Help honden!

Zoals iedereen wel weet hebben wij 2 honden. Friese Stabij’s. Het zijn enorm lieve honden en doen geen vlieg kwaad… Of toch wel??

Onze dames Bep (11,5) en Puk (1,5) houden ervan om lange wandelingen te maken. Bep wil tegenwoordig ook wel wat eigenwijzer en dwarser zijn, dan besluit ze tijdens de wandeling rechtsomkeert te maken en naar huis te gaan of ze gaat zitten en wacht tot wij terug komen. Dan krijgen wij wel eens een telefoontje “Help honden”. Buurvrouw ziet haar lopen en denkt dat Bep weggelopen is. Maar inmiddels weet ze dat ze zich geen zorgen hoeft te maken. Bep gaat zelf naar huis of wacht voor de deur tot wij weer thuis komen.

Dan zijn er nog een aantal mensen die niet zo goed liggen bij onze dames. Ze hebben een bepaalde sensor ofzo. Tegen deze mensen wordt dan ook enorm hard geblaft als wij ze tegenkomen. Verder zijn de dames maar wat bang hoor, want stel je voor, misschien doen die mensen wel iets. Daarentegen is er ook iemand bij die dan weer enorm bang is voor deze enorme agressieve blaffende honden ;-). Maar er geldt bij ons, blaffende stabijtjes bijten niet.

Puk vind de buurman die van die echte kolenschoppen (grote handen) heeft best eng. Maar als ze buurman 3 x per week ziet dan is het goed. Buurman vindt de dames maar wat leuk en wil ze dan ook altijd aaien en neemt uitgebreid de tijd voor de dames. Uiteindelijk laten beide zich aaien door de buurman, met de handen die bijna groter dan hun koppie zijn.

Tijdens onze wandelingen komen wij vaak blaffende honden tegen, heel normaal hier in Frankrijk, maar wij hebben daar een hekel aan. Oftewel onze dames worden terecht gewezen wanneer zij in de tuin naar vanalles staan te blaffen. In de regel gebeurt dat hier maar bij weinig honden. Bep en Puk negeren de honden, die dan toch wel iets harder gaan blaffen en balen dat er geen reactie komt. En wij belonen onze meiden met een “goed gedaan, die zijn stom joh met dat geblaf!”

Dan is er nog de hond die altijd los over straat loopt en komt spelen. Een ontzettend lief beest en loopt een stukje mee. Op een gegeven moment taait hij af en gaat weer naar huis toe. Eerst maak je je zorgen, maar je leert elkaar kennen en weet wat er te verwachten valt. Maar inmiddels is er op deze tocht een andere hond bijgekomen. Hard blaffend “valt” hij van achteren aan. Hij komt op je af lopen met een hoop kabaal en ziet eruit of hij elk moment kan aanvallen. De eerste keer deden wij Puk aan de lijn, liep ik verder en Peter pakte een stok, als de hond zou bijten zou hij hem in ieder geval van zich af kunnen slaan. De hond zag de stok, draaide om en rende hard blaffend weg. Dat kan natuurlijk ook, Peter ziet er best eng uit!

Vandaag kwam hij weer hard blaffend aanrennen, maar we kennen hem inmiddels. Toch wilde wij Puk even aan de lijn doen, want hij mag wel bang zijn voor Peter, hoe zit dat met onze dooie vissiesvreters die geen vlieg, danwel hond kwaad doen. Helaas Puk zag de hond en zette een sprint in. Dat is een mooi speelkameraadje. Tja, Puk is jong en moet nog wat van de ouwe leren, niet elke hond kan je mee spelen. De grote boze hond zag Puk op zich afrennen en hij wist niet hoe snel hij zich om moest draaien en weg moest rennen. “Dat is grappig, een hond die bang is voor Puk, die eigenlijk zelf een bange meid is.”

Ook de ezeltjes die wij onderweg tegenkomen dachten in het begin steeds “help honden”. Inmiddels worden ze steeds meer vriendjes. Er wordt al driftig gesnuffeld en ouwe Bep waagt zich al bij de mesthoop. Tja, oud en eigenwijs. Puk daarentegen vindt die grote honden heel interessant, alleen als ze dan eenmaal gaan balken vraagt ze of wij watjes voor in haar oren hebben. Maar helaas, die hebben wij zelf al gebruikt, wat kunnen die een kabaal maken!!

Gelukkig Nieuwjaar!!

Allereerst willen wij iedereen een gelukkig en gezond nieuwjaar wensen! Een jaar waar het weer gezelliger wordt. Een jaar waarin men weer op vakantie mag en kan gaan. Een jaar waar hopelijk mede door de inentingen het coronavirus flink ingedamd wordt. Een jaar waarin men weer kan knuffelen. Een jaar waarin je weer normaal bij elkaar op visite kan gaan.

2020 was een moeilijk jaar. Het coronavirus gooide veel roet in het eten. Wij hebben niet kunnen realiseren wat wij wilden realiseren, maar we hebben wel ons best gedaan. Wij konden niet de gasten ontvangen zoals wij wilden, het was niet zo gemoedelijk, het voelde vreemd. Je mocht de gasten geen hand geven, je kon niet gezellig samen eten (alleen met vele aanpassingen, dat is niet leuk). Het verafschuwde dagelijks 2 zoenen geven als je een bekende tegen kwam gingen wij zelfs missen. Tijdens de lockdown hadden we zware regels, je mocht weinig en moest met een “attestation” op pad. Maar zoals altijd houden wij het hoofd hoog en proberen er een positieve draai aan te geven.

Veel daarvan hebben jullie wel op Facebook of in blogs voorbij zien komen. Waarom wij de laatste weken zo stil waren? Dat zal ik vertellen.

