou dat heb ik geweten, na een update was er een instelling veranderd en elke 10 seconden werd er een melding gemaakt dat mijn hartslag goed was, dat hij te hoog was, dat hij weer goed was en zo door. Tja, elke keer als ik een stuk omhoog moest lopen en na de rustige kerstvakantie (met Anouk thuis deed ik niet veel) is de conditie niet helemaal op pijl. Hoewel, ook die stijle stukken die je omhoog moet lopen laten je hartje sneller kloppen. Zeker nu in de wintermaanden kan je ook meer zien van de rivier, de route gaat van bos, naar weilanden, naar een dorpswegje, kortom een fijne afwisselende route. Na een stuk gedaald te zijn komt een kruising, ik had al een stroompje gehoord, dat zie je vaak in de bergen, dit was een serieuze stroom die in de rivier uit zal komen. De kruising had een modderpad en een goed pad, je kunt natuurlijk raden welke kant van het pad het gele streepje stond, ik worstelde mij door de modder om mijn weg te vervolgen. Bij Pré l’étang in de buurt moest een kruising zijn. Bij de kruising aangekomen was ik uiteraard afgeleid door van alles. Daar moest een foto van gemaakt worden, kijk de zon breekt even door heerlijk, ik moet nu ook maar eens wat drinken. Nou ja, zo gaat het eigenlijk altijd, ik ben snel afgeleid. 

Weer terug naar de orde van de wandeling, soms moet je even zoeken naar de gele streepjes en kruisjes (het kunnen ook andere kleuren zijn, het hangt er vanaf waar je wandelt). Je kan de bomen, paaltjes en andere streepjes drager het niet kwalijk nemen als het streepje niet goed zichtbaar is, zij hebben er niet voor gekozen om de rest van hun leven wegwijzer te zijn. Ik vond het streepje en ging verder met de wandeling. Na verloop van tijd kwam ik een veld met koeien tegen, onder een overkapping stond een moederkoe met een kalfje, nog niet zo lang geleden was het kalfje geboren, het vlies hing nog aan de koe. Weer afgeleid en even bij de koeien gebleven en genoten van het nieuwe leven, zo mooi om te zien gewoon in de volle natuur. Het is trouwens opvallend hoeveel jonge kalfjes en lammetjes er de afgelopen maanden geboren zijn. Zou het komen door de warme zomer? Is dat normaal ook zo? Ik weet het niet, het is dit jaar dat het echt opvallend is. 

Weer een tijdje later in de wandeling vraag ik mij af waarom ik de uitzichtpunten die aangegeven staan nog niet gezien heb. Wel kom ik weer bij een dorpje, dat kan wel kloppen, er zijn meerdere kleine dorpjes die je tijdens de tocht tegenkomt. Ineens doemt het kerkje van de Queuille op, ik krijg een verwonderde blik en zoek naarstig naar het routekaartje. Ik heb het verkeerde streepje gevolgd bij de kruising, in plaats van 10 heb ik maar 5 km gelopen. Ik keek op mijn klokje, naar het kerkje, naar het routekaartje, mijn keuze was snel gemaakt, ik vond deze eerste lange wandeling van het jaar wel lang genoeg. Ik doe hem nog wel een keer over, maar dan ook met beter weer, meer zonneschijn, dan kan ik ook van de uitzichten genieten.

De tocht is ook met de mountainbike te doen, de wandelkaart geeft aan een moeilijke route, en een duur van 2 uur. Ik weet in ieder geval dat het genieten zal zijn voor de echte natuur liefhebber. Als je dan toch in de Queuille bent kun je gelijk even bij de volgende winkeltjes kijken (check van te voren de openingstijden) “La Belle de Savons” (zeep winkeltje) en “Garachon Gérard” een Musee de jambon (slagerij) en bij “Le Paradis de Queuille” daar kan je wat drinken.

Cultuur snuiven!

Bij ons werk hoort, vinden wij, ook het uitproberen van de vele wandelroutes. Het is toch handig als je de gasten er iets over kan vertellen, of aan kan geven of het een makkelijke, moeilijke wandeling is, of het met kinderen te doen is. Soms kom je een plaatje tegen en soms een iets minder mooie wandeling.

Zo besloot ik laatst eens een flinke wandeling te maken, “les Coteaux du plateau de Lachaud” een wandeling waar toch wel cultuur gesnoven kan worden. De route begint in Châteaugay, een mooi dorpje met vele oude wijncaves. Een tocht van 14 km, 3.45 uur wandelen, de gele route (gele streepjes geven de juiste route aan) en een verval van 315m. Ook voor de MTB liefhebbers is het een makkelijke route met enkele zwaardere stukken.

