De weg naar onze B&O!

Zoals vorige week beloofd, hebben wij nu meer uitleg over onze B&O. Het is een leuke, maar vooral ook spannende weg om iets moois te creëren.

Volgt u de weg met ons!

U kent het wel, we hebben de B&B’s en de chambre d’hôtes, het is allemaal hetzelfde, je kunt er slapen en genieten van een ontbijt. Je hebt ze van eenvoudig tot zeer luxe. Het is meestal voor een kort verblijf, maar langer kan uiteraard ook. Je vind ze in alle landen over de hele wereld. Maar wij, wij willen wat anders, wij zijn geen standaard koppel, wij hebben geen standaard visie, wij willen onszelf zijn als u bij ons bent. Wij vinden het fijn als u zich thuis voelt. Dat u met vragen bij ons kunt komen en dat u zich niet ongemakkelijk voelt. Daarom maken wij een B&O.

B&O = Bed & Ontbijt, want ja u kunt er slapen en ontbijten.

Beleven & Ontdekken: beleef en ontdek het mooie uitzicht van beide kamers, de natuur, de rust, de stilte en de rivier, dat zijn zomaar een paar dingen die direct vanuit huis kunnen.

Bezinning & Onthaasten: sta je voor moeilijke keuzes in de toekomst? Dan is het bij ons de uitgelezen plek om even helemaal tot rust te komen, dat kan in de tuin, ons bos, aan de rivierkant, tijdens een wandeling, bij 1 van de vele meren en ga zo maar door. Door te onthaasten ontstaat er ruimte voor bezinning, moeilijke keuzes kunnen makkelijker gemaakt worden. Uw hoofd raakt even helemaal leeg.

Boeken & Ontspannen: wij hebben een groot aantal boeken in huis, die kunt u tijdens uw verblijf lezen als u dat wilt. Mijn eigen ervaring is dat ik ontspan van het lezen van boeken. Wie weet geldt dat ook voor u, het mooie is dat u ze niet perse van huis hoeft mee te slepen, maar ze gewoon uit de kast kan pakken.

Bezoeken & Onderzoeken: U kunt mooie dorpjes bezoeken, brocantes, steden (Clermont-Ferrand, Montluçon of Vichy), maar ook de vulkanen. Geo-coaching is ook mogelijk in onze omgeving, onderzoek de omgeving met een kano (op het water waan je je in een heel andere wereld), op een paard, een ezelrit, op de fiets, op de motor of met de auto.

Zo kunnen wij nog wel even doorgaan, maar natuurlijk is het niet de bedoeling dat wij alles nu al vertellen, kom het zelf beleven, ontdekken, bezoeken en onderzoeken. Dan zorgen wij voor een fijne slaapplaats, met een luxe badkamer met inloopdouche, een prachtig uitzicht en elke dag een ontbijt met verse croissants, pains au chocolat en andere lekkernijen.

Wij hopen u snel te mogen verwelkomen in onze B&O!!

Mijlpaal

19 februari 2017, de dag dat wij in Frankrijk waren om het voorlopig koopcontract van ons huis te tekenen. De herinnering op facebook maakte dat ik daar weer aan dacht. Dan denk je die datums staan toch in je geheugen gegrift? Meestal wel, maar nu wij zo druk bezig zijn, zijn dat net de puntjes die naar achter geschoven worden.

3 jaar alweer, bijna 3 jaar in Frankrijk. Wat hebben wij veel gedaan in de tussenliggende tijd. Soms hebben wij het idee dat wij helemaal niet zoveel werk gedaan hebben. Maar ja, niet alles kan tegelijk, beetje bij beetje komt het allemaal wel goed. Tussen de werkzaamheden door hebben wij genoten van heerlijke wandelingen in de omgeving, maar wat valt er nog veel te ontdekken voor ons.

Wat wij de afgelopen jaren wel hebben gerealiseerd, is dat wij veel beleven, naast al het harde werken toch ook onthaasten, tijdens een verloren uurtje een boek lezen, er momenten van bezinning zijn, wij ontspannen van een heerlijke wandeling, het bezoeken van brocantes en leuke dorpen / steden en er valt heel wat te onderzoeken over de franse gebruiken.