Tijdens de tweede lockdown, de koude winterdagen en het vele binnen zitten, kwamen de muren op mij af. Welke muren? De muren van de woonkamer. Al 3 jaar keken wij tegen ruim 50 jaar oud behang aan, het was niet storend omdat wij altijd aan het werk waren. Maar toen wij ‘thuis’ kwamen te zitten, begon het wel te storen. Ik zei tegen lief: ‘ zeg, weet je wat mij opvalt, we zijn al 3 jaar bezig om alles voor de gasten op orde te hebben. Daar zijn de gasten blij mee, maar we vergeten onszelf.’ Zo ontstond het idee om de woonkamer aan te passen. Verf afbranden, behang afstomen en het plafond waar piepschuimen platen opzaten op te knappen. Op zich een verbouwing die niet veel hoeft te kosten, dus hebben wij een klein budget vrijgemaakt en daar moeten wij het mee doen.

Wij besloten om in de gite te gaan ‘vakantie vieren’. Lekker na een dag klussen in een schone warme ruimte komen en lekker te kunnen ontspannen. De kachel in het grote huis ging uit, en het werken in de kou viel erg tegen, maar als je hard werkt wordt je vanzelf warm. Het nadeel van ‘vakantie vieren’ naast je eigen huis is dat je het meeste in het ene huis laat liggen en vervolgens tig keer heen en weer loopt omdat je weer iets vergeten bent. En tja, we halen altijd voor 1,5 week of langer boodschappen, zeker tijdens de lockdown, dus de boodschappen werden over 2 koelkasten verdeeld. Wat hebben wij vaak wat vergeten, wat hebben wij een kilometers gelopen, want ook al kom je je eigen terrein niet af, ongemerkt gaan er heel veel stappen voorbij. Wij hebben het vakantie vieren leuk gevonden, wij hebben het vakantie vieren in eigen huis vervloekt. Je kan beter gewoon helemaal weg gaan, dan pas je je aan, nu zijn wij eigenwijs en doen dat niet.

Na 3,5 week ploeteren waren we klaar met verbouwen. Een nieuw plafond, want het oude was niet te redden. Dat krijg je met handige klussers die de piepschuimen platen met heel veel sterke lijm vastgemaakt hadden, je kon er een blok beton aanhangen dan kwam het nog niet naar beneden, een nieuw behang, het houtwerk schoon gebrand en in de lak gezet, gordijnen opgehangen en nog een aantal klussen die voor later op de planning staan. De ramen opknappen kan pas al het voorjaar of zomer is ( het moet een schappelijke temperatuur zijn) en langs het plafond willen we nog sierranden hebben en 2 ornamenten bij de lampen. Daar gaan we voor sparen, het is niet noodzakelijk nu, dus moet het even wachten. Elke avond zitten wij in de woonkamer met een glimlach op ons gezicht, na 3 jaar hebben we een gezellig plekje met houtkachel waar wij genieten. De 2e lockdown stond even in het teken van onszelf.

Nu met het nieuwe jaar, hopen wij weer gasten te mogen ontvangen en weer te doen waarvoor wij hier zijn. Het mensen naar de zin maken, ze zich thuis laten voelen, ze te laten ontspannen, ze te laten genieten van de prachtige omgeving waar wij wonen. Helaas zijn de tekenen voorlopig dat er tot half maart niet gereisd mag worden, en dat is zo jammer, want de winter is hier ook mooi. Nu gaan we voor het voorjaar, wij zijn er in ieder geval helemaal klaar voor!! Daarom hopen wij tot snel!!

Wie is de mol!!

Op televisie zijn er verschillende programma’s zoals: “Wie is de mol?” “Waar is de Mol!” Je hebt ook diverse bekende figuren zoals John de Mol, Linda de Mol, Johnny de Mol en Olav Mol. Nou daar gaat deze blog niet over 😉

Zoals jullie op Facebook kunnen zien hebben wij een aantal huisdieren, de kat is er om muizen te vangen, de honden zijn er om muizen en mollen te vangen. De kat kwam met een mol thuis, Peter heeft het beestje gered van een wisse dood. Hij heeft Pluisje uitgezet op een braakliggend stuk grond, hij vervoerde Pluisje in zijn pantoffel. Als dank kreeg hij een plasje in zijn pantoffel, daar kwam hij achter toen hij hem weer aan wilde trekken. Het gaat mis bij het punt dat er eindelijk een mol gevangen wordt en Peter die dus wil redden.

Op vele weilanden, braak liggende stukken grond, tuinen bij buurtbewoners en jawel ook bij onze tuin vindt je allemaal hoopjes aarde. Die hoopjes betekenen dat er mollen zijn. Dan denk je die honden van ons zijn mollenvangers dus die doen het werk wel. Eindresultaat, ze graven een groot gat, de koppies zijn verdwenen, ze ruiken de mol, maar vangen? Nee dat gaat er niet in. Laatst had Puk wel een uur lang met een muisje gespeeld, het beestje zat in de stam van de boom, Puk rook haar en bleef om de boom hangen, muisje rende om de boom, kroop weer in de stam, ze hadden fijn samen gespeeld, maar het muisje was niet weg. Oftewel, wij hebben die honden en kat genomen om voor ons te werken, maar werken doen ze niet. Misschien moeten we maar eens stoppen met zakgeld betalen, totdat ze een muis of mol gevangen hebben.

In ieder geval wordt de tuin bij ons een steeds groter slagveld en de mollen (waarschijnlijk de kinderen van Pluisje) zijn ook onder de tenten aan het graven, daar zijn we niet blij mee en er moet dus een oplossing gezocht worden. De honden brengen geen uitkomst alleen maar een bende, de kat woont al een tijdje op zichzelf en komt alleen thuis om te eten. Waar woont de kat vraag je je dan af, nou in het leegstaande huisje aan de overkant met een andere kat en vogeltjes :-). Die vogeltjes vliegen vrolijk in en uit, dus ook daar gaat iets fout.

Het is dus tijd om met klemmen aan de gang te gaan, de mollen moeten weg, we willen graag volgend jaar een mooi gazon hebben waar de gasten lopen en uiteraard is het ook niet prettig voor de grasmaaier om steeds door hopen aarde te gaan met de messen. Dus aldus, voor de lockdown zijn wij bij de winkel geweest en hebben wij 2 mollen klemmen gekocht. Niet iets waar we van houden, ik vind het zelfs een beetje bruut, maar ja, we hebben een missie.

