Het valt soms niet mee als je al wat ouder wordt. Peter heeft daar zeker wel eens problemen mee, hij kan er niets aan doen, 64 jaar, maar in zijn hoofd nog steeds een puber ;-).
Afgelopen week liep hij met puberhond in de tuin, zij denkt dat onze kipjes er zijn om op te eten, en was dus druk bezig om de kipjes te vangen. Peter druk bezig om puberhond te vangen. Uiteraard gaan dat soort dingen nooit goed, zo ook deze keer.
Peter gleed uit en raakte met zijn hoofd een boom, zo’n dikke, daar staan er nogal wat van op het terrein. Ik heb het niet zien gebeuren, was druk bezig in huis, ik wist niet eens waar hij uithing. Hij kwam naar binnen gestampt voor een pleister, gooide de deur van kantoor open en ik schrok mij suf. Werd uiteraard eerst boos, wat doe je nou, ik schrik me dood, ben je gek geworden? Toen draaide ik mijn hoofd om en zag een gezicht vol bloed. Ik vroeg wat hij gedaan had, Peter liet de wond zien en vertelde zijn verhaal. Ik zag het gat in zijn hoofd en zei, volgens mij moet je naar de urgence. Het bloedde als een rund.
Ik besloot de buurvrouw te halen, altijd hebben we tijd en nu kwam er van alles tegelijk. Ik moest met Anouk weg, Peter naar de urgence, wel beide naar dezelfde plaats, maar kindlief moest wel eten hebben voor haar avondje uit. Lief als onze buurvrouw is, bracht zij Peter weg, en kon ik in de tussentijd Anouk op weg helpen met alles wat er nog moest gebeuren voor zij de hort op kon. Na een uurtje kreeg ik een telefoontje, het gaat nog wel even duren op de urgence, wat wil je dat ik doe? Peter voelde zich wel goed, dus buuf ging naar huis en ik zou Anouk wegbrengen, Peter ophalen en daarna Anouk.
Uiteindelijk hebben wij 5 uur op de urgence doorgebracht. De ambulances kwamen en gingen. Tja mensen die zo gebracht worden hebben meestal iets meer urgence dan een oude man met een gat in zijn hoofd. De tijd dat ik Anouk moest ophalen kwam al weer aardig in de buurt en wij twijfelden wat we zouden doen. Blijven we wachten, of haal ik Anouk en gaan we maar naar huis. Hechten heeft na al die tijd waarschijnlijk geen zin meer.
Van Anouk kreeg ik een bericht dat ik haar later moest halen, wij bleven dus nog even zitten in de wachtkamer. Net op het moment dat wij weg wilden gaan, omdat het al 22.30 uur was en wij nog niet gegeten hadden, kwam de dokter. Komt u maar mee mijnheer Lommerse. Wat is er gebeurd? De wond moest gereinigd worden, Peter kon op het bed gaan liggen, er werd een doekje over zijn gezicht gelegd en vervolgens werd de wond flink geboend, met als bonus toch nog twee hechtingen. Er kwam een heel arsenaal aan materiaal naar boven, het verdovings materiaal stond klaar, maar uiteindelijk werd dat niet gebruikt. Er kwamen 2 verpleegsters bij, deze dames waren de gelukkige om een zwangerschapstest te doen ( althans daar leek het op) deze bleek negatief te zijn, gelukkig maar. Voordat ze het druppeltje benodigde bloed uit Peter zijn vinger hadden gekregen waren er wel 2 verpleegsters en een dokter nodig, blijkbaar was er al te veel bloed uit zijn hoofd gestroomd. De test bleek negatief te zijn, dat betekende dat er geen antistoffen voor tetanus meer waren, dus ook een nieuwe tetanusprik werd er gezet. Als je het doet, moet je het toch wel goed doen. Er werd een receptje geschreven voor vaseline en pleisters. Ook kreeg hij een folder voor oude mensen die ongelukjes krijgen.
Er moest nog steeds gegeten worden. Inmiddels sloeg de klok 23.30 uur, veel meer keuze dan de Burger King drive was er niet meer. Aldaar aangekomen onze bestelling gedaan en op naar Anouk om haar te halen. Al rijdende pakte Peter het eten uit, helaas zat de helft er maar in. Peter kon eten en ik had alleen drinken. Snel naar huis gereden en daar nog maar een broodje gegeten. Uiteindelijk vielen wij rond 2.00 uur in slaap. De volgende ochtend hebben wij maar flink uitgeslapen. Peter voelde zich alweer het mannetje en ging kleine klusjes doen.
Maandag gingen wij naar de apotheek om de vaseline te halen en pleisters voor de wonden. Peter had zijn mooie zomer vishoedje op, want hij wilde niet te erg voor aap lopen met een grote pleister op zijn voorhoofd ;-). De spierpijn van de val kwam opzetten, dus ook werd er paracetamol geslikt. Vrijdag mocht hij naar de huisarts om de hechtingen weg te laten halen. Dat kwam goed uit want er moest ook een nieuw receptje voor medicijnen komen, 2 vliegen in 1 klap!
De huisarts liet even op zich wachten. De hondjes die daar regelmatig rond lopen kregen een kroeltje. De huisarts heeft er nogal wat, inmiddels zagen wij er een stuk of 4. 2 hondjes kwamen gelijk met ons de praktijk van de dokter binnen, waarvan 1 overgaf onder het bureau, de huisarts ruimde eerst het braaksel op. Zonder haar handen te wassen, begon het gesprek en werd Peter onderzocht. Ach ja, dat moet kunnen. Ik zei tegen Peter, vertel je nog even dat je je vinger aan een balk geschroefd hebt!? Waarop hij zijn vinger snel verstopte, zoveel ellende kan een huisarts vast niet aan. Er werd gevraagd hoe de uitslag van het lyme onderzoek was, die ben ik vergeten te doen dokter, ik had het druk. Nou je hebt geluk, de infirmière is er, zij kan gelijk de hechtingen verwijderen en een bloedonderzoek doen. Peter werd naar de zuster gebracht en ik kreeg mijn onderzoek, welk onderzoek weet ik niet, de dokter bleef kletsen, het ging over de zee, de hondjes, de dierenarts die binnenkort met pensioen gaat en ‘oww ja, ik moet nog even doorgeven dat er voor lyme een onderzoek gedaan moet worden bij je man’ dus was ze weer even weg. Ach ik ga er maar vanuit dat ik gezond ben.
De infirmière is een aardige dame, en er werd een heel arsenaal aan spullen tevoorschijn gehaald voor de bloedafname, vervolgens allemaal desinfectie spullen om de hechtingen te verwijderen. Je vraagt je af of het nodig is, gezien de eerdere ervaring met de overgevende hond in de praktijkruimte. Nadat alle papieren ingevuld waren, het bloed afgenomen, de hechtingen verwijderd, de eigen bijdrage betaald, gingen wij met recept voor de medicijnen naar de apotheek. Aldaar aangekomen werd er zoals altijd vriendelijk gegroet, de apothekeres van maandag zag Peter en zij tegen hem ‘nu zonder petje op stap?’ Ja dat durft hij wel weer nu de wond er redelijk uitziet.
Het was weer een enerverende week, er is een aantal dagen rustig aan gedaan. Nu maar hopen dat Peter toch iets beter op let, want dit soort bezoekjes aan ziekenhuis en dokter wil ik niet te vaak meemaken.
Villa Guillaumette 