Zoals iedereen wel weet hebben wij 2 honden. Friese Stabij’s. Het zijn enorm lieve honden en doen geen vlieg kwaad… Of toch wel??
Onze dames Bep (11,5) en Puk (1,5) houden ervan om lange wandelingen te maken. Bep wil tegenwoordig ook wel wat eigenwijzer en dwarser zijn, dan besluit ze tijdens de wandeling rechtsomkeert te maken en naar huis te gaan of ze gaat zitten en wacht tot wij terug komen. Dan krijgen wij wel eens een telefoontje “Help honden”. Buurvrouw ziet haar lopen en denkt dat Bep weggelopen is. Maar inmiddels weet ze dat ze zich geen zorgen hoeft te maken. Bep gaat zelf naar huis of wacht voor de deur tot wij weer thuis komen.
Dan zijn er nog een aantal mensen die niet zo goed liggen bij onze dames. Ze hebben een bepaalde sensor ofzo. Tegen deze mensen wordt dan ook enorm hard geblaft als wij ze tegenkomen. Verder zijn de dames maar wat bang hoor, want stel je voor, misschien doen die mensen wel iets. Daarentegen is er ook iemand bij die dan weer enorm bang is voor deze enorme agressieve blaffende honden ;-). Maar er geldt bij ons, blaffende stabijtjes bijten niet.
Puk vind de buurman die van die echte kolenschoppen (grote handen) heeft best eng. Maar als ze buurman 3 x per week ziet dan is het goed. Buurman vindt de dames maar wat leuk en wil ze dan ook altijd aaien en neemt uitgebreid de tijd voor de dames. Uiteindelijk laten beide zich aaien door de buurman, met de handen die bijna groter dan hun koppie zijn.
Tijdens onze wandelingen komen wij vaak blaffende honden tegen, heel normaal hier in Frankrijk, maar wij hebben daar een hekel aan. Oftewel onze dames worden terecht gewezen wanneer zij in de tuin naar vanalles staan te blaffen. In de regel gebeurt dat hier maar bij weinig honden. Bep en Puk negeren de honden, die dan toch wel iets harder gaan blaffen en balen dat er geen reactie komt. En wij belonen onze meiden met een “goed gedaan, die zijn stom joh met dat geblaf!”
Dan is er nog de hond die altijd los over straat loopt en komt spelen. Een ontzettend lief beest en loopt een stukje mee. Op een gegeven moment taait hij af en gaat weer naar huis toe. Eerst maak je je zorgen, maar je leert elkaar kennen en weet wat er te verwachten valt. Maar inmiddels is er op deze tocht een andere hond bijgekomen. Hard blaffend “valt” hij van achteren aan. Hij komt op je af lopen met een hoop kabaal en ziet eruit of hij elk moment kan aanvallen. De eerste keer deden wij Puk aan de lijn, liep ik verder en Peter pakte een stok, als de hond zou bijten zou hij hem in ieder geval van zich af kunnen slaan. De hond zag de stok, draaide om en rende hard blaffend weg. Dat kan natuurlijk ook, Peter ziet er best eng uit!
Vandaag kwam hij weer hard blaffend aanrennen, maar we kennen hem inmiddels. Toch wilde wij Puk even aan de lijn doen, want hij mag wel bang zijn voor Peter, hoe zit dat met onze dooie vissiesvreters die geen vlieg, danwel hond kwaad doen. Helaas Puk zag de hond en zette een sprint in. Dat is een mooi speelkameraadje. Tja, Puk is jong en moet nog wat van de ouwe leren, niet elke hond kan je mee spelen. De grote boze hond zag Puk op zich afrennen en hij wist niet hoe snel hij zich om moest draaien en weg moest rennen. “Dat is grappig, een hond die bang is voor Puk, die eigenlijk zelf een bange meid is.”
Ook de ezeltjes die wij onderweg tegenkomen dachten in het begin steeds “help honden”. Inmiddels worden ze steeds meer vriendjes. Er wordt al driftig gesnuffeld en ouwe Bep waagt zich al bij de mesthoop. Tja, oud en eigenwijs. Puk daarentegen vindt die grote honden heel interessant, alleen als ze dan eenmaal gaan balken vraagt ze of wij watjes voor in haar oren hebben. Maar helaas, die hebben wij zelf al gebruikt, wat kunnen die een kabaal maken!!