Peter is aan de slag gegaan, heeft 2 klemmen gezet en de volgende dag ging hij kijken of er al een mol in de klem zat… Al wat hij zag was een hoop omgewoelde aarde, een klem die niet gesprongen was en een foto van Wolletje die met zijn pootjes zwaaide en zijn tong uitstak. Bij de andere klem vond hij hetzelfde tafereel met een foto van Snufje, die had er nog zo’n fotosticker opgeplakt met “Lekker Puh”. Dat begint al goed.

Na een aantal weken elke dag de klemmen plaatsen en de dag erna een controle uitvoeren, werden we flink uitgelachen door Wolletje en Snufje. Totdat op een ochtend Peter een gesprongen klem vond, deze keer wel met een mol. Het bleek Snufje te zijn, die wilde toch wel eens beter aan de klem snuffelen, dat was een beetje suf. En jawel, wat gebeurd er, de honden komen ook even kijken, jee dat is interessant een dode mol. Die kunnen we wel vangen, de honden waren helemaal uitgelaten en probeerden steeds de mol te pakken op het moment dat Peter net even de andere kant op keek. Ja zeg, een dode mol kan ik ook wel vangen. Ze moeten juist de levende mollen vangen.

Nu een aantal weken later krijgen we nog steeds regelmatig een berichtje met een foto van Wolletje, dat hij ons weer te snel af is geweest. Het slagveld op ons terrein wordt wel iets kleiner, maar dat komt doordat wij druk bezig zijn de hopen plat te maken en zoveel mogelijk van het terrein proberen te redden. Wij gaan gestaag verder om Wolletje toch eens van zijn á propos te brengen en hem dan wel levend of dood van het terrein te verwijderen. Het zal toch een keer moeten lukken en dan hopelijk voordat er kindjes van Wolletje komen die dan weer wraak komen nemen.

Fijn weekend allemaal!!

Waar is de mol???

Buurman!

Zoals jullie wel weten wonen wij in een dorp. In een dorp heb je vaak te maken met buren. Soms zijn dat niet zo leuke buren en soms zijn het enorme lieve buren.

Wij hebben het getroffen, onze naaste buren zijn heel lief, verderop in de straat ook, er zijn buren die een vakantiehuis hebben en er dus niet altijd zijn, maar wel ontzettend lief, er zijn vreemde eenden bij en ook rare snuiters. Het is eigenlijk net als elk ander dorp.

Onze buurman en zijn vrouw zijn ruim in de 90, hoe oud precies weten we niet,want toen wij hier kwamen wonen was hij 93 en toen hij begin mei in het ziekenhuis opgenomen werd en niet meer terug kwam, maar met zijn vrouw naar een verzorgingshuis ging was hij nog steeds 93. Naar onze berekening zou hij 96 zijn. Maar wat doet leeftijd er toe als je ruim de 90 gepasseerd bent. Ze vonden het leuk als de kippen buiten liepen en het was niet erg als ze door zijn moestuin scharrelen (daar dachten wij anders over). Wij hielden het terrein wat niet van ons is ook bij wanneer we gras gingen maaien, hij hield van netjes en proper, zijn tuin was om door een ringetje te halen en hij werkte er dagelijks in.

Onze andere buurman en buurvrouw zijn zijn de 80 gepasseerd, ook mooie leeftijden. Buurman werkte dagelijks in zijn winkeltje, hij was schoenmaker en dit na zijn pensioen gaan doen. Een echte ambachtelijke schoenmaker. Elke dag kwamen er tussen 10 en 11 een aantal mannen een borreltje drinken. Buurvrouw zorgde dat er om 12 uur weer een maaltijd op tafel stond. Ook Peter moest er wel eens een borreltje doen, dan werd daarna niet veel meer geklust. Buurman kon vol passie over zijn werk vertellen, vaak begreep je er niet veel van, want als we hem spraken na de vele roseetjes en zijn Auvergnat dialect, dan schiet ons Frans toch wel tekort. Maar hij was altijd blij en positief.

Buurman heeft zijn hele leven hier in de straat gewoond. Wij zeiden ook wel, hij is de burgemeester van de straat. Zonder dat wij het wisten, fluisterde hij wel eens iets bij iemand in zijn oor. Bijvoorbeeld bij de echte burgemeester, daar hadden wij dan wel een voordeeltje van. Toen wij straatnamen moesten krijgen zodat er glasvezel gelegd kon worden, is er een verzoek bij de instantie ingediend of de straat naar buurman vernoemd kon worden. Helaas, de straten kregen allemaal een naam die aangepast was op de oorspronkelijke naam van de commune of punt a naar b waar de weg naartoe ging.

Heel jammer vinden wij dat, buurman heeft namelijk veel voor het dorp betekent. Helaas is hij eind april overleden, binnen een paar uur, het ging zo snel. Wij hebben afscheid van hem genomen, toen hij in zijn stoel lag waar hij zijn middagdutje deed, hij was nog warm. Maar omdat hij naar het mortuarium gebracht zou worden en wij daar niet heen konden om afscheid te nemen (corona), was het onze enige mogelijkheid. Hij werd begraven in bijzijn van zijn familie en in de middag gingen wij met wat andere buren afscheid nemen bij zijn graf. Het was een vreemde tijd.

Buurman mocht vorig jaar de opening van de gite bij ons doen. Hij was vereerd, het was toch een klus voor de burgemeester? Nou dat bent u, u heeft hier altijd gewoond, gedanst in het oude gebouw toen het nog een danszaal was. Buurman was tot tranen geroerd.