De auto geparkeerd bij de parkeerplaats tegenover de Mairie in het dorp. Daar begon de route, ik had mij verheugd op een prachtige wandeling tussen de wijnvelden, vanaf de D2009 route zie je die ook liggen en wanneer je binnendoor met de auto naar de startplek rijdt zie je prachtige oude wijnranken (velden) langs de weg. Allereerst valt het kasteel van Châteaugay op, die zie je eigenlijk altijd wel ergens bovenuit steken. Zelf vind ik het meer op een fort lijken, deels in de 13e eeuw gebouwd en uitgebreid tot hoe het nu is in de 14e eeuw. In 1911 is het kasteel tot historisch monument benoemd.

Ik wandel een stukje door het dorp en op een modderig paadje (het had de dagen ervoor nogal geregend) achter wat huizen langs, een raar begin van de wandeling en vraag mij af waar ik uit ga komen. Het pad gaat omhoog en de heerlijke mest lucht komt mij tegemoet, duidelijk geen wijnvelden, maar een aantal boeren bedrijven die ik tegenkom. Het begin is een vrij open vlakte met mooie uitzichten op de Puy-de-Dôme en de vulkanen (normaal gesproken dan, want op een regenachtige dag met laaghangende bewolking maakt het uitzicht wat beperkter). Ik kies altijd het juiste moment om te gaan wandelen.

Châteaugay, mooie uitzichten en wijnvelden

Eerst volgt het dorp Malauzat, daarna volgen nog Volvic, Marsat, Riom en Menetrol. Je komt niet in de dorpen, maar vanaf het plateau de Lachaud heb je er een goed uitzocht op. Voor ons herkenbaar, omdat wij vaak in of langs die dorpen komen. Je loopt ook geregeld een stuk door bos. Een mooie afwisseling in de wandeling. En warempel, her en der kom ik ook nog een wijnveld tegen. Sommige liggen er helaas verlaten bij, maar er zijn ook nieuwe wijnvelden aangelegd, het duurt wel even voordat die druiven gaan geven. Voor de rode wijn zijn er de Gamay en Pinot Noir druivensoorten en voor de witte wijn de Chardonnay. Ik herken ze in de winter niet, aangezien de druivenstokken geen blaadjes en druif bevatten (verkeerde moment van wandelen).

Ergens onderweg valt mijn oog op een vervallen pand, goh daar kan je best iets moois van maken, er naast staat een houtje touwtje huis, grappig dat mensen daar wonen. Ook vraag ik mij af waarom wij zo moeilijk doen en alles goed willen hebben als je blijkbaar ook in een houtje touwtje gebouw kan wonen. Al verder wandelend kom ik erachter dat er een pension is gevestigd voor katten en honden.

Weer iets verder zie ik weer een geweldig pandje, het doet mij denken aan een klein Château, het is privé bezit, waarschijnlijk is het een oud wijn château. Ik zie mezelf er al wonen, achter mij hoor ik een stemmetje van Peter “als ik 20 jaar jonger was konden we dat wel doen, wijn produceren”. Zelfs al is hij er niet bij, dan nog weet hij mijn dromen direct uiteen te laten spatten.

Een tijdje later loop ik langs park Mirabel, het is een klimpark en speelparadijs voor de wat jongere kinderen onder ons. Aan andere kant zie ik de baan liggen waar je een slipcursus kan volgen. Ik kom nog wat wijnveldjes tegen en een mijnheer die mij vrolijk gedag zegt en Puk een aai wil geven, daar was Puk niet van gediend, een vreemde man die zomaar aardig doet, daar schrikt ze van en ze rent snel verder.

Prachtige uitzichten ook op de vulkanen (op een mooie dag) en MTB liefhebbers kunnen ook aan de slag.

Met nog ongeveer 2 km te gaan begint die dreigende bui te vallen. Die ik onderweg al tegen gekomen was en verderop al flink te keer heb zien gaan, ik was allang blij dat het grootste deel van de wandeling droog was. Een beetje lef moet je natuurlijk wel hebben. In de verte zie ik het kasteel opdoemen en bedenk dat het nog best een lang stuk wandelen is, we zetten een tandje bij en gaan wat harder lopen. Aan de rand van het dorp liggen oude ondergrondse wijncaves, ik ga ze bij beter weer nog eens goed bekijken, ze hebben een constante temperatuur van 12 graden, ze waren dus uitermate geschikt om wijn op te slaan.

Aangezien ik zelf geen wijn drink, heb ik nog even niet gekeken naar de wijnproeverijen. Omdat ik inmiddels ook flink natgeregend was heb ik ook geen winkel bezocht om wijn te kopen. Dat ga ik nog eens samen met Peter en zonder hond doen. Deze wandeling is zeker de moeite waard om eens te doen als jullie bij ons verblijven.

Top 2000!

Het einde van het jaar is er weer. Al sinds jaar en dag is dat een periode waarin wij veel werkten, en niet echt de feestdagen vierden. Toen wij naar Frankrijk verhuisden veranderde er eigenlijk niet veel, behalve dat wij soms met vrienden iets afspreken, of wij hebben gasten over de vloer.