Wij hebben in de afgelopen 3 jaar een nieuwe fosse septic moeten plaatsen, de safaritenten zijn opgebouwd en ingericht inclusief 2 prachtige badkamers, de oude danszaal is afgebroken en opnieuw opgebouwd, er is een prachtig kippenhok gekomen, wij hebben voor ons zelf een keuken, badkamer en 2 slaapkamers gemaakt, er is een gezamenlijke ruimte gekomen, er wordt tussen de bedrijven door gewerkt aan ons belevenis pad. Verder zijn er nog heel veel kleine dingen die te veel zijn om op te noemen.

Voor ons gevoel doen wij helemaal niet zoveel, maar het leuke van de blogjes en vrienden is, dat zij regelmatig vertellen dat wij met zijn tweeën toch wel heel veel werk verzet hebben.

Waar zijn wij nu mee bezig? Wij zijn druk aan het werk, op de bovenverdieping van ons huis. Daar worden 2 B&O kamers gemaakt, met privé badkamer en een prachtig uitzicht. Nu vraag je je misschien af wat een B&O kamer is? Dat gaan wij u later kenbaar maken, maar een goede lezer heeft het al in de tekst kunnen vinden. In ieder geval vinden wij het ontzettend leuk.

Voor nu een korte blog, maar meer nieuws volgt snel!!

Wat zag het er 19 februari 2017 anders uit dan nu.

EHBO / Urgence

Het valt soms niet mee als je al wat ouder wordt. Peter heeft daar zeker wel eens problemen mee, hij kan er niets aan doen, 64 jaar, maar in zijn hoofd nog steeds een puber ;-).

Afgelopen week liep hij met puberhond in de tuin, zij denkt dat onze kipjes er zijn om op te eten, en was dus druk bezig om de kipjes te vangen. Peter druk bezig om puberhond te vangen. Uiteraard gaan dat soort dingen nooit goed, zo ook deze keer.

Peter gleed uit en raakte met zijn hoofd een boom, zo’n dikke, daar staan er nogal wat van op het terrein. Ik heb het niet zien gebeuren, was druk bezig in huis, ik wist niet eens waar hij uithing. Hij kwam naar binnen gestampt voor een pleister, gooide de deur van kantoor open en ik schrok mij suf. Werd uiteraard eerst boos, wat doe je nou, ik schrik me dood, ben je gek geworden? Toen draaide ik mijn hoofd om en zag een gezicht vol bloed. Ik vroeg wat hij gedaan had, Peter liet de wond zien en vertelde zijn verhaal. Ik zag het gat in zijn hoofd en zei, volgens mij moet je naar de urgence. Het bloedde als een rund.

Ik besloot de buurvrouw te halen, altijd hebben we tijd en nu kwam er van alles tegelijk. Ik moest met Anouk weg, Peter naar de urgence, wel beide naar dezelfde plaats, maar kindlief moest wel eten hebben voor haar avondje uit. Lief als onze buurvrouw is, bracht zij Peter weg, en kon ik in de tussentijd Anouk op weg helpen met alles wat er nog moest gebeuren voor zij de hort op kon. Na een uurtje kreeg ik een telefoontje, het gaat nog wel even duren op de urgence, wat wil je dat ik doe? Peter voelde zich wel goed, dus buuf ging naar huis en ik zou Anouk wegbrengen, Peter ophalen en daarna Anouk.

Uiteindelijk hebben wij 5 uur op de urgence doorgebracht. De ambulances kwamen en gingen. Tja mensen die zo gebracht worden hebben meestal iets meer urgence dan een oude man met een gat in zijn hoofd. De tijd dat ik Anouk moest ophalen kwam al weer aardig in de buurt en wij twijfelden wat we zouden doen. Blijven we wachten, of haal ik Anouk en gaan we maar naar huis. Hechten heeft na al die tijd waarschijnlijk geen zin meer.