Laatst is het dan toch gebeurt, buurman is postuum geëerd. De straat mocht dan wel niet naar hem vernoemd worden, maar wel de passerelle. Het is jammer dat hij het niet zelf heeft mee mogen maken. Wat zou hij dat een mooi gebaar vinden. En de toeristen hebben buiten zijn winkeltje nog een aandenken aan hem, als ze door het dorp wandelen. Want ja, zelfs toeristen namen hun schoenen mee om ze door buurman te laten repareren.

Vakantie perikelen!

Sinds maart is het al een gaan en komen van de corona perikelen. Zijn we daar blij mee? Nee natuurlijk niet, het is een rot virus, het heeft al onze plannen en de plannen van heel veel andere mensen in de war geschopt. Het is nog steeds niet voorbij, het is in september weer dubbel en dwars terug gekomen, met nog een extra nadeel, heel veel departementen, ook de onze, hebben voor 6 weken te maken met een avondklok.

Het coronavirus gooit heel wat in de war. Horeca, toerisme, winkels, iedereen heeft het moeilijk. Er zijn regels opgesteld door de overheid die het virus moeten indammen. Er zijn in sommige landen hele strenge regels geweest en weer opnieuw strenge regels, andere landen gaan er soepeler mee om. De overheden geven kleurcodes aan hun eigen land en andere landen. Het is best ingewikkeld allemaal. De overheid doet niet snel iets goed, doen ze wat de mensen wel willen dan is het ook weer niet goed. Om een lang verhaal kort te maken, wat doet het nu met ons?

In maart viel alles stil bij ons. De boekingen die binnen kwamen stopten, datums werden verplaatst en wij waren aan huis gekluisterd. Wel zijn we doorgegaan met de verbouwing en realisering van 2 B&O kamers, gelukkig hadden we 90% van de spullen al, de rest werd moeilijk om bij te halen tijdens de totale lockdown. Alle werkzaamheden liepen een behoorlijke vertraging op. Inkomsten waren er niet meer, ons restant spaargeld werd snel minder. Alle kosten gaan gewoon door, en achteraf zeg je tegen elkaar: ‘als ik geweten had dat corona kwam hadden we de spullen voor de verbouwing niet gekocht en hadden we afgewacht met alles.’

Toen de grenzen weer open gingen kwamen er mondjesmaat weer wat boekingen binnen, verder hebben we het gehad van last-minutes. De Mensen blijven vooral in eigen land, daardoor hebben wij over het algemeen franse gasten gehad. Maar ook willen wij iedereen uit Nederland en België kennis laten maken met de mooie omgeving waar wij wonen. Uiteindelijk hebben wij maar 1,5 maand gasten gehad. Maar?? Ja maar, van 1,5 maand gasten kunnen wij niet een jaar leven. Het is voor ons nodig om het gehele jaar gasten te ontvangen in de B&O kamers en gîte. Wij willen ook graag een belegde boterham eten ipv een droge boterham. En toen werd het september, de corona gevallen schoten weer de pan uit en Frankrijk werd weer op code oranje gezet. Zo jammer, het is vooral in de grote steden waar veel nieuwe corona gevallen komen en wij in ons mooie dorpje zijn nog steeds coronavrij, gelukkig maar. Op het platteland is het eigenlijk best goed vertoeven.

Helaas betekent het voor ons dat alle boekingen weer stil liggen, terwijl de herfst en winter zo mooi zijn. Uren vermaak, wandelen, fietsen en je komt niemand tegen. Voor volgend jaar is er ook veel onzekerheid, hoe verloopt het virus? Niemand weet het. Wij blijven in ons dorpje, vooral om het feit dat de kans in Nederland vele malen groter is, dan de kans bij ons om ziek te worden. Wij kunnen de gasten helaas niet hierheen halen. Wel hebben wij een speciale voorwaarde voor de gasten die nu al een boeking voor volgend jaar willen maken.

En hoe nu verder? Wij hopen dat het virus snel af gaat nemen, dat iedereen zich aan de regels houdt. Dat er meer regionaal gekeken wordt dan dat er een hele provincie in een code oranje of rood komt. Dat mensen hun gezond verstand gaan gebruiken. Zodat wij snel weer gasten kunnen gaan ontvangen, wij willen jullie nu al met alle liefde ontvangen, maar daar wordt regeringswijs een stokje voorgestoken. Verder blijven wij positief. Misschien zal ik moeten gaan werken om ons inkomen aan te vullen, zodat wij de winter doorkomen. Het is niet anders.

Wij hadden ons dit jaar heel anders voorgesteld, maar we proberen er het beste van te maken, hopelijk snel weer met heel veel gasten die de Puy-de-Dôme willen ontdekken ipv het standaard Zuiden, Bretagne, de Gard, De Lot enz. Hier genieten van de mooie natuur, de rust, de ruimte, ook bij ons is het mooi weer en warm. En u kunt nu vast boeken onder onze speciale corona voorwaarden.

Onze wandelbrug

Post!

Sinds wij in Frankrijk vertoeven hebben wij ons al meerdere verbaasd over de post / postbodes. Het gaat er soms bijzonder aan toe.

Eerst waren er 3 postbodes, 2 dames en 1 heer. Ze waren al iets ouder, maar goed in hun werk. Meestal dan, want soms kwam de post van “mijnheer Brun” in onze brievenbus terecht en de post van “mevrouw Bruin” bij hem. Maar goed, ik kan mij dat best voorstellen, want de een woont op “Lachaux” en de ander op “Lavaux”. Wat mij wel opgevallen is, is dat veel franse mensen geen bril dragen, waarbij ik denk, jeetje ik heb al 30 jaar een bril, ik zou willen dat ik zonder kon. Maar goed, wanneer het gebeurde brachten we de post bij elkaar langs, het was immers niet zo ver weg.

Het opvallende was wel dat de postdames altijd door de straat sjeesde, de postmijnheer met zijn pet op reedt rustig door de straat. Je wist dus eigenlijk wel wie er in de straat reedt. Het was ook makkelijk om te weten of je de post uit de brievenbus moet halen, aangezien ze nogal snel voorbij reden als er geen post was. Vlak voor het “confinemant” viel het op dat er een nieuwe postjongen bij de postmijnheer in de auto zat. Ik dacht die zal wel ingewerkt worden. En ook begrijpelijk waarom postmijnheer dat mocht doen en niet de postdames. Het heeft even geduurd, maar toen ik eens op een ander tijdstip met de hond ging wandelen kwam ik erachter waarom de postdames altijd haast hebben. Ze maken bij veel mensen een praatje, bij de kroeg gaan ze even een bakkie doen, bij buurvrouw wordt standaard ook even gekletst. En als je dan maar een bepaalde tijd hebt om je postronde te doen, dan moet je snel rijden.

Toen kwam er in maart de lockdown, het werd rustig in de straat, er werd minder vaak een postrondje gereden, er werd minder hard gereden. ER WERD MINDER HARD GEREDEN!?!? Toen ik eens buiten stond, zag ik dat de nieuwe postjongen die was ingewerkt langs reedt. Bij navraag bleken de postdames en postmijnheer met pensioen te zijn en postjongen moet nu de post alleen rondbrengen. De postjongen heeft engelen geduld, hij heeft lange haren, een bril op zijn neus en netjes een mondkapje op. Hij rijdt rustig, maar op zaterdag wordt er geen post meer gebracht. Geen probleem, hij hoeft van mij geen 6 dagen per week te werken.

Aan de overkant hebben een jong stel uit Parijs een stuk grond gekocht, ze willen daar een moestuin hebben, ergens een huisje kopen, of bouwen, ze werken niet of weinig, het zijn rare snuiters. Net voor de lockdown hebben ze alles in Parijs opgegeven en zijn hier komen wonen. Ze hebben geen stroom, water, gas of brievenbus. elke keer wanneer de postjongen een brief voor ze heeft parkeert hij zijn auto, loopt naar de caravan toe waar ze in wonen en geeft de post af. Dat gaat van brieven, naar pakketjes, naar brieven. Totdat de Parijse knul een hek gemaakt had (die hij heeft gebouwd om zijn terrein te bewaken) niet dat het onze honden tegenhoudt om op molletjes jacht te gaan, want die kruipen elders wel onder het prikkeldraad door. Maar de postjongen parkeerde zijn bus stond vertwijfeld naar het hek te kijken, wat moet ik nu doen? De beste jongen bedacht na een paar minuten maar om de brief weer in de auto te leggen en weg te gaan. Hoogstwaarschijnlijk op de terugweg bij buurvrouw waar hij altijd een praatje mee maakt te vertellen dat hij de post niet kan afgeven, want tja, hek dicht en geen brievenbus. Een paar dagen later was buurjongen weer heel actief aan het klussen geweest en inmiddels staat er een “mooie” brievenbus op de paal van het hek. Nu enkele weken later staat het hek elke dag open, omdat de bouwlustige buurjongen niet na had gedacht over dunne houtjes en zwaar ijzer om een hek te bouwen. dat dat niet werkt. Oftewel zijn mooie hek is stuk. De postbode gebruikt de brievenbus nog wel, maar voor hoelang?

Wat een uitkomst is, is dat je via internet je postzegels kan uitprinten, een pakketje versturen regel je ook via internet. Je kan het in je brievenbus leggen en de postjongen neemt het mee. Dat scheelt weer een ritje van 10 minuten naar het postkantoor en de postzegels zijn daardoor een stuk goedkoper. Ik kwam erachter dankzij een andere buurman, hij legde uit hoe het werkte. Dat was een fijne bijkomstigheid, want nadat ik eens 45 minuten bij het postkantoor stond en onverrichter zake naar huis ging (omdat het internet het niet deed) vond ik het wel zuur dat ik de volgende dag weer op en neer zou moeten gaan niet wetende of het dan wel zou lukken. Het pakje werd de volgende dag opgehaald. Ik weet wat ik de volgende keer doe als ik postzegels nodig. Invullen op internet, betalen, printen, knippen en plakken. Vooruit, als het een brief is, doe ik hem gewoon in een van de brievenbussen in het dorp.

De postjongen heeft nu een nieuwe auto, hij rijdt een wit busje, het busje is stil, de postjongen rijdt nog steeds rustig. Nu hebben we niet meer door of hij al geweest is. Dus loop ik wel eens onverrichter zaken naar de brievenbus. Zo ook vrijdag, ik dacht joh, hij zal toch wel geweest zijn?! Ik ga kijken en denk, mooi we hebben geen post, geen post betekend geen rekeningen. 15 minuten later kwam postjongen voorbij, op de terugweg deed hij een brief in de brievenbus. Helaas, toch wel een rekening.

Postjongen

We zijn er ingeluisd!

Regelmatig maken we even een praatje met de buren. Er wordt hier en daar wat heen en weer geschoven met groente uit de moestuin, koekjes en gebakjes, er wordt eens samen een apéro gedronken en ga zo maar door.

Sinds buurman overleden is houden wij buurvrouw ook een beetje extra in de gaten. Als ze alleen is, is het leven niet zo leuk. Anouk maakte in de vakantie wel eens een wandeling met buurvrouw op de vroege morgen. Er wordt wat vaker gekletst en als ik naar de bakker ga, neem ik gelijk een croissant voor haar mee. Zo helpen we elkaar allemaal.

Van de week maakten wij een praatje en ik vroeg of ze regelmatig naar het graf van haar man gaat. Jazeker, meestal met 1 van de kinderen. Het graf moet opgeruimd worden, blaadjes moeten weg, plantjes verzorgd worden. En toen het een dagje flink waaide in het dorp, werd daarna op het graf even alles opgeruimd. Ik gaf aan bij buurvrouw, dat wanneer ze graag naar het graf wil en de kinderen niet mee kunnen, dan gaan wij graag met haar mee om te helpen.