Wat ook bij het einde van het jaar hoort is de Top2000. Eerste kerstdag begint deze op NPO2 en eindigt op 31 december, meestal met de Bohemian Rapsody van Queen. Wij luisteren veel uren naar de radio in deze dagen. Anouk heeft gelukkig een heel deel van onze muzieksmaak meegekregen en kan dus ook veel muziek waarderen.

Gezien onze leeftijdsverschillen roept er regelmatig iemand door de kamer, dit is uit mijn tijd, dit is mijn jeugd. Al roepend naar elkaar worden er herinneringen opgehaald, gedanst, meegezongen, alles kan op deze dagen. De lijst wordt uitgepluist, er wordt gebaald als net dat ene mooie nummer ergens midden in de nacht gedraaid wordt. Zoek het dan op en luister dat geliefde nummer, ja dat kan, maar de Top2000 maakt het toch specialer. Het is enorm leuk om te zien dat Anouk nog steeds een hele muzikale meid is, die net als ons enorm geniet.

Het enige nadeel van de Top2000 is de vele reclame, we weten het hoort erbij, maar hemel, de reclame duurt soms langer dan de hoeveel goede liedjes die gedraaid worden. Dat is natuurlijk niet zo, het is een gevoel. Ook zeggen wij dan tegen elkaar, nu snappen we weer waarom we eigenlijk alle cd’s op een mp4 speler hebben gezet en zo naar muziek luisteren. Op de Franse radio is de reclame nog erger. Nou ja, misschien valt het mee, wij hebben er gewoon een chronische hekel aan.

Wij wensen jullie een muzikaal 2023!!

Wat ook bij de Top2000 hoort? De uitleg over sommige nummers, nu wij ouder worden luisteren wij ook meer naar de tekst, is het leuk om de achtergrond van een nummer te weten. De meeste gaan over een verbroken relatie, het is opvallend. Het geeft blijkbaar een enorme inspiratie die relatieperikelen. Ook wordt er meer over de bands en artiesten verteld.

Wij gaan zelf ook op onderzoek uit. Google is in deze je beste vriend, je typt de naam van de band of artiest in, drukt op enter en floep daar is alle informatie. Wat komen wij er vaak achter dat bepaalde artiesten al sinds jaar en dag niet meer onder ons zijn, onze jeugd, iedereen gaat maar dood. Leeft de artiest nog wel, dan kijken wij even hoe oud hij nu is. “65” zegt Peter. “Teringggg, dat is oud!!!” Roep ik hem toe, waarbij hij beteuterd reageert dat hij ook al zo oud is!! Ja, we vergeten dat in de bijna 15 jaar dat wij elkaar kennen, wij zelf blijkbaar ook 15 jaar ouder geworden zijn. Het leven heeft rare fratsen!! Ook kom je er vaak achter dat sommige nummers zo vaak gecoverd zijn, tijd dus om uit te zoeken wie de originele artiest is en welke versie het best is.

Ook roept Anouk vaak, dat nummer ken ik van “Tiktok”, welnee dat is onze jeugd. Haar vrienden kunnen soms niet overweg met haar muzieksmaak, want Anouk luistert maar naar vreemde oude dingen zoals “The Beatles”, ‘Kenny Loggins”, “Phil Collins”, “Anouk”, Peter Fox”, en vele andere. Haar vrienden kennen dat niet. Het is vakantie, hangen is iets wat pubers graag doen, ineens springt ze op, zet de muziek harder, begint te zingen en dansen. De puber leeft nog!!! Tijdens het wandelen met de honden gaat er steevast een telefoon mee die op de Top2000 afgesteld staat, om maar zo weinig mogelijk liedjes te missen. Gelukkig hebben wij hier een goede G4 ontvangst.

De top 3 scheelt niet veel al die jaren, jammer er mag wel eens een minder grijs gedraaide top 3 zijn. Maar wat ook opvalt is dat er steeds meer jongeren gaan stemmen en er nummers in de lijst komen die wij helemaal niet kennen. Anouk wel, die struint het internet gewoon af en weet daardoor wat er ook in NL op de radio gedraaid wordt. Voor ons zien wij onze jeugd in alle opzichten uitsterven, artiesten gaan met pensioen, overlijden, of worden uit de lijst gestemd. Hoe zal het over 10 jaar zijn?? We gaan het meemaken!!

Het gaat er serieus en hard aan toe!! Bep let op of er niet vals gespeeld wordt!

Voor nu luisteren wij nog naar de laatste uurtjes Top2000 en genieten met zijn 3en van een heerlijke spelletjes avond.

Wij wensen iedereen een super oudejaarsdag dag en een gezond, gelukkig, liefdevol en muzikaal 2023!!!