In het buitenland wonen is leuk, alleen zijn er wel wat regeltjes waar je je aan moet houden. Zeker wanneer je een bepaalde leeftijd bereikt. Het heeft ook wel voordelen om ouder te zijn, denk maar aan de kortingen waar je eventueel recht op hebt.
Wanneer je in Frankrijk de respectabele leeftijd van 60 hebt bereikt, krijg je diverse kortingen. Bijvoorbeeld bij het reizen met de trein, in verschillende hotels, bij een bioscoopbezoek en zo zijn er nog wel een aantal dingen. Soms gaat het maar om een klein bedrag, maar, wie het kleine niet eert is het grote niet weert.
Peter heeft allang de leeftijd van 60 bereikt, alleen vergeten we vaak gebruik te maken van de kortingen waar hij recht op heeft. Hoewel we afgelopen jaar wel naar de bioscoop zijn geweest en hij een geweldige korting kreeg van € 0,50, we konden er net geen bak popcorn van kopen. Inmiddels heeft Peter ook de leeftijd behaald dat hij zich pensionado mag noemen, alleen heeft hij daar helemaal nog geen tijd voor.
Wat zijn die regels nu waar je je aan moet houden? Als je als Nederlander in het buitenland woont, de pensioenleeftijd behaald hebt en dus recht hebt op AOW, dan krijg je dat niet zomaar. Men wil graag weten of je wel leeft. Ook als je pensioen krijgt wat je opgebouwd hebt via je werkgever, dan wil de desbetreffende pensioen instantie graag weten of je nog op deze aardbol rondwaard.
Elk jaar willen de betreffende instanties een bewijs van leven. Je krijgt netjes een formulier thuisgestuurd en die moet je bij het gemeentehuis of een andere bevoegde instantie laten tekenen. Daarna stuur je het formulier weer naar Nederland. Soms mag je ook wel mailen hoor. Alleen niet bij elke instantie kan dat. Nadat je het formulier volgens afspraak retour hebt gestuurd wordt je een jaar niet “lastig” gevallen.
Na een jaar, gevoelsmatig een maand of 4, kwamen de papieren weer die ingevuld dienen te worden. Elke keer worden we weer met ons neus op de feiten gedrukt dat de tijd wel erg snel voorbij gaat. Tijdens onze corona besmetting zijn wij uiteraard niet naar het gemeentehuis gegaan. Deze keer is Peter helemaal alleen gegaan, hij liep bij de secretaresse binnen en gaf de papieren, hij vroeg of de burgemeester wilde tekenen. Zij vertelde dat hij de volgende dag de papieren weer op kon halen. Samen zijn we langs gegaan om de papieren te halen, ik maakte het gezelligheids praatje, er zijn mensen in ons huishouden die daar nog een beetje problemen mee hebben, ik noem geen namen. Vervolgens moest hij de brief in een envelop doen en naar het postkantoor. Simpel toch, een kind kan de was doen.
Na een week of 2 kregen we een brief dat het “teken van leven” opgestuurd moest worden. Ik vroeg aan Peet hoe dat kon, hij was toch naar het postkantoor gegaan. Ja en hij had het formulier opgestuurd met een “normale” postzegel, niet aangetekend. Nou, dan was hij vast kwijt geraakt in de post. Toch waagde Peet er maar een telefoontje naar de desbetreffende instantie. Het bleek dat hij de begeleidende brief retour gestuurd had, en het bewijs van leven hadden ze niet ontvangen. Hoe kan dat nou? Waar is dat formulier dan gebleven? Na een kleine zoektocht kwamen we het betreffende formulier tegen, hij dacht dat hij de brief apart gelegd had en het formulier opgestuurd.
Nu vraag je je dan af of na dat telefoontje het niet genoeg bewijs was dat mijnheer Peter nog leefde, nee natuurlijk niet. Ze hebben echt dat formulier nodig. We zijn uit schaamte maar niet terug gegaan naar de gemeente om het nieuwe formulier te laten tekenen, maar het eerder getekende formulier verzonden. Iedereen weet nu weer dat Peter nog in levenden lijve aanwezig is. En waarschijnlijk komt er over een maand of 4 weer de vraag of hij een teken van leven wil geven. Dat is uiteraard na een jaar.
De tijd gaat sneller dan je wilt. Je wordt veel te snel oud. En als je een brief moet versturen blijkbaar ook dement. Maar er is een teken van leven. Dat is waar het allemaal om draait. Hij leeft nog, hij heeft het weer goed bewezen.
Villa Guillaumette 