Waar het bij ons nog al eens aan schort is dat wij het dialect niet helemaal goed begrijpen, waardoor er wel eens een miscommunicatie is. Geeft niets, uiteindelijk komt alles goed. Zo had ik begrepen dat buuf met de kinderen naar het graf ging deze week, en wij mochten ook wel mee. Vervolgens kwam een andere buuf in de lucht, we gaan naar het graf toe en ik kom jullie zo laat ophalen. Prima, een kleine bijeenkomst in de buitenlucht met een aantal kinderen en wat buren kan wel.

Wij werden opgehaald en ik rende snel weer even terug naar binnen om de mondkapjes te pakken. Er ligt een hele voorraad in de auto. Maar ja, dan vergeet je dat weer als je niet met je eigen auto op pad gaat. Snel richting de begraafplaats. Maar al wat er gebeurde, buuf reed de begraafplaats voorbij. Er begon langzaam een lampje te ontbranden bij mij… We gaan naar de kerk, er is een mis en niet alleen voor buurman, maar voor de personen die zijn overleden tijdens de coronacrisis en dus eerder geen mis hebben gehad.

Wij gingen de kerk in, namen plaats, en nieuwsgierig als ik ben probeer ik alle dorpsgenoten achter het mondkapje te ontdekken. De mis begon, en de priester maakte een gebaar tijdens het zingen. Ik dacht dat hij bedoelde dat iedereen moest gaan staan, maar dat gebeurde niet, dus ik bleef op mijn bankje plakken. Ik zat naast een buuf en Peter zat voor mij. Nogmaals maakte de priester het gebaar, ik keek met een scheef oog naar buuf wat zij ging doen en langzaamaan gingen de kerkgangers staan. Dus ik ook en tegelijkertijd duwde ik Peter zachtjes in zijn rug om ook op te staan.

Het was niet gemakkelijk om de hele mis te verstaan, een klein kerkje en geen microfoon, de priester praatte soms iets te snel, de dames van het koor zongen op de verkeerde toonhoogte, het was een vreselijke mis, zoals buuf mij vertelde zo slecht had ze het nooit meegemaakt. Het “onze vader” herkende ik wel, maar de franse tekst is dan weer onbegrijpelijk. Dus ik probeerde netjes mee te doen, maar dan wel op zijn Nederlands, stom dat wij beiden er moeite mee hadden, we waren afgeleid. Ik bedacht mij dat ik in de kerk vroeger tijdens de mis altijd steentjes aan het tellen was, ik weet nu nog steeds niet hoeveel steentjes de ‘Sint Jan de Dooper’ heeft. Ons Kerkje in Châteauneuf heeft “en Pierre” muren voor een deel, het late mij niet om de stenen te tellen.

Tijdens de mis, ging voor in de kerk een mobieltje af, er was wat gemopper en gezucht. De dame, van het koor, wiens telefoon afging verbreekt de verbinding. Na een 2 tal minuten ging haar telefoon weer af. Normaal zet je hem uit als je naar de kerk gaat, of als je een openbaar gebouw in gaat. Zij nam de telefoon aan, 6 bankjes voor ons hoorde ik. “Bonjour, ik kan nu niet bellen, ik zit in een mis”. Uhmmm, bij het eerste belletje had je toch even het geluid uit kunnen zetten? Het gesprek werd verbroken en de volgende psalm werd gezongen… Nou ja, ongeveer gezongen…

Dat de mis afgelopen was ging iedereen naar buiten. Waar ze in de kerk netjes hun masker op hadden, werd bij veel mensen het mondkapje buiten direct weer afgedaan. Wij hebben even de buurvrouw en de kinderen gedag gezegd en zijn snel weer naar huis gegaan. Want tja, we houden ons graag aan de regels, en om buurvrouw te beschermen en alle andere kwetsbaren in het dorp, houden wij ons wel aan de regels. Wij vallen ook onder de kwetsbaren.

Al met al bleek de dame die de telefoon opnam een apart typje te zijn. Als we haar wandelend tegen komen zegt ze altijd gedag. Toen wij met een noodgang van 30km per uur met de auto door de straat reden (let wel, je mag 80 op dat deel) stond ze boos te gebaren naar ons, dat wij te hard reden. Ze is een vreemde dame, ze behoort in de volksmond zeg maar bij de dorpsgekken (daar zijn er nogal wat van).

Binnenkort lopen we zelf wel weer even naar het graf van buurman, want zoals wij eerst dachten dat we daar heen zouden gaan, hebben we de begraafplaats gisteren alleen maar in een flits gezien. Maar geregeld maken wij een wandeling en komen er dan langs. Dan maken we gelijk een stop om even te meimeren over onze lieve buurman.

• 

• 

Er gebeuren gekke dingen!

We hebben een drukke periode achter de rug. Het verrassende was dat er eigenlijk maar weinig Nederlandse gasten kwamen. We hebben dit jaar veel Franse gasten gehad, veel last-minutes waardoor dingen soms hectisch verliepen. Maar alles is goed gegaan en er volgt nu een “eng” stille periode helaas.

Een aantal plekken in Frankrijk zijn aangeduid als oranje zone, je mag er niet op vakantie, maar het is ver bij ons vandaan, dus iedereen is nog welkom in ons mooie departement Puy-de-Dôme, ook het najaar en de winter zijn mooi. Genieten van de rust, natuur, houtkacheltje aan, glaasje wijn erbij en overdag lekker wandelen, op de bank met een boek, het kan allemaal.

Waar wij ook zo enorm blij mee zijn is dat wij sinds enkele weken gezegend zijn met glasvezel internet. Het is zo lekker snel, buurman heeft er goed achteraan gezeten voor ons. Nu kunnen mensen die eventueel vanuit huis werken en toch lekker weg willen dat ook bij ons doen, want internet is betrouwbaar geworden. Heerlijk, na de ellende die wij vorig jaar met het internet hadden. En inmiddels hebben wij ook 4g (we lopen achter) op de gsm. Ook dat werkt enorm prettig. Wij zijn helemaal blij, zeker omdat het in een recordtijd van 1 jaar gerealiseerd is!!