Van Anouk kreeg ik een bericht dat ik haar later moest halen, wij bleven dus nog even zitten in de wachtkamer. Net op het moment dat wij weg wilden gaan, omdat het al 22.30 uur was en wij nog niet gegeten hadden, kwam de dokter. Komt u maar mee mijnheer Lommerse. Wat is er gebeurd? De wond moest gereinigd worden, Peter kon op het bed gaan liggen, er werd een doekje over zijn gezicht gelegd en vervolgens werd de wond flink geboend, met als bonus toch nog twee hechtingen. Er kwam een heel arsenaal aan materiaal naar boven, het verdovings materiaal stond klaar, maar uiteindelijk werd dat niet gebruikt. Er kwamen 2 verpleegsters bij, deze dames waren de gelukkige om een zwangerschapstest te doen ( althans daar leek het op) deze bleek negatief te zijn, gelukkig maar. Voordat ze het druppeltje benodigde bloed uit Peter zijn vinger hadden gekregen waren er wel 2 verpleegsters en een dokter nodig, blijkbaar was er al te veel bloed uit zijn hoofd gestroomd. De test bleek negatief te zijn, dat betekende dat er geen antistoffen voor tetanus meer waren, dus ook een nieuwe tetanusprik werd er gezet. Als je het doet, moet je het toch wel goed doen. Er werd een receptje geschreven voor vaseline en pleisters. Ook kreeg hij een folder voor oude mensen die ongelukjes krijgen.

Er moest nog steeds gegeten worden. Inmiddels sloeg de klok 23.30 uur, veel meer keuze dan de Burger King drive was er niet meer. Aldaar aangekomen onze bestelling gedaan en op naar Anouk om haar te halen. Al rijdende pakte Peter het eten uit, helaas zat de helft er maar in. Peter kon eten en ik had alleen drinken. Snel naar huis gereden en daar nog maar een broodje gegeten. Uiteindelijk vielen wij rond 2.00 uur in slaap. De volgende ochtend hebben wij maar flink uitgeslapen. Peter voelde zich alweer het mannetje en ging kleine klusjes doen.

Maandag gingen wij naar de apotheek om de vaseline te halen en pleisters voor de wonden. Peter had zijn mooie zomer vishoedje op, want hij wilde niet te erg voor aap lopen met een grote pleister op zijn voorhoofd ;-). De spierpijn van de val kwam opzetten, dus ook werd er paracetamol geslikt. Vrijdag mocht hij naar de huisarts om de hechtingen weg te laten halen. Dat kwam goed uit want er moest ook een nieuw receptje voor medicijnen komen, 2 vliegen in 1 klap!

De huisarts liet even op zich wachten. De hondjes die daar regelmatig rond lopen kregen een kroeltje. De huisarts heeft er nogal wat, inmiddels zagen wij er een stuk of 4. 2 hondjes kwamen gelijk met ons de praktijk van de dokter binnen, waarvan 1 overgaf onder het bureau, de huisarts ruimde eerst het braaksel op. Zonder haar handen te wassen, begon het gesprek en werd Peter onderzocht. Ach ja, dat moet kunnen. Ik zei tegen Peter, vertel je nog even dat je je vinger aan een balk geschroefd hebt!? Waarop hij zijn vinger snel verstopte, zoveel ellende kan een huisarts vast niet aan. Er werd gevraagd hoe de uitslag van het lyme onderzoek was, die ben ik vergeten te doen dokter, ik had het druk. Nou je hebt geluk, de infirmière is er, zij kan gelijk de hechtingen verwijderen en een bloedonderzoek doen. Peter werd naar de zuster gebracht en ik kreeg mijn onderzoek, welk onderzoek weet ik niet, de dokter bleef kletsen, het ging over de zee, de hondjes, de dierenarts die binnenkort met pensioen gaat en ‘oww ja, ik moet nog even doorgeven dat er voor lyme een onderzoek gedaan moet worden bij je man’ dus was ze weer even weg. Ach ik ga er maar vanuit dat ik gezond ben.

De infirmière is een aardige dame, en er werd een heel arsenaal aan spullen tevoorschijn gehaald voor de bloedafname, vervolgens allemaal desinfectie spullen om de hechtingen te verwijderen. Je vraagt je af of het nodig is, gezien de eerdere ervaring met de overgevende hond in de praktijkruimte. Nadat alle papieren ingevuld waren, het bloed afgenomen, de hechtingen verwijderd, de eigen bijdrage betaald, gingen wij met recept voor de medicijnen naar de apotheek. Aldaar aangekomen werd er zoals altijd vriendelijk gegroet, de apothekeres van maandag zag Peter en zij tegen hem ‘nu zonder petje op stap?’ Ja dat durft hij wel weer nu de wond er redelijk uitziet.

Het was weer een enerverende week, er is een aantal dagen rustig aan gedaan. Nu maar hopen dat Peter toch iets beter op let, want dit soort bezoekjes aan ziekenhuis en dokter wil ik niet te vaak meemaken.