Ook hebben wij de afgelopen weken wel rare dingen meegemaakt. Er waren gasten die er een rommeltje van maakten, gasten die alles brandschoon achterlieten. Er waren gasten die teleurgesteld waren dat ze alweer naar huis moesten gaan, omdat ze het veel te veel naar hun zin hadden. Er waren honden op bezoek, de meeste waren ontzettend lief, sommige vonden de kipjes erg interessant.

Er waren kindjes die in het bos speelden, een hut bouwden, eieren vonden die wij al heel lang misten. Althans, de kippen waren blijkbaar niet gestopt met eieren leggen, maar hadden een ander mooi plekje gevonden, er werd gezwommen in de rivier, gewandeld, gekletst, gelachen. Er viel wel eens een glaasje stuk, maar ja, wordt je daar boos om? Als de kinderen de ouders willen verrassen door de afwas te doen, dan kan je toch niet boos worden?

Tussen de drukke momenten door hebben we gegeten met vrienden, dochterlief naar haar werk gebracht. Wat heeft ze er van genoten. Voorbereidingen treffen omdat school weer begint. Veel wasgoed weggewerkt, gestreken, gevouwen, je kent het wel.

Lekker bezig zijn, totdat er een verontrustend berichtje kwam. Ik was druk met de was bezig en er kwam een berichtje uit Nederland, vrienden die een vakantiehuis hebben bij ons in de buurt en de boel beveiligd hebben met camera’s kregen een melding. Dat gebeurt wel vaker, want er loopt ook een wandelpad voor het huis langs. Als wij dan lekker met de hondjes lopen dan zwaaien we braaf, niets aan de hand. Maar er waren dit keer mensen die wel heel geïnteresseerd in het huis waren, overal keken en naar binnen gluurden. Dat is natuurlijk niet de bedoeling. Dus gingen wij even polshoogte nemen en eventueel vragen waar de interesse vandaan kwam. De vogels waren uiteraard gevlogen toen wij aankwamen, maar ze werden nog meerdere malen gespot en overal keken ze zwaar geïnteresseerd rond. Wij herkenden de mensen niet en hadden een plan bedacht om maar onze auto bij het huis neer te zetten, wat verlichting aan te doen, een gordijntje dicht, een stoeltje verplaatsen, je ken het wel, net of er iemand thuis is.

Toen kwam het volgende appje, of onze auto er al stond en waar, intussen waren wij bij een huisconcert, dus al stiekem stuurde ik een berichtje terug. De auto stond vast bij de weg, ik had het niet aan Peter gevraagd. Na het concert vertelde hij me dat de auto op een andere plek stond. Ik had inmiddels de beschrijving van onze auto doorgegeven, hij heeft een zwarte jas aan, is enorm vies, hij heet Vietje, en luistert over het algemeen erg goed als je hem roept. Het grappige is dat iedereen altijd alles van ons weet, behalve welke auto wij rijden. Het mysterie werd opgelost, doordat iemand anders weer wist te vertellen dat het heel aardige dorpsgenoten waren, maar het blijft toch vreemd, de ongezonde nieuwsgierigheid die ze hebben.

In ieder geval hebben we na het voorval en nadat onze vrienden in Châteauneuf aankwamen er hartelijk om gelachen bij een borrel.

• 

• 

Er werd driftig gespeeld in het bos.

3 jaar in Frankrijk!

Het is weer even stil geweest vanuit Villa Guillaumette. Dat houdt niet in dat wij achterover hangen en lekker in de zon liggen hoor. Er wordt nog steeds hard gewerkt.

Er was weer een mijlpaal voor ons, op 25 juli 2020 waren wij precies 3 jaar in Frankrijk. En wat hebben wij een werk verzet. Het was voor ons tijd om eens de balans op te maken van wat wij allemaal gedaan en bereikt hebben. Wij hebben voor en achter de schermen gewerkt, het is zo jammer van al het werk wat je verzet je eigenlijk niets meer ziet als het klaar is, dan vergeet je snel wat je gedaan hebt.

Ik heb 2 x een volledige website gebouwd, de nieuwste website heeft een boekingskalender, bij de eerste website werden de kosten daarvoor te hoog, dus ben ik op zoek gegaan naar goede alternatieven, die heb ik gevonden. De website. zit veel makkelijker in elkaar dus uiteindelijk bespaart dat wel veel tijd.

Qua verbouw werkzaamheden hebben wij heel wat werk achter de rug. Het begon met onze eigen keuken en badkamer, de slaapkamers waar wij  en Anouk liggen moesten ook een behangetje hebben. Ik heb bergen deuren, kozijnen en plinten schoon gebrand, wat zijn de originele houten deuren mooi. De safaritenten zijn geplaatst, er is een nieuwe Fosse septic, een cv ketel, want jeetje de oude was echt oud, een jaar of 40 haalde hij snel.  De schoorsteen heeft een nieuwe afvoer gekregen, daardoor kunnen wij de kachel makkelijker stoken.

Inmiddels hebben we heel wat afvoeren, electra en water aangelegd en verlegd. Een hele gite gesloopt en opnieuw gebouwd. 6 badkamers, 2 keukens, wat hekjes, een kippenhok, heel veel kleine klusjes, 2 B&O kamers, ach en zo kan ik nog wel even verder gaan. we hebben heel wat rondjes naar de stort gereden om troep weg te brengen en nog veel meer rondjes naar de bouwmarkt gemaakt.

Op onze jubileum dag zaten wij helemaal vol, wat is dat fijn. Dat gebeurd helaas nog niet elke keer, maar ondanks de perikelen van corona gaat het al iets beter dan vorig jaar. Wij hopen dan ook dat het volgend jaar nog beter gaat. En wij gewoon kunnen zeggen aan het einde van het seizoen, we hebben vol gezeten.

En wat gaan we nu doen? Klaar met verbouwen zijn we nog lang niet. Maar we gaan het na 3 jaar lang 7 dagen per week werken een rustiger aan doen. Wij gaan ons concentreren op de tuin, moestuin (volgend jaar), een toilet beneden, wat onderhoud en vooral eens genieten. Genieten doen we heel veel hoor, maar als er geen gasten zijn eens genieten zonder op de klok te kijken, omdat er nog van alles verbouwt moet worden.

Ook zijn de plannen voor de woonkamer en kantoor er ook al, maar dat laten we nog even wachten. Eerst rust in de tent. Ons concentreren op belangrijke dingen. En zorgen dat wij eens goed uitrusten.

 

 

Ik vertrek!

Wij zijn een tijdje stil geweest… Dat kwam voornamelijk omdat wij heel druk bezig waren… Met wat??

De laatste weken hebben wij hard gewerkt aan de B&O kamer die af moest, de tweede volgt hopelijk snel. Wij kregen spontaan een boeking om 22.30 uur in de avond voor de volgende dag, toen de kamer net 2 dagen klaar was. Leuk, we hadden hem zelf nog niet eens uitgeprobeerd. De gang was niet klaar, er moest nog veel behangen worden en de “fiber internet” zou pas een week later aangesloten worden. Maar hé, de kamer is klaar.

De dag voor de gasten kwamen was het erg benauwd en bij het benauwde weer hoort onweer. Ons ‘oude bessie’ Bep houdt helemaal niet van onweer, als een trillend veertje zat ze tegen ons aan. Zodra wij de hielen lichten gaat zij ergens liggen, dat was op de tafel, op een eetkamerstoel, onder de tafel, ergens achter, als het maar een plek is waar die herrie (onweer) weg gaat. Maar helaas het ging niet weg. Normaal moet je er geen aandacht aan schenken, maar slap als wij zijn nu ze oud is, geven we haar toch een beetje extra aandacht. Ik ging op de grond zitten, ze kroop op mijn schoot en nog net niet onder mijn shirt.

Ons jaloerse ‘jonge meissie’ Puk stond met lede ogen aan te kijken waarom zij die aandacht niet kreeg. Nou ja, jij bent niet bang en eist alle aandacht elke dag al op, dus nu is het Bep tijd. Toen er een donderslag pal boven ons hoofd kwam en de ramen in de sponningen trilden sloeg mijn hart ook wel even een slagje over. Maar het houdt ook weer een keer op. Peter besloot de honneurs voor Bep waar te nemen, ik moest de volgende dag vroeg eruit om alles nog even extra te poetsen voor de gasten.

Nadat ik 10 minuten in bed lag hoorde ik een raar geluid. De boiler was gevuld en aangezet, dan hebben de gasten een warme douche, maar ik hoorde water stromen. Ik kreeg het vermoeden dat er misschien een leiding niet goed was en zag in gedachten de kamer of de technische ruimte onder water staan. Ik gaf een gil en Peter kwam naar boven, ik ook naar de bovenste verdieping en zoeken waar dat water was. Als eerste gingen wij naar de boiler, maar niets. Het duurde een minuutje of 2 voor het tot ons doordrong dat het dan bij de kamer moest zijn. De kraan van de douche was losgeschoten en het water stroomde naar hartelust de douchebak in. Gelukkig de douchebak, want stel je voor dat de vloer onder water staat.

Dan komt het stappenplan, dochterlief was inmiddels ook haar bed uitgekomen. Zij ontfermde zich over Bep (het onweer was nog niet gestopt), Peter sloot het water af en ik was waar ik nodig was. Doordat de waterdruk hoog is bij ons, was er bij de kraan een o-ring kapot gegaan (die dingen die je nou net in alle maten hebt, behalve de goede). Peter ging aan de slag om een oplossing te zoeken voor het probleem. Gelukkig was de andere kamer nog niet klaar en daar komt dezelfde kraan. Materiaal uitwisselen en kraan weer bevestigen. De waterdruk ook gelijk maar teruggebracht. Om 2.00 uur was alles onder controle. Hèhè eindelijk tijd om te slapen.

De volgende dag natuurlijk brak, want veel te weinig slaap. Bep moest nodig bijslapen, die lag de hele dag te snurken. Wij alles schoonmaken, badkamer opnieuw poetsen. Uiteraard waren wij op tijd klaar voor de gasten kwamen, maar het voelde even als een enorm momentje “IK VERTREK” alleen was het bij ons niet in “SCENE” gezet. Wij zien er uiteraard achteraf de lol wel van in, zijn allang blij dat het gebeurde voor de gasten kwamen en niet terwijl zij al lagen te slapen.

Eindresultaat? De gasten waren zeer tevreden, ze hebben een mooie review achtergelaten op google. Ze gaan zeker nog een keer terug komen. Ze zijn van harte welkom. En wij, wij zijn nadat we de boel weer schoongemaakt hadden even achterover gaan hangen. Om daarna snel verder te gaan met de hal opknappen. We hebben de gasten naar hun kamer gebracht en uitgelegd dat wij nog wel aan het verbouwen zijn (ze vonden het geweldig dat we de oude elementen bewaren) dus excuses dat de hal nog niet mooi was.

Een week zijn we bezig geweest in alle malle hoeken en gaten, op de trap, van boven naar beneden, lappen behang van 3,5 meter, we hebben het allemaal gedaan. Ik heb regelmatig even een goed gesprek met god gehad, betreffende het behangen. Misschien hadden we de muren toch beter glad kunnen stucken, maar dan hadden we niet meer het gevoel van “oud”, ons huis is en blijft oud!! Ik begreep ineens waarom er vroeger iemand “MERDE” in de muur had gekerfd. Het eindresultaat? Wij zijn er heel blij mee. De gast die we dit weekend hadden vond het erg mooi, vrienden die even een bakkie kwamen doen vonden het ook heel mooi. Daar doen we het voor. Niet alleen voor ons, maar ook voor de gasten. Het is zo fijn als iedereen zich thuis voelt bij ons!

De beruchte douche

Het valt niet mee

Hoekje hier, hoekje